Met ons 3 vertrekken we om 4u30 richting Le Rozier. Het weer is bij aanvang grijs, maar gaandeweg komt de zon er door en wordt het prachtig weer (tot 22 °C). Het is zeer ontspannen rijden. Enkel op de periferique rond Parijs is het druk (al staan we niet echt stil omdat we er buiten de spitsuren passeren), maar verder is het zeer rustig. Daar zit de stevige péage-prijs (alles samen bijna 80 EUR enkel) wellicht voor iets tussen. De snelweg tussen Parijs en Le Rozier is een zaligheid om te rijden . maar daar moet je dus 60 EUR enkel voor over hebben. Aan één van de péage-stations is het even grote chaos. T.g.v. de terreuraanslagen in Brussel enkele dagen geleden (luchthaven van Zaventem en metro), is er verscherpt militair toezicht en laat men bij het uitrijden van het péage-station alles langs één doorgang terug op de autostrade komen. Een gewriemel van jewelste waar gewapende militaire in alle rust naar staan te kijken...

Dit is een route die we voor het eerst nemen en we passeren onderweg het mooie Parc Vulcane d'Auvergne en de Dauphiné. Interessante plekken om eventueel een volgende keer eens naartoe te komen. In de verte zien we nog tal van besneeuwde bergtoppen (ook al zijn deze volgens de kaart niet hoger dan 1.500m).

We besluiten op ongeveer 30km voor Le Rozier te overnachten op het verzorgde aire de l'Aveyron langs de A75.

Verdorie, wat een tegenvaller: als we wakker worden op de rustige camperplaats op aire de l'Aveyron, is alles dichtgetrokken en regent het behoorlijk. Nochtans voorspelt de Meteovista-app weertype 7, wat toch behoorlijk OK is. Mama las in de reisgids van de Ardèche dat het in deze regio gemiddeld 6 dagen per maand regent. Het ziet er naar uit dat we die 6 dagen tijdens ons verblijf alvast aan de broek gaan hebben . maar het goede nieuws is dat de resterende 4 dagen van onze 10-daagse trip dan mooi zouden moeten zijn :-). Hopen maar.

We rijden naar Le Rozier. Alle campings (en er zijn er bijzonder veel langs de waterkant) zijn nog dicht, maar we vinden een leuke staplaats vlak aan het kerkje waar 3 campers kunnen staan. Het is ondertussen gestopt met regenen. Zonnig lijkt het niet echt te gaan worden, maar het is alvast goed genoeg om aan onze eerste wandeling te beginnen. Deze gaat langs de gorge van de Jonte, een zijrivier van de Tarn (die in Le Rozier in de Tarn uitmondt na een loop van ongeveer 38km, waarvan 7km ondergronds). Mama heeft in de Rother-wandelgids wel gezien dat het om een 'zwarte' route gaat... maar we besluiten zover te gaan tot het iets te gevaarlijk wordt en/of de hoogtevrees opspeelt, om dan op onze stappen terug te keren.

Het wordt een mooie wandeling langs de gorge de la Jonte. Wanneer we plots op een punt komen waar een koorddanser over een de honderden meters gapende diepte blootvoets over een touw loopt, valt onze mond open. Alleen al bij het aanzien ervan, speelt de hoogtevrees van papa al op. Wat moet die man beleven met zo'n diepte onder zich? Hij steekt succesvol over. Op een andere plaats is een kortere afstand met een koord overspannen. Daar wordt blijkbaar geoefend voor het grotere werk. Wanneer we er langs lopen valt iemand van de koord, gelukkig beveiligd en bengelt daar boven de gapende diepte. De man moet zich aan de veiligheidskoord eerst omhoogtrekken om dan terug rechtop de koord te gaan staan . en hij valt opnieuw. 'Zotte shit' zou Jonas zeggen, mocht hij erbij geweest zijn. Wat sommigen al niet doen om aan de kick te geraken.

Boven de gorge cirkelen een aantal gieren. We zijn onderweg enkele mensen tegen gekomen met heuse 'kanonnen' van lenzen, wellicht voor het gedetailleerd fotograferen van deze vogels. Wij moeten het met meer bescheiden materiaal doen, maar Lisa maakt toch enkele mooie foto's van een gier die plots heel dicht bij en zonder schijnbare inspanningen zich met z'n brede vleugels op de thermiek laat meeglijden.

Wanneer we kort daarna aan een beveiligde zone komen, besluiten we zoals gepland op onze stappen terug te keren. Volgens de wandelgids hebben we ondertussen wel het mooiste van de wandeling gezien (spijtig genoeg niet bij een lente zonnetje, want zoals gevreesd is het wolkendek dicht gebleven).

