We vetrekken om 4u. Er staat een lange rit (ongeveer 1.300 km) voor de boeg naar de Franse Maritieme Alpen. Maar we kunnen met twee afwisselen om te rijden om minimale tijd te verliezen en het rijden een stuk ontspannender te maken. Toch komen we pas na 19u aan in Relais des Merveilles, gelegen in het nationaal park van de Mercantour (meerbepaald in de 'vallée Gordolasque'). Vooral de laatste 200 km kost tijd. We doen hier maar liefst 4u over! Relais des Merveilles bereiken we na een smal en bochtig wegje vanuit Belvédère (dit weggetje zou met de mobilhome niet evident zijn). Er is geen mobiel netwerk, dus sms-en of bellen naar het thuisfront zit er niet in. Gelukkig is er wifi in de relais en kunnen we iedereen geruststellen dat we goed zijn aangekomen én dat we de komende 3 dagen onbereikbaar zullen zijn (en niemand bijgevolg ongerust moet zijn niks van ons te horen).

Na het avondeten gaan we onmiddellijk slapen. We liggen alleen op een kamer met 3 stapelbedden. Het wordt een rustige nacht. Net wat we nodig hebben na een lange dag rijden en een stevige tocht die morgen op het programma staat.

We ontbijten tegen 7u, nemen picknick mee en rijden vervolgens enkele minuten verder tot aan de parking aan 'pont du Contet'. Hier laten we de auto voor enkele dagen achter en starten aan de eerste etappe van de tocht. De weersvoorspellingen zijn goed en de dag start ook zonnig, maar al na enkele uren trekt alles dicht en wanneer we het hoogste punt van de dag hebben bereikt, komen er met grote snelheid wolken uit het dal opzetten en valt er nog weinig te zien. We eten er onze picknick op en laten de wolken rustig voorbij trekken. Als we vervolgens afdalen naar Refuge des Merveilles is het weer niet schitterend, maar we kunnen de lacs rond de refuge wel duidelijk zien liggen ... dat was een goed half uur eerder niet het geval. Het is niet wat we ons bij weertype 8 op Metevista hadden voorgesteld, maar het kon erger :-).

Er zijn een 15-tal gasten in de refuge. De huttenbewaarder is een jonge, ietwat verwarde, maar vriendelijke kerel. We komen te weten dat aan Baisse de Valmasque de Baisse du Basto nog heel wat sneeuw ligt (noodkanten die uit de zon liggen) en alleen kunnen gedaan worden met aangepast materiaal (én ervaring). De tocht naar Refuge de Nice is dus uitgesloten. Tot dusver onze plannen voor een 3-daagse lustocht. Het alternatief om morgen helemaal terug te gaan naar ons startpunt om van daaruit dan door te stappen naar Refuge de Nice is voor ons een beetje teveel van het goede. Daarom besluiten we een extra nacht in Refuge des Merveilles te blijven en morgen een heen- en terugtoch te maken in vallée des Merveilles tot aan Baisse de Valmasque. De huttenbewaarder heeft radioverbinding met Refuge de Nice en laat onze reservatie voor morgen annuleren (net als voor enkele andere aanwezigen die net dezelfde plannen hadden als wij).

Dit is niet de eerste keer dat sneeuw roet in ons eten komt gooien. In 2010, tijdens een vorige tocht met Kristof in de Vanoise, is na hevige neerslag met sneeuw op hoogte, ons oorspronkelijk plan ook niet kunnen doorgaan. Misschien moeten we maar besluiten dat juni te vroeg op het jaar is om in de Alpen sneeuwvrij te kunnen stappen... alleen hadden we verwacht dat dit in het meest zuidelijke deel van de Alpen (we zitten hier per slot van rekening op amper 50 km van de Middellandse Zee) deze tijd van het jaar geen probleem meer zou vormen.

