Le Rozier - Les Balcon de la Jonte

27.03.2016

Extract van het reisverslag "2016 - Gorge du Tarn"

Verdorie, wat een tegenvaller: als we wakker worden op de rustige camperplaats op aire de l'Aveyron, is alles dichtgetrokken en regent het behoorlijk. Nochtans voorspelt de Meteovista-app weertype 7, wat toch behoorlijk OK is. Mama las in de reisgids van de Ardèche dat het in deze regio gemiddeld 6 dagen per maand regent. Het ziet er naar uit dat we die 6 dagen tijdens ons verblijf alvast aan de broek gaan hebben … maar het goede nieuws is dat de resterende 4 dagen van onze 10-daagse trip dan mooi zouden moeten zijn :-). Hopen maar. 

We rijden naar Le Rozier. Alle campings (en er zijn er bijzonder veel langs de waterkant) zijn nog dicht, maar we vinden een leuke staplaats vlak aan het kerkje waar 3 campers kunnen staan. Het is ondertussen gestopt met regenen. Zonnig lijkt het niet echt te gaan worden, maar het is alvast goed genoeg om aan onze eerste wandeling te beginnen. Deze gaat langs de gorge van de Jonte, een zijrivier van de Tarn (die in Le Rozier in de Tarn uitmondt na een loop van ongeveer 38km, waarvan 7km ondergronds). Mama heeft in de Rother-wandelgids wel gezien dat het om een 'zwarte' route gaat... maar we besluiten zover te gaan tot het iets te gevaarlijk wordt en/of de hoogtevrees opspeelt, om dan op onze stappen terug te keren. 

Het wordt een mooie wandeling langs de gorge de la Jonte. Wanneer we plots op een punt komen waar een koorddanser over een de honderden meters gapende diepte blootvoets over een touw loopt, valt onze mond open. Alleen al bij het aanzien ervan, speelt de hoogtevrees van papa al op. Wat moet die man beleven met zo'n diepte onder zich? Hij steekt succesvol over. Op een andere plaats is een kortere afstand met een koord overspannen. Daar wordt blijkbaar geoefend voor het grotere werk. Wanneer we er langs lopen valt iemand van de koord, gelukkig beveiligd en bengelt daar boven de gapende diepte. De man moet zich aan de veiligheidskoord eerst omhoogtrekken om dan terug rechtop de koord te gaan staan … en hij valt opnieuw. 'Zotte shit' zou Jonas zeggen, mocht hij erbij geweest zijn. Wat sommigen al niet doen om aan de kick te geraken. 

Boven de gorge cirkelen een aantal gieren. We zijn onderweg enkele mensen tegen gekomen met heuse 'kanonnen' van lenzen, wellicht voor het gedetailleerd fotograferen van deze vogels. Wij moeten het met meer bescheiden materiaal doen, maar Lisa maakt toch enkele mooie foto's van een gier die plots heel dicht bij en zonder schijnbare inspanningen zich met z'n brede vleugels op de thermiek laat meeglijden. 

Wanneer we kort daarna aan een beveiligde zone komen, besluiten we zoals gepland op onze stappen terug te keren. Volgens de wandelgids hebben we ondertussen wel het mooiste van de wandeling gezien (spijtig genoeg niet bij een lente zonnetje, want zoals gevreesd is het wolkendek dicht gebleven). 

Als we terug in Rozier zijn, eten we er een ijsje vooraleer terug te keren naar onze mobilhome. Het dorpje is behoorlijk verlaten. Van het beperkt aantal winkeltjes zijn de meeste nog gesloten in afwachting van het hoogseizoen, zo lijkt (maar gelukkig voor ons was er dus wel al een ijsjeskraam open). Hetzelfde geldt voor de talrijk aanwezige campings. Sommigen lijken na het vorige seizoen precies eensklaps haven en goed verlaten te hebben. Aan de recepties steken de foldertjes half vergaan van regen en sneeuw nog in de houders.

Tegen de avond klaart het plots volledig uit met een straalblauwe hemel en een ondergaande zon die de bergflank in vuur doet staan. Hopelijk een voorbode voor het weer van morgen. Wanneer we gaan slapen, voelen we dat het een open hemel is: buiten is het slechts 4°C. Een extra dekentje kunnen we wel gebruiken deze nacht.

Info wandeling