Rifugio Vajolet & Passo Principe (Grassleitenpass hütte)

Zomervakantie 2013 - 30.07.2013

Extract uit het reisverslag "2013 - Dolomieten"

De nacht was koud, wat toch altijd wat voelbaar is in de slaapzakken. De wolken en regen van gisteren zijn geweken (met een heldere en koude nacht tot gevolg) en we staan op onder een straalblauwe lucht. Na het ontbijt maken we onze picknick en gaan we op stap richting de Rosengartengroep en het Vajoletdal. 

We rijden met de wagen naar Vigo di Fassa, waar we een grote kabellift naar boven nemen (naar Rifugio Bellavista en Ciampedie). Het blijkt een heel populaire bestemming te zijn. Tijdens het eerste half uur van de wandeling - als we nog door de bossen lopen - moeten we een luidruchtige wel 100-koppige groep Italiaanse tieners passeren. Rustig wandelen is iets anders. We merken wel snel dat degenen die effectief de intentie hebben om tot achteraan het Vajoletdal te stappen, eerder beperkt zijn. Gaandeweg wordt het dus rustiger, ook al blijft het pad tussen de Vajolethütte en de Grasleitenpasshütte goed bevolkt. 

Aanvankelijk hadden we de intentie om de zogenaamde 'Cigolade & Fassaner Höhenweg' te nemen. Maar omdat de kans op sneeuwveldjes reëel is (dat hebben we enkele dagen daarvoor bij de afdaling van de Marmolada gemerkt) én we later deze vakantie nog een wandeling plannen die ook een deel van die 'Cigolade & Fassaner Höhenweg' aandoet, besluiten we bij het arriveren aan de Vajolethütte, verder door te stappen naar de Grassleitenpasshütte. Een goede keuze, want eerlijk gezegd zie je pas nà de Vajolethütte de pracht van het Vajoletdal. Het spijtige is dat we de hele weg terug moeten. Een andere optie is er niet (tenzij wordt doorgestapt tot aan Rifugio d'Antermoia en zo verder naar Mazzin, maar dat is net iets te ver voor ons). 

Op onze terugweg eten we nog een ijsje/taartje in Rifugio Catinaccio. Deze hut is gelegen aan een mooie alm, waar het ondertussen verschrikkelijk druk is geworden en heel wat mensen (vooral Italianen zelf) aan het zonnen zijn. Hetzelfde geldt voor de weide tussen Rifugio Negritella en Bellavista. Wat een drukte. 

Vanaf Rifugio Bellavista is de Sellagroep mooi zichtbaar. Dit kenmerkend en imposant massief zal een rode draad vormen in wandelingen die we tijdens deze vakantie zullen maken. We zijn best wel moe van deze tocht (de conditie zijn we precies vergeten mee te brengen :-)). 

Op de terugweg slaan we - op aandringen van Jonas - broodjes, groenten en hamburgers in bij de winkel die we gisteren hebben leren kennen. We eten 'McRombout' onder ons tentzeiltje (waar we beschutting hebben tegen de zon) en genieten nog van een mooie zomeravond. 

Morgen zou het opnieuw een mooie dag moeten worden en plannen we onze tweede wandeling aan de Rosengartengroep.

Info wandeling