Reis- & wandelverslagen 
Italië
Italië
Italië bestaat uit 20 gewesten, die als volgt kunnen worden opgedeeld:Elk met hun eigen karakteristieke eigenschappen.
Het landschap
Italië bestaat voor 78% uit heuvels en bergen, waarvan velen hoger zijn dan 700m. Het hoogste berggebied is het Monte Rosa massief op de Italiaans-Zwitserse grens in het noorden. De hoogste top is de Dufourspitze, 4634 meter hoog. Net over de grens met Frankrijk ligt in het noordwesten de hoogste berg van Europa, de Mont Blanc, 4.807m hoog. Italië bestaat uit vier landschappen: het Alpengebied, de Po-vlakte, het Apennijns schiereiland en de eilanden.De Alpen zijn ontstaan in het vroeg-tertiair, ongeveer 60 miljoen jaar geleden, toen de zeebodem opgeheven en geplooid werd. Het Alpengebied omvat geheel Noord-Italië met een wijde boog (900 km lang en 150-220 km breed), die begint met de Ligurische Alpen en zich tot de Italiaans-Joegoslavische grens voortzet. Met enkele uitzonderingen volgt de grens van Italië, met respectievelijk Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk, de hoofdkam van de Alpen. Een aantal passen maakt al sinds mensenheugenis het verkeer met de landen ten noorden van de Alpen mogelijk. De Alpen bestaan uit harde gesteenten als graniet, gneiss en leisteen. In het oostelijke deel van de Alpen, de Dolomieten, komt een veel zachter gesteente voor: magnesiumkalk, dat daarvóór bestond uit oude koraalriffen. Het hoogste punt van de Dolomieten is de Marmolada, 3342 meter hoog. De vorm van de Alpen is vooral te danken aan verwering en erosie. In het pleistoceen breidden zich de gletsjers uit en zij schuurden diepe dalen uit. Aan de rand van de Alpen ontstonden hierdoor diepe bekkens die zich vulden met smeltwater en zo ontstonden o.a het Lago Maggiore, het Comomeer en het Gardameer.
De Povlakte, genoemd naar de rivier de Po, was ooit een deel van de Adriatische Zee. Op dit moment is het een door de Alpenrivieren geleidelijk met verweringsmateriaal opgevulde, zich naar het oosten toe verwijdende vlakte. Deze vlakte is ca. 500 km lang, zeer vruchtbaar en wordt door de Po en haar vele zijrivieren bevloeid. In dit gebied treden herhaaldelijk overstromingen op als gevolg van de bezinking in de bedding van de rivier. Ten oosten van Venetië ligt het relatief kleine Adriatische Plateau. Het oostelijke deel daarvan, het Carso-plateau, grenst aan Slovenië en de grond is daar zeer arm.
Het Apennijns schiereiland, de beroemde "laars" van Italië, heeft als ruggengraat het Apennijnengebergte, een zijtak van de Alpen met maar liefst een lengte van ca. 1.000km. Aan beide kanten van het gebergte ligt heuvelland en langs de kust een smalle strook laagland. De Apennijnen vormen een waterscheiding; ten oosten van het gebergte snijden de rivieren door het heuvelland en ten westen liggen tussen de heuvels vele plateaus. In het zuiden komt nog actief vulkanisme voor en er zijn nog elf vulkanen die min of meer recent nog tot uitbarsting zijn gekomen. In de vorige eeuw zijn er uitbarstingen geweest op de Vesuvius, de Stromboli en de Etna op Sicilië, de grootste Europese vulkaan. Verder zijn er nog veel zwavel- (solfataren), gas- (fumarolen) en koolzuurbronnen (mofetten) en moddervulkanen. De enige gletsjer van de Apennijnen, Calderone, ligt in het ruige Gran Sasso gebied en is de meest zuidelijke gletsjer van Europa. De hoogste berg van de Apennijnen is de Gran Corno (2.914m) in het gewest Abruzzo.
Sicilië en Sardinië zijn de grootste eilanden. Voor uitgebreide informatie over deze eilanden verwijzen wij u naar de aparte Sicilië-pagina en Sardinië-pagina. Kleinere eilanden zijn onder meer Elba, de vulkanische Liparische eilanden (met de vulkaan Stromboli), Ischia en Capri. Het Apennijns schiereiland en Sicilië zijn gebieden met aardbevingen die veroorzaakt worden door de breukrand van grote dalingsgebieden in de Middellandse Zee.
