Arromanches-les-Bains - Longues-sur-Mer
10.04.2015
Extract uit het reisverslag 2015 - Normandië
Vandaag rijden we naar Omaha Beach en het Amerikaans kerkhof, maar voor we vertrekken doe ik (papa) nog een wandeling die verterkt vanop de camperplaats bovenaan Aromanches-les-Bains en gaat tot Longues-sur-Mer. Bij de start van de wandeling is het nog bewolkt, maar gaandeweg breekt de zon door en wordt het zelfs bijzonder warm (20°C). De wandeling komt uit de Rother-wandelgids waar in vermeld staat dat de de zone bovenop de kliffen tussen Aromanches en Longues vermeden moet worden wegens gevaar op afkalving. Daarom gaat de tocht via de velden meer in het binnenland naar Longues-sur-Mer. Op het moment dat ik een aantal huizen is het zicht krijg, stormen er plots 4 blaffende honden over een wei op me af... Twee blijven op enkele meters van me staan, maar de andere 2 springen blaffend op m'n benen ... tot ik plots in de kuit gebeten wordt. M'n gebaren tot rust lijken gelukkig te helpen en ze blijven allen staan, terwijl ik verder stap.
Als ik wat later naar m' been kijk, lijkt het wel mee te vallen. Het bloedt wel en de beet is duidelijk te zien, maar het is geen diepe wonde. Een snelle check op het inentingskaartje in m'n portefeuille, zegt me dat ik in ongeveer 2 jaar geleden ben ingeënt tegen tetanus. Dat stelt me gerust. Omdat ik geen bijzondere pijn heb, besluit ik verder te stappen. Hoe dan ook, keer ik niet langs deze weg terug. Dat doe ik wat later - ondanks de waarschuwing in de Rother gids - langs de kliffen want terug langs de honden lijkt me ook geen veilige optie. De heenweg eindigt op het strand van Longues-sur-Mer. Vanaf daar stap ik dus langs de kust en bovenop de kliffen terug naar Arromanches. Omwille van de waarschuwing in de Rother-gids ben ik extra op m'n hoede, maar ik zie nergens verbodsborden en kom - in tegenstelling tot op de heenweg via het binnenland - nog enkele andere wandelaars op dit pad tegen.
Dit deel van de wandeling is trouwens het mooiste ... dus zeker de moeite waard om het te doen (en ik vermijd er die verdomde honden mee).
Iets na de middag ben ik terug aan de mobilhome. Mama en Lisa zijn ondertussen naar het centrum van Arromanches geweest (klinkt te groot als ik dit zo schrijf, want het is echt niet meer dan één straat dat eindig op een plein waar het oorlogsmuseum gelegen is). Ze hebben er stokbrood en een armbandje gekocht.
We besluiten om onmiddellijk door te rijden naar de parking van het Amerikaans kerkhof aan Omaha Beach. Daar eten we de stokbroden. Daarna bezoeken we het indrukwekkende en super verzorgde kerkhof met de iets meer dan 9.000 kruisen voor de Amerikaans soldaten die er gesneuveld zijn tijdens en kort na de landing. Het overgrote deel van de vermelde data van overlijden is 6 juni 1944. Het moet hier toen een echte gruwel geweest zijn. De volgende informantie komt van Wikipedia:
"...Omaha Beach was de geallieerde codenaam en thans ook de lokale naam voor een van de vijf (Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword) landingszones voor de invasie van Normandië op 6 juni 1944. Het strand is ongeveer vijf kilometer lang, van Sainte-Honorine tot Vierville-sur-Mer.
In het westelijk deel zou de Amerikaanse 29e Infanteriedivisie landen, en in het oostelijk deel de 1e Infanteriedivisie. Het belangrijkste doel was het veroveren van het gebied tussen Port-en-Bessin en de rivier de Vire, waarna zuidwaarts kon worden opgerukt in de richting van Saint-Lô.
De Duitsers hadden hun verdediging goed voorbereid. Overal onder de hoogwaterlijn lagen obstakels op het strand en sommige delen van het gebied, met name boven de hoogwaterlijn, waren voorzien van landmijnen. Bovendien bood het langzaam afhellende strand een prima schootsveld voor de verdedigers die zich verschansten in bunkers bovenop de ruim dertig meter hoge kliffen. Aanvankelijk werd het gebied verdedigd door een samenraapsel van uit Polen en Rusland afkomstige troepen, maar vlak voor de invasie werden ze vervangen door de Duitse 352e Infanteriedivisie. Deze behoorde tot de best getrainde troepen in het gebied. Toch had Omaha Beach door de verkenningen weinig geheimen of verrassingen.
De landing op Omaha Beach leidde tot grote geallieerde verliezen. De inleidende bombardementen en beschietingen waren slordig uitgevoerd en hadden weinig schade aangericht. Van de 29 Duplex Drive Sherman tanks die met een soort kraag om konden blijven drijven, gingen bij de landing 27 stuks verloren, waardoor de infanterie weinig vuursteun kreeg. De soldaten uit de landingsvaartuigen moesten dertig meter door ondiep water waden om het strand te bereiken. Volgens het oorlogsdagboek van de 1ste divisie waren alle officieren en sergeanten van de divisie binnen tien minuten na het neerlaten van de landingskleppen gewond of dood. De divisie had geen leiding meer en reageerde nergens meer op. Na een uur bevonden de mannen zich nog steeds op het strand, in dekking tegen hevig machinegeweervuur. Pas na de landing van brigadegeneraal Norman Cota kregen de troepen weer wat moed, en ten slotte lukte het om door de Duitse linies te breken.
Een van de belangrijkste missers bij de Amerikaanse aanval op Omaha Beach, was het weigeren van de "Funnies" door generaal Bradley. De Funnies waren speciale aangepaste tanks, die bijvoorbeeld een vlegel voorop hadden om mijnen onschadelijk te maken.
De Amerikanen telden uiteindelijk meer dan drieduizend doden en gewonden, waarvan tweeduizend in de eerste uren van de invasie. Onderzoek door BBC documentairemakers in 2007 gaf aan dat deze verliezen vermoedelijk veel hoger waren en dat in de eerste achttien uur van de invasie vierenhalf- tot vijfduizend man omkwamen en gewond raakten op Omaha Beach.
Boven in de duinen achter Omaha Beach bij Colleville-sur-Mer ligt een Amerikaanse begraafplaats met voornamelijk in Normandië gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Deze begraafplaats is in eeuwige bruikleen gegeven aan de Verenigde Staten..." (Bron: Wikipedia)
Na het bezoek aan het kerkhof, gaan we nog eens tot aan het strand zelf. We zien er een Amerikaanse bezoeker in een flesje wat zand en zeewater meenemen als herinnering aan het verre Europa waar misschien zijn grootvader is gesneuveld (we hebben er het raden naar...).
We staan rond 15u terug aan de mobilhome en besluiten vlakbij naar camping "Le Robinson" te rijden voor een overnachting. I.t.t. tot op de camping in Étretat, is het hier zeer rustig. Op een groepje Duitsers na, zijn we er de enige gasten. We kunnen nog een tijdje buiten in het zonnetje zitten, al begint het weer tegen het avondeten toch al wat te keren: meer bewolking en een frissere wind. Dus eten we gezellig binnen. Zal het vandaag nog regenen? Het antwoord weten we rond 20u. Het start met wat gedonder, gevolgd door regen die tot een stuk in de nacht zal aanhouden.