Na het avondeten (met lasagna) gaan we slapen. tegen 21u is het rustig in de hut en ligt iedereen onder de dekens. Voor velen mag deze eerder primitieve manier van reizen vreemd lijken en komt het weinig aantrekkelijk over ... maar voor ons beide is dit een manier om de absolute rust te vinden. Op een tocht als deze is er geen ruimte voor piekeren of stress. Daarvoor is de natuur te overweldigend, vragen de hindernissen op het pad om enkel daarop gefocust te zijn, je eigen ritme en hartslag te vinden. Dat laatste is eigen aan iedere sportieve inspanning, maar het verschil met elke andere sport is dat bergwandelen traag gaat, de tijd geeft de grootsheid van de natuur tot je te laten komen ... en een vorm van absolute rust en balans per definitie over je heen valt. Perfecte momenten. Welke dag van de week het is, valt bij zo'n tochten vrij snel van je af. Het draait gewoon om het moment zelf, het plan van de dag en niet verder dan dat. Ik moet denken aan een uitspraak van Winnie-the-Pooh: “What day is it? It's today. My favorite day, said Pooh". En dan is het fijn om moe en voldaan om 21u met andere gelijkgestemde zielen al naar bed te gaan en te denken aan het moois en wellicht onverwachte dat morgen zou kunnen brengen.

Om 7u wordt er collectief opgestaan. Het ontbijt staat om 7u30 klaar. Eenvoudig maar het smaakt. Tegen 8u zijn we op weg met een picknick in de rugzak die de huttenbewaarder speciaal voor ons heeft samengesteld (merci!). De dag start heel zonnig en warm. We lopen vandaag door de vallei des Merveilles: een natuurhistorisch beschermde zone waar rotsgravures terug te vinden zijn van meer dan 1.000 jaar voor Christus (wat grappig situatie, want we komen later die ochtend een gravure tegen die 'Le Christ' genoemd werd naar de gelijkenis met het gezicht van Christus ... wisten ze meer op dat moment?). Dergelijke rotsgravures zijn in deze vallei terug te vinden én in Vallée de Fontanalbe, niet zover hier vandaan. Het gaat om meer dan 35.000 tekeningen gevonden op een hoogte tussen de 2.100 en 2.600 meter, die waarschijnlijk door herders uit de omgeving in de jaren 1.800 tot 1.500 voor Christus zijn ingekerfd. Het gaat om figuren van dieren, mensen, wapens, werktuigen en geometrische figuren. We wijken af en toe van het pad af om enkele ervan te bezichtigen. Gebruik van wandelstokken mag er niet om dit kostbaar (en ook kwetsbaar) historisch archief niet te beschadigen. Maar onze wandelstokken gaan een we de historische site voorbij zijn, toch van de rugzak want we passeren enkele sneeuwveldjes langs het idyllische Lac des Merveilles en willen niet in het ijskoude water schuiven. Dus enige steun van een wandelstok maakt de passage iets gemakkelijker en veiliger.

Naarmate de ochtend vordert, trekt het opnieuw dicht en komen wolken achter ons razendsnel aanzetten. We twijfelen even of we de laatste klim naar Baisse de Valmasque zouden beginnen (het geeft immers weinig voldoening om daar dan boven in een dichte mist te staan). Maar het trekt vrij snel terug wat open en we stappen dus verder door. Het is nog slechts een 200m stijgen en met wat geluk staan we tegen 12u boven en kunnen we daar picknicken. Halverwegen de klim komen we een Belgisch koppel tegen. Ze weten te zeggen dat er in de namiddag onweer wordt voorspeld en we dan best uit het achterste deel van de vallei kunnen zijn. Ze hebben immers gehoord dat het bij onweer een onveilige zone zou zijn wegens het talrijke ijzer in het gesteente. We zijn amper 10 minuten verder en er vallen al 2 donderslagen. We zijn op dat moment zo'n 10 hoogtemeters verwijderd van de top ... een plek waar we dan zicht zouden hebben op Lac du Basto ... verleidelijk om nog even door te gaan, maar met wat het Belgisch koppel heeft gezegd, kiezen we voor de veiligste optie en keren we onmiddellijk op onze stappen terug.

Niet veel later begint het te regenen ... en steeds harder te regenen. We vinden een plek onder een overhangende rotsblok om even te schuilen en een hapje te eten. Het ziet er echter niet naar uit dat het snel zal stoppen en open trekken. We vatten moed en besluiten er door te gaan. Gelukkig mindert de regen gaandeweg, maar natte vlagen blijven ons de rest van de terugtocht parten spelen. Wanneer we terug aan de Refuge des Merveilles zijn, trekt alles toe. Het hele decor gaat op in een potdichte mist. Het doek valt en de acteurs zijn moe :-). We gaan even op bed liggen voor een dutje.