Als we terug in Rozier zijn, eten we er een ijsje vooraleer terug te keren naar onze mobilhome. Het dorpje is behoorlijk verlaten. Van het beperkt aantal winkeltjes zijn de meeste nog gesloten in afwachting van het hoogseizoen, zo lijkt (maar gelukkig voor ons was er dus wel al een ijsjeskraam open). Hetzelfde geldt voor de talrijk aanwezige campings. Sommigen lijken na het vorige seizoen precies eensklaps haven en goed verlaten te hebben. Aan de recepties steken de foldertjes half vergaan van regen en sneeuw nog in de houders.

Tegen de avond klaart het plots volledig uit met een straalblauwe hemel en een ondergaande zon die de bergflank in vuur doet staan. Hopelijk een voorbode voor het weer van morgen. Wanneer we gaan slapen, voelen we dat het een open hemel is: buiten is het slechts 4°C. Een extra dekentje kunnen we wel gebruiken deze nacht.

Als we in Le Rozier ontwaken is het net als gisterenochtend: grijs met regen. Maar opnieuw wordt later op de voormiddag beter weer voorspeld (en dat zal ook zo blijken). Gisterenavond zaten we met het dilemma tussen enerzijds een 2-de tocht in de gorge de la Jonte (maar dan aan de andere kant van het dal dan onze eerste wandeling) en anderzijds een wandeling in de gorge du Tarn naar een verlaten groep van huisjes (gebouwd tegen de rotswand). De keuze is op de tweede wandeling gevallen. Een mooie keuze, zo blijkt, met mooie uitzichten op de Tarn en de vallei.

We wandelen tot het punt waar we een tweede verlaten en tegen de rotswand gebouwd groep je van huizen zien liggen (het gaat om 'Village Troglodyte de St Marcellin'). We keren op onze passen terug en picknicken onderweg. Het wordt gaandeweg beter weer en het zonnetje slaagt erin af en toe door de grijze wolken te breken. Wanneer we opnieuw aan de mobilhome staan, merken we dat we via een tunneltje onder de weg tot aan de Tarn kunnen komen. We botsen er op een mooi strandje waar we in het zonnetje even blijven genieten van de mooie en rustige omgeving.

Dan rijden we verder het dal in met regelmatige tussenstops voor enkele foto's van de gorge du Tarn om finaal te eindigen in La Malène, waar we de eerste camping vinden die reeds open is. We besluiten er 2 nachten te reserveren. Vanaf La Malène kan immers een boottochtje gemaakt worden over het mooiste deel van de Tarn en starten ook wandelingen. Hier kunnen we ons dus perfect 2 dagen met leuke dingen bezig houden.

Maar die plannen worden al snel stevig in de war gestuurd wanneer papa vlak na het avondeten hevige krampen in de linker nier krijgt. Op amper een kwartier tijd gaat het van een gevoel van lichte rugpijn tot krampen om het van uit te roepen. De eigenaar van de camping weet ons te vertellen dat de dichtstbijzijnde dokter een uur rijden is en dat het dan wellicht beter is om meteen naar het ziekenhuis van Millau te rijden, wat eveneens op een uur rijden van La Malène ligt. We vertrekken onmiddellijk. De eerste honderden meters rijdt papa nog, maar dat is onhoudbaar. De krampen en pijn zijn te hevig om nog achter het stuur te kunnen zitten. Mama neemt noodgedwongen over voor een rit van een uur langs kleine bochtige wegen en door tunneltjes waar met de mobilhome best niet met een (te grote) tegenligger samen wordt doorgereden. Voor mama niet de leukste plek om het stuur te moeten overnemen en voor papa breekt het langste uur uit z'n leven aan. Zoals later in het ziekenhuis zal blijken gaat het om een niersteen die is komen vast te zitten. Extreem pijnlijk. Bij aankomst in het centre hopital de Millau kan papa nog amper stappen. Er komt morfine aan te pas om de pijn onder controle te krijgen. En vanzelfsprekend een overnachting ter plaatse. Mama en Lisa overnachten in de mobilhome die ze op de personeelsparking van het ziekenhuis hebben mogen zetten. 's Anderdaagsmorgen weten alle verpleegkundigen over de Belgen met de camper.

De nierproblemen kantelen 's nachts ten goede. Gruis op de bodem van het toilet geven aan dat de niersteen die voor de problemen zorgde wellicht is uitgeplast. De pijn is helemaal verdwenen en bij een laatste controle rond 9u mag papa het ziekenhuis verlaten. De behandelende arts heeft er een goed oog in en stelt ons gerust dat het verderzetten van onze vakantie geen probleem kan zijn. Mama en Lisa gaan vlak voor de middag in Millau nog op zoek naar een apotheek voor de voorgeschreven medicijnen. N het middagmaal in de mobilhome doen we wat we amper 12u daarvoor nooit vermoed hadden: we rijden namelijk terug naar de camping in La Malène om er de draad van onze vakantie terug op te pikken. Het wordt een rustdag: wat bijslapen na een moeilijke nacht.

