Rifugio Roda di Vael (Rotwand hütte) & Rifugio A. Fronza (Kölnerhütte)
31.07.2013
Extract uit het reisverslag 2013 - Dolomieten
Zoals voorspeld is het opnieuw schitterend weer. We trekken zoals gepland naar de ‘Rosengarten’. We laten de wagen achter op een heel ruime parking waar een stoeltjeslift ons brengt tot aan de Paolinahut. Van daaruit stappen we naar de Rotwand hütte, die t.o.v. de Paolinahut aan de achterkant van de Rosengartengroep ligt. Onderweg komen we voorbij het Christomannos-monument, een bronzen adelaar ter herinnering aan Theodor Christomannos. De aanleg van de bekende Dolomitenstrasse van Nova Levante/Welschnofen naar Cortina d'Ampezzo was zijn levenswerk. We pauzeren even op een bankje aan de mooie Rodwandhut en keren daarna deels terug over hetzelfde pad.
We stappen echter niet terug tot aan de Paolinahut maar nemen het hogergelegen pad langs de wand van de Rosengarten. Dat pad zal ons tot aan de Kölner hütte brengen. Vanop dit pad heb je een wondermooi vergezicht. De Latemar (waar we een van de volgende dagen nog eens naartoe trekken) is de hele dag prominent aanwezig. Doordat we vrij hoog horizontaal tegen de wand van de Rosengarten wandelen, is het hier een daar langs links vrij stijl naar beneden. Voor papa en Jonas is het dan kwestie van goed te concentreren op het pad zelf en niet te veel letten op de diepte ernaast. Het is dan denken aan het boek van Debbie Sanders ('Hoe word ik bergwandelaar'), waar ze in de passage rond hoogtevrees - waar ze zelf blijkbaar ook niet ongevoelig voor is - schrijft dat het belangrijk is om op zo'n momenten inderdaad goed geconcenteerd te zijn op het pad en te denken aan de zee van opportuniteiten die het pad biedt. En dat helpt wel.
We picknicken met een onbetaalbaar mooi uitzicht op de Latemaer langs links en de besneeuwde bergtoppen van de Oostenrijkse Alpen in de verte voor ons.
Daarna gaat het verder richting Kölner hütte. Het is daar vrij druk, maar we vinden nog een plekje op het zonnige terras om iets te drinken. We zien er nog een Italiaan op jaren halsbrekende toeren uithalen nadat hij tijdens een luidruchtige uitleg en met veel bijbehorende gebaren zijn plastic flesje water naar beneden gooit. De helling is er zeer steil, maar dat weerhoudt de man er niet van om over het hekje te klimmen en met handen- en voetenwerk dat flesje terug te gaan halen. Laat er ons vanuit gaan dat de man zeer milieubewust is. Daarna gaan we terug richting Paolinahut, deels over dezelfde weg, deels over een pad dat ongeveer 100 m lager ligt dan het hogere pad dat we in de heenweg hebben genomen.
Omdat we vrij vroeg aan de auto terug zijn, besluiten we nog eens langs de Karersee te rijden. Een prachtig mooi meer aan de voet van de Latemar. Maar wat een drukte. Dit is een plek die toeristisch gezien tot het maximum is geëxploiteerd. Spijtig. We zijn er snel weg (waardoor we ons meteen ook schuldig hebben gemaakt aan dat massatoerisme: betalen voor de parking, via een speciaal gebouwde tunnel tot aan het meer, snel enkele foto’s - die bij dit mooie weer stuk voor stuk postkaartjes zijn - en dan weer terug naar de wagen).
Als we op de camping toekomen zien we dat vlak boven ons een hele bus Tsjechen zich hebben geïnstalleerd. Allen mountainbikers. Naast een hele boel fietsen (die in een afzonderlijke kar achter de bus zitten) hebben ze ook een enorme voorraad bier bij … Dat zou wel eens een luidruchtige avond kunnen worden.