Rond 16u komt de zon er in vol ornaat terug door. Omdat het avondmaal toch pas rond 19u30 wordt opgediend, besluit ik nog eens richting Lacs du Diable te gaan. Aan de refuge staat een bordje met aanwijzing '1u'. Dus heen en terug nog voldoende tijd om tegen het eten terug te zijn. Kristof besluit in de hut te blijven. Ik stap tot aan Lac de la Muta met enkele zijsprongetjes naar mooie meertjes. De hevige regen van de voorbije uren heeft van alle paadjes kleine stroompjes gemaakt. Water alom, niet alleen op de wandelpaden, maar ook in de talrijke meertjes en waterpartijen langs het pad. Ik moet plots denken aan de Furschellas-'waterweg' in Graubunden die we ten tijde van onze reizen met Intersoc 2 maal met de kinderen hebben gedaan. De 1-ste keer hebben ze er als kleine dappere stappers een 'straffe toeren'-pet voor gekregen tijdens de avondshow in het hotel. Het jaar erna heb ik de tocht herdaan allen met Jonas (8 jaar was hij toen... waar is de tijd).

Tijdens het avondeten zit er een koppel aan onze tafel die van Refuge de Nice zijn gekomen Het is een koppel met duidelijk heel wat stap- en klimervaring (de man vertelt o.a. over trips in de Himalaya) en toch vonden ze de tocht van vandaag bijzonder gevaarlijk. De man was zelfs uitgeschoven bij het beklimmen van de sneeuwzone die nog aan de noodkant van Baisse du Basto en Valmasque. Hij had er zichtbare schaafwonden aan armen en benen aan over gehouden en een volledig blauw geworden vingernagel. Gelukkig dus dat wij dat avontuur niet zijn aangegaan en gisteren beslist hebben een lustocht te doen met een tweede overnachting in Refuge des Merveilles.

Een klein nadeel van 2 overnachtingen in deze hut: het avondeten is opnieuw hetzelfde. Elke dag lasagna in Refuge des Merveilles :-). Maar het smaakt ook deze keer. Rond 21u liggen we voldaan in bed.

Na het ontbijt beginnen we aan de terugtocht naar de parking in vallée de Gordolasque. Normaal hadden we deze laatste trip van een 3-daagse tocht moeten doen vanuit Refuge de Nice, maar te gevaarlijkse sneeuwvelden hebben het anders doen uitdraaien. Daarom doen we de tocht van de eerste dag nu in omgekeerde richting. Het feit dat het zonnetjes van de partij is, maakt het toch leuk en interessant om dit pad nog eens (in omgekeerde richting) over te doen.

Rond 12u30 staan we terug aan de wagen en rijden we in enkele minuten tot aan Relais des Merveilles waar we al eerder voor een 2-de nacht gereserveerd hadden. Dit maal liggen we op een kamer met een 5-tal anderen. We komen er ook bekend volk tegen: een koppel waar we de eerste avond in Refuge des Merveilles mee aan tafel zaten en die toch de dag erna de trip naar Refuge de Valmasque hebben gemaakt en vandaag van daaruit via Refuge de Nice terug naar beneden zijn gekomen. Ze bevestigen het verhaal van de kniehoge sneeuw en de gevaarlijke passages. Kort daarna lijkt het publiek in de Relais een kopie van de gasten die we ('s avonds aan tafel) in Refuge des Merveilles hebben ontmoet. De opvallendste persoon is de pas gepensioneerde Parijzenaar die aan een 3-maanden lange tocht door de Franse Alpen bezig is (ondertussen ongeveer een maand onderweg). Hij doet ook een verhaal waarbij hij enkele weken geleden was uitgegleden op een sneeuwveld een heel diep was doorgeschoven en finaal de hulpdiensten had moeten bellen. Hij is er zonder breuken, maar naar eigen zeggen met heel wat blauwe en pijnlijke plekken én een schrik van sneeuwvelden vanaf gekomen. Dat laatste is de reden waarom hij van z'n GR-route die loopt langs Refuge de Nice (en dus langs de sneeuwvelden aan de noordkant van Baisse de Valmasque en du Basto) is afgeweken en net als ons is afgedaald vanuit Refuge des Merveilles.