Het belooft vandaag een zonnige dag te worden. Wellicht de enige nog van deze vakantie (als we Meteovista mogen geloven). We besluiten er daarom een actieve dag van te maken en de 2 'topattracties' van La Malène op één dag te doen, m.n.: de wandeling 'les sentiers du roc des Houtous' én een boottocht met 'les bateliers des gorge du Tarn'.

Maar eerst een lekker ontbijt natuurlijk. Gelukkig zijn we niet al te vroeg opgestaan, want het enige winkeltje dat deze tijd van het jaar reeds open is in het dorp opent pas om 8u30 (en in de feiten was het eerder 8u40). Maar het moet gezegd met heel lekkere croissants en stokbrood. Dat laatste gaat mee voor de picknick.

Als we de brug van La Malène oversteken passeren we de plek waar je een ticketje moet kopen voor de boottocht met 'les bateliers'. We reserveren een plekje tegen 16u. Eerst gaan we wandelen. De wandeling staat aangeduid met gele markering. We volgen in wijzerszin en al snel hebben we een hoogtezicht op La Malène (dat prachtig in de zon baadt) en de meanderende Tarn. Het is iets meer dan een uurtje klimmen en na een kleine 2u staan we aan het uitzichtpunt 'Roc des Houtous'. We lopen nog even verder en eten dan onze picknick op met een aangenaam lentezonnetje op ons gezicht (we smeren ons zelfs licht in tegen het verbranden!).

Iets voor 15u staan we terug in La Malène. Ook al hadden we voor de boottocht pas tegen 16u gereserveerd, toch gaan we al eens horen of het ook vroeger kan. En dat blijkt geen enkel probleem te zijn. Er wordt onmiddellijk voor een 'batelier' en een boot gezorgd. Vroeger voerden 'les bateliers' over de Tarn met platbodems en lange stokken om zich af te duwen. Vandaag is het iets meer gemotoriseerd, maar zijn er toch delen waar de buitenmotor omhoog wordt geklapt en stok eraan te pas komt. In de zomer wanneer het water laag staat, kan het blijkbaar enkel met de stok (wegens te weinig diepgang voor een motor). We komen een aantal leuke dingen te weten van de 'batelier', bijvoorbeeld dat de zachtere berghellingen vroeger werden bebouwd met druiven en fruitbomen en dat er toen in La Malène veel meer mensen woonden dan de huidige 50 inwoners. Of dat de Tarn op bepaalde plaatsen tot 10m diep is (andere plaatsen soms slechts enkele 10-tallen centimeters) en bij hevige regenval het waterpeil tot 8 à 10m kan stijgen! Ook de camping waar we op staan waarschuwt hiervoor met 'emergency'-pijlen en een veilige verzamelplaats bovenaan. Gelukkig geen hevige regenval vandaag :-), maar wat zullen de komende dagen brengen?

Na het avondeten plannen we de volgende dag (bezoek van enkele dorpjes langs de Tarn) en gaan we vroeg slapen. De ongelukkige overnachting in het ziekenhuis van Millau zit nog in het lijf.

Deze nacht heeft papa terug wat last van de nieren gehad en we besluiten geen enkel verder risico te nemen en huiswaarts te keren. Zeer spijtig, want van de geplande 10 dagen aan de Tarn en de Ardèche, hebben we er finaal maar 3 kunnen doen. Maar geen van ons wil nog eens meemaken om op een afgelegen plek (misschien wel midden van de nacht) opnieuw een rit te moeten maken naar een ver afgelegen ziekenhuis.

Tegen dat de zon opkomt staan we vertrekkensklaar. We rijden voor de 4-de maal langs de kronkelige baantjes langs de Tarn. We ontbijten op de plek waar we 4 dagen eerder hebben overnacht, m.n. aire de l'Aveyron. Tegen 9u beginnen we aan onze grosso modo 1.000km terug naar Heist-op-den-Berg. Het is andermaal heel rustig rijden. Aanvankelijk nog met wat zon, maar al snel met regen, heel veel regen (de voorbode voor het zeer matige weer dat het zuiden van Frankrijk de komende week te beurt valt). Enkel rond Parijs verliezen we veel tijd. We komen op de periferique aan op het moment van de avondspits. Daar zijn de fileproblemen rond Brussel klein bier tegen :-(. Rond 23u30 liggen we in ons bed. Enerzijds blij dat we met de nierproblemen nu thuis zijn, maar anderzijds toch wel teleurgesteld dat we onze geplande vakantie niet hebben kunnen af maken. Volgend jaar weten we al waar naartoe zeker?!