Puerto de San Glorio - Coriscao
06.08.2023
Extract uit het reisverslag 2023 - Picos de Europa & omgeving
Wanneer we na het ontbijt op camping “La Isla Picos Europa” vertrekken is het nog heel hard dichtgetrokken en is er weinig zon te bespeuren. Nochtans lijken de weerapps het er unaniem over eens dat het een zonnige dag zal worden. Dat blijkt niet wanneer we de heel bochtige weg van Potes naar Puerto de San Glorio aan het doen zijn. We moeten van een hoogte van 340m (de camping waar we hebben overnacht) naar 1.609m (de parking van waar onze volgende wandeling start) en bij elke meter dat we stijgen rijden we meer en meer de mist in en begint het op een bepaald moment zelfs te regenen. Even twijfelen we of dit weerbericht wel kan kloppen, maar wanneer we onze eindbestemming naderen breekt de zon door de wolken.
Het zal nog een tijd duren vooraleer de mist uit het dal is weggetrokken en de niet aflatende stroom van stijgende wolken is gepasseerd en een stabiel wolkendek is gaan vormen (en als een horizontale band ter hoogte van de toppen van de Picos gaat liggen).
Omwille van de opstijgende mist wachten we nog even in de mobilhome die we op een supermooi plekje hebben kunnen zetten: een hagelnieuwe parking op de pas aan Puerto de San Glorio. Deze plek staat ons meteen zo hard aan dat we nu al besluiten hier vannacht te blijven staan. Niet lang daarna gaan we toch op stap, bij momenten nog volledig in de mist. Maar aangezien het een “heen-en-terug” wandeling is gaan we er vanuit dat we de delen die we nu missen door de mist in het terugkomen wel kunnen meepikken.
De foto’s van de wandeling spreken voor zich. Dit is een superknappe panoramawandeling met zicht op de Picos de Europa langs de ene zijde en de lagere bergen van Cantabrië en Castilië & Leon langs de andere zijde. We bevinden ons immers op de grens van deze 2 provincies.
De top van de Coriscao halen we niet. Dat heeft te maken met last van hoogtevrees die bij de laatste 150 hoogtemeters opspeelt. Liever niet forceren. De uitzichten zijn ook onder de top en de hele weg er naartoe ronduit prachtig. Dat vindt ook een vosje dat we onderweg tegenkomen en voor een aantal seconden naar ons staat te kijken, maar dan toch besluit verder te trippelen en in het struikgewas verdwijnt.
Wanneer we terug aan de mobilhome komen, liggen de honden die we er ’s ochtends ook al zagen rondlopen, tussen de wagens uit te rusten. Van een Spaanse jonge man die er ook met een camper was, leerden we dat het honden zijn die de koeien bewaken. Het leken zeer brave dieren, maar eerlijk gezegd wel wat verwaarloosd en zeer mager. Met hun trieste blik hadden we er medelijden mee. Later zagen we hen als trouwe begeleiders met een hele groep koeien meelopen, op weg naar een andere weide. We vragen ons af of ze net als de koeien in hun eigen voedsel moeten voorzien. Voor de koeien is dat vrij evident: er is gras voorhanden. Maar voor de honden is dat toch een ander verhaal. Veel eten lijken ze alvast niet te pakken te krijgen, die magere loebassen.