Delen
Verslag

Jobourg - Baie d'Ecalgrain

Frankrijk - Noord-Frankrijk

Jobourg - Baie d'Ecalgrain

11.04.2015

Extract uit het reisverslag     2015 - Normandië

Het weer is plots een heel stuk killer met zware bewolking. En wanneer we opstaan is er nog wat motregen. Een groot verschil met het weer waarmee we de voorbije dagen verwend zijn geweest. We twijfelen daardoor wat we vandaag en morgen nog zullen doen (morgenavond moeten we thuis zijn). We wegen de alternatieven wat tegen elkaar af en bekijken de weersvoorspelling op de smartphone. Het weerdipje zou slechts heel tijdelijk zijn, met morgen opnieuw een topdag. We besluiten ons daarom aan het oorspronkelijke plan te houden. D.w.z. dat we doorrijden tot in Jobourg.

Eerst gaan Lisa en papa vanaf de camping nog eens tot aan Omaha Beach. Via de achterkant van de camping is het slechts een korte wandeling naar het strand. Dat ligt er verlaten en rustig bij. Haast onwezenlijk om te vatten dat op 6 juni 1944 hier op enkele uren tijd duizende soldaten zijn omgekomen.

Onderweg naar Jobourg, maken we nog een tussenstop aan 'Pointe du Hoc'. Ook hier hebben de Amerikanen een goed onderhouden herdenking, deze keer aan de Rangers die hier op D-day strijd hebben geleverd. De volgende informantie komt van Wikipedia:

"...In de Tweede Wereldoorlog werd dit punt bestreken door Duitse bunkers en kanonnen. De Duitsers hadden zes 155 mm kanonnen geïnstalleerd, om de landingsstranden te verdedigen. Op 6 juni 1944, bij de landing in Normandië, was Pointe du Hoc een doelwit van de geallieerden, om de bedreigde stranden vrij te krijgen van het dreigende geschut van de 155 mm scheepskanonnen. Deze moeilijke en zware missie werd toevertrouwd aan de US 2nd Ranger bataljon, onder leiding van luitenant-kolonel James Earl Rudder. 225 man zouden landen op het strand en moesten de kanonnen vernietigen. De dagen voordat de landing op Pointe du Hoc plaatsvond, werd het zwaar gebombardeerd. Door deze bombardementen hadden de Duitsers de 155 mm kanonnen meer landinwaarts geplaatst, hetgeen de Rangers niet wisten. Om 7 uur in de morgen bereikten de Rangers de voet van de 30 meter hoge klippen, die door de Duitsers vanuit bunkers werden verdedigd. Met behulp van touwladders en met mortieren omhoog geschoten enterhaken met touwen, slaagden de mannen erin tegen de kliffen op te klimmen, de Duitsers uit te schakelen en een strategische positie in te nemen. Men ontdekte echter dat de kanonnen uit de bunkers weggehaald waren. De Rangers verzamelden zich boven en enkele gingen op zoek naar de artillerie. Deze werd al vlug gevonden en vernietigd. De lastigste periode kwam na de aanval op de klip. De groep bleef twee dagen geïsoleerd en moest verschillende Duitse tegenaanvallen afslaan om de positie onder controle te houden. In de morgen van 7 juni bedroeg het aantal inzetbare manschappen 90 tot 100 man, waarvan velen lichtgewond waren. Opgesloten tussen de bunkerresten hadden ze geen voedsel meer en zaten ze krap in hun munitie. Later die dag arriveerden uiteindelijk enkele versterkingen en konden de Duitsers definitief worden teruggedrongen.

Tegenwoordig is het mogelijk Pointe du Hoc gratis te bezoeken. Het terrein is na 60 jaar nog steeds als een maanlandschap bezaaid met diepe kraters. Tussen deze kraters, die zijn veroorzaakt door beschietingen van de geallieerden, liggen nog kapotte delen van de Duitse bunkers. Enkele van deze bunkers staan nog geheel of gedeeltelijk overeind. Er is een gedenkteken en museum opgericht, gewijd aan de bloedige slag die er heeft plaatsgevonden. Het Pointe du Hoc Federal Monument, heeft een naaldvorm en is gebouwd op de schietbegeleidingspost. Het monument is terug volledig toegankelijk voor bezoekers. Men kan in de bunker op de punt om een zicht te hebben over de zee die voor de Pointe Du Hoc ligt. Op het dak staat het monument. Er hebben werkzaamheden plaatsgevonden die de vuurgeleidingsbunker moesten beschermen tegen de erosie. Het project werd uitgevoerd door de American Battle Monuments Commission en kostte 4.375.000 dollar..." (Bron: Wikipedia)


Zoals in Wikipedia staat, ligt het landschap aan 'Pointe du Hoc' bezaaid met diepe kraters. De getuigen van zware gevechten die de Amerikaanse Rangers er met de Duitsers hebben geleverd. Je wordt er stil van als je dit van bovenop een bunker overschouwt. Op 6 juni 1944 moet het hier een echt inferno geweest zijn.

Onderweg naar Jobourg zijn er nog fikse regenbuien, maar naarmate we de kust naderen, zien we opnieuw blauwe lucht boven zee! We komen rond 15u aan op de parking aan Nez de Jobourg. Een prachtige plek om te overnachten. Zicht op zee en de omringende weilanden die er met op elkaar gestapelde stenen van elkaar zijn gescheiden. Wat verderop staat een auberge ... waar ze 'crêpes' serveren. Jonas en Lisa waren al een tijdje vragende partij om eens een 'crêpe Normanie' te proeven. Dit is ons moment. Het prachtige zicht op de zee (die ondertussen opnieuw ligt te blinken onder een stralende zon) krijgen we er gratis bij.

Omdat we morgenavond thuis willen zijn (en dus niet te laat willen vertrekken), besluiten we de wandeling die voor morgen gepland stond, in twee te splitsen en er vandaag reeds een deel van te doen. Het weer is immers super. Jonas en Lisa hebben er niet echt veel zin meer in. Zij keren terug naar de mobilhome. Mama en papa gaan richting Baie d'Ecalgrain. Wat een prachtige wandeling! Wat een weer ook. Wie had deze ochtend gedacht dat het nog zo mooi zou worden? Na het avondeten kunnen we vanuit de mobilhome genieten van een prachtige zonsondergang. We gaan niet te laat slapen, want morgen willen we rond 9u aan de rest van de wandeling kunnen beginnen, zodat we rond de middag huiswaarts kunnen vertrekken.


Info