Rifugio Passo delle Selle

Zomervakantie 2013 - 07.08.2013

Extract uit het reisverslag "2013 - Dolomieten"

Vandaag brengen we een dag door in Val San Pellegrino. Dat is het meest zuidelijke dal waar we met onze panoramapas liften kunnen nemen. Het is trouwens meteen de laatste dag dat we onze pas kunnen gebruiken. Het weer is wat omgeslagen en het mistige zonnetje verschuilt zich achter de wolken. Desalniettemin is het nog steeds prachtig wandelweer. Alleen zullen we vandaag mogelijk met wat regen af te rekenen krijgen. 

De kabelbaan brengt ons tot op Col Margherita. We gaan dan te voet naar beneden (langs o.m. lago Cavia). Het eerste deel van het pad is ronduit droevig. Ook al is het omliggende landschap meer dan de moeite waard, het is niet fijn om door een gebied en op paden te stappen die dermate mismeesterd zijn tot eer en glorie van de wintersport. Het tweede deel van de wandeling (dit is wanneer we net voor lago Cavia links afslaan) volgen we Alta Via nr 2 en dat maakt dan weer alles goed. We lopen over een pad dat ofwel heel zelden belopen wordt, ofwel pas is aangelegd. Hoe dan ook, het is zoeken in het landschap naar de rood-witte markeringen en de steenmannetjes om de weg te vinden. Heel ongerept, dus (en meteen een schril contrast met het eerste deel van de wandeling). Heel fijn om hier te lopen. Onderweg eten we in alle rust onze picknick en dalen dan verder af tot op Passo di San Pellegrino.

Het is nog vroeg in de namiddag als we terug aan onze auto staan. Omdat het onze laatste dag is dat we de panoramapas kunnen gebruiken, vragen Jonas en Lisa om in hetzelfde dal de stoeltjeslift eens heen-en-weer te nemen. Als we boven aankomen is het slechts een klein uurtje stappen naar Rifugio Passo delle Selle. Papa besluit om er nog naartoe te gaan. Mama, Jonas en Lisa nemen de lift terug naar beneden om in één van de hotels op de pas iets te drinken en een dessertje te eten. Het pad naar Rifugio Passo Selle is bijzonder eenvoudig en al van bij de start is de hut wat hogerop te zien. Vanop het pad is o.m. Col Margherita te zien, waar we enkele uren daarvoor aan een wandeling begonnen zijn. 
Na ongeveer 40 min sta ik aan de hut. Bovenaan zijn een aantal gedenktekens en loopgraven die herinneren aan de Eerste Wereldoorlog. Vanaan de hut kijk je langs achter in het dal dat finaal uitmondt aan onze camping. Ik blijft niet te lang boven, want de lucht wordt grijzer. Tijdens de afdeling begint het licht te regenen.

's Avonds gaan we eten in het restaurant op de camping.

Info wandeling