Vanaf 17u tot laat op de avond regent het hard, met onweer en 2 zeer hevige hagelbuien (waar hopelijk geen wandelaars meer in zitten). Gelukkig wordt voor morgen beter weer voorspeld. Het avondeten hebben we samen met de gepensioneerde Alpen-reiziger. Hij trakteert op een flesje wijn en vertelt ronduit over zowat alles. Ondermeer dat hij verschillende jaren als commercieel vertegenwoordiger voor een Lierse drukkerij heeft gewerkt en meermaal dus bij ons in de buurt is geweest. Hij somt daarbij een reeks van zijn favoriete Belgische streekbieren op :-). Op zo'n momenten heb ik echt spijt niet beter met de Franse taal uit de voeten te kunnen om wat actiever aan het gesprek deel te kunnen nemen (Kristof heeft er minder problemen mee). Het leuke is immers dat je op trips als deze gelijkgestemde zielen tegen komt en er ronduit over de ervaringen van de dag, de plannen van morgen en eerdere reizen en avonturen wordt verteld ... en dat is het leuk om een woordje te kunnen meebabbelen.

7u stipt zitten we aan de ontbijttafel. Onze gast van gistsren komt er opnieuw bij zitten. We wensen hem nog het allerbeste met het vervolg van zijn 3-maanden lange tocht door de Franse Alpen. Omdat dat ik weet dat het me minder goed lukt om in het Frans afscheid te nemen en hem het allerbeste te wensen, doe ik het in het Engels ... maar aan zijn gelaatsuitdrukking te zien verstaat hij er geen letter van en lijk ik plots van een andere planeet te komen (Kristof zei achteraf al lachend dat dat de man wel heel moeilijk viel op z'n nuchtere maag). Dan maar in m'n beste Frans afscheid genomen van een man waar ik heel veel respect voor heb en die z'n droom in realiteit omzet. Chapeau!

Met de wagen is het een uurtje rijden naar Madone de Fenestre. Het weer is subliem, net als de omgeving. Vanuit Madone de Fenestre kunnen verschillende dagwandelingen gedaan worden. Die van ons gaat naar de Lacs de Prals. Het wordt een prachtige en zeer afwisselende tocht. Niet alleen de 5 meren zijn de moeite waard om te zien, de hele omgeving vormt een voorrecht om in te wandelen.

Rond 14u staan we terug aan de wagen en kunnen we beginnen denken aan onze terugrit. We opteren i.t.t. bij het heenkomen, voor een iets langere, maar snellere weg met meer autostrade. Zo vermijden we dat we opnieuw verschillende uren moeten doen over kleinere wegen. Kristof heeft gisterenavond via het internet een kamer geboekt in een Campanile-hotel in Antibes. Voor de 'fun' rijden we nog eens langs de Middellanse zee in de omgeving van Nice. We zien heel wat pererdure jachten, maar toch hebben we beide een wat teleurstellend gevoel bij onze eerste kennismaking met de Middellandse zee. Speciaal is het toch niet ... misschien rijden we net langs een minder aantrekkelijk stukje.

Om 7u kunnen we ontbijten in het hotel in Antibes. We zorgen dat we vooraf alles gepakt in de auto hebben zitten en fris gewassen aan de ontbijttafel zitten zodat we rond 7u30 aan de terugrit van ongeveer 1.300 km kunnen beginnen. Antibes is best wel druk, maar eens we op de snelweg zitten gaat het super vlot. Dat geldt trouwens voor de hele rit. De péage mag dan wel steeds een stevige post op de onkostenrekening zijn, daar staat dan wel tegenover dat het meestal zeer vlot en rustig rijden is op de Franse snelwegen.

Rond 20u30 zijn we thuis van een tocht die anders is uitgedraaid dan wat we initieel gepland hadden, maar daarom niet minder geslaagd. Een mooie streek ... de moeite waard om er nog eens naar terug te keren, maar dan misschien best iets later op het jaar om problemen met nog niet gesmolten sneeuw te vermijden.