De voorbije dagen hebben we meermaals naar de weersvoorspellingen van zowel Schotland als Zuid-Frankrijk zitten zien. Daarbij verschillende sites raadplegend (haast zoekend naar een website die de zonnigste voorspellingen deed voor Schotland). Maar al die voorspellingen waren voor de eerste dagen voor ons vertrek toch niet echt positief voor Schotland ... Maar wat is slecht naar Schotse normen? Een mix van bewolking, een regenboog, wat zon en een gezonde portie regen lijkt het normale weermenu voor de eerste week te zijn. Dat is toch zo slecht nog niet, he? Wat denk je? Gaan we er voor? Trouwens het kan toch niet dat het 14 dagen slecht weer zal zijn... Met die ingesteldheid peppen we elkaar op en hakken we de knoop door: het wordt Schotland!

De overzet van Calais naar Dover hadden we al enige tijd daarvoor besteld. Toen hadden we geopteerd voor de goedkoopste formule bij P&O Ferry's (vanuit de filosofie dat we dat bedrag kwijt waren als we voor Frankrijk zouden kiezen). Onze overzet gaat om 5u45 op dinsdag 21 juli. Om dat vroege uur wat dragelijker te maken, vertrekken we de dag ervoor na het avondeten al naar Calais. Via Google Earth hebben we een gepast overnachtingsplekje gezien (langs 'route de Saint-Omer' aan een waterpartij) op 10 min rijden van de ferry-haven. Ter plaatste blijkt het inderdaad een perfecte plek te zijn om te parkeren en te overnachten. We stellen 2 GSM-alarmen in op 4u30. We moeten immers minstens 30 min voor de afvaart al inchecken. 18 jaar geleden bij onze eerste Schotland-reis (toen nog zonder Jonas en Lisa) hebben we de ferry haast gemist door ons te overslapen. Ook toen hadden we een vroeg op de ochtend geboekte ferry. Aan maximum snelheid zijn we toen met ons oud VW Golfje naar Oostende gereden. Toen we aankwamen mochten we direct de ferry op en 10 min later voerden we de haven al uit. Dat was toen op het nippertje en dat willen we geen 2-de maal meemaken. Vandaar dat we meerdere alarmen instellen. De ezel en de steen, weet je wel :-)

Jonas speelt die avond nog wat DJ in de mobilhome terwijl iedereen zich wat bezig houdt (boek, spelletje). We maken het niet te laat, want morgen moeten we dus vroeg op.

Op zich stonden we wel op een rustige plaats, maar de weg vlakbij was toch goed hoorbaar. Geen rustige nacht dus. En als om 4u30 de GSM-alarmen afgaan om op te staan, hebben we er allen kleine oogjes op staan. Zoals gepland rijden we onmiddellijk door naar de 'car-ferry' te Calais op 10 min rijden van waar we hebben overnacht. Na 3 paspoortcontroles staan we in rij 162 om in te schepen. We hebben nog rustig de tijd om in de mobilhome te ontbijten en ons nog wat op te frissen. Met een kleine vertraging kunnen we het schip oprijden. Het is nog vrij rustig, want op het dek waar wij staan, tellen we amper 10 wagens. Kort erna zijn we op weg. De Starbucks-koffie doet ons goed.

Anderhalf uur later komen we onder een straalblauwe hemel in Dover aan. Vanaf nu is het links rijden!!! Ons einddoel vormen de 'Trossachs', ongeveer 800 km verder. Met de mobilhome best wel een hele rit. Onderweg kantelt het weer en hebben we regelmatig regen. Maar als we rond 20u lokale tijd (21u Belgische tijd) aankomen, is het opnieuw wat uitgeklaard. Dit wisselende weer is wat ons de komende dagen ongetwijfeld te wachten staat.

We zetten ons op de wandelparking van Ben Venue vlak aan Loch Achray. We zijn allen behoorlijk uitgeteld en gaan onmiddellijk slapen. Morgen kunnen we vanaf de parking de eerste geplande wandeling naar Ben 'An maken. Buiten zijn de beruchte midgets talrijk aanwezig. Dit wordt mogelijk een uitdaging voor de komende dagen. Het vervelende is dat deze steekvliegjes zo klein zijn dat we door het vliegengaas van de mobilhome lijken te kunnen. We overgieten een papieren zakdoekje met muggenmelk en leggen dat bovenop het vliegengaas van het dakvenstertje in de hoop dat dit helpt (wat achteraf wel zo blijkt te zijn, want er zijn die nacht geen midgets in de mobilhome gekomen).

We hebben allen geweldig goed geslapen. Dat is de vermoeidheid van een dag rijden geweest, gecombineerd met een heel rustige standplaats vlak aan Loch Achray. Papa is als eerste wakker en kan het niet nalaten om vóór het ontbijt al een klein tochtje te maken naar een uitzichtspunt over Loch Achray en het kasteelachtige Trossachs hotel.

Na het ontbijt beginnen we aan de eerste wandeling van deze vakantie ... maar het normale pad blijkt gesperd te zijn omdat het bos waar de wandelweg doorheen gaat, gerooid wordt. Daarom heeft men een alternatieve route aangelegd maar daarbij wordt uitdrukkelijk gewaarschuwd dat het een zware toch is omwille van de modderige paden ... en dat blijkt naderhand een zwaar understatement te zijn. Nog nooit zijn we door zo'n modderig terrein moeten trekken. Regelmatig zijn er touwen voorzien die zijn bedoeld om bij de klim of afdaling overeind te kunnen blijven op deze zeer gladde ondergrond. Wanneer het alternatieve pad bovenaan het bos terug op de originele wandelweg uitkomt, is het OK en beter begaanbaar. Er rest ons dan een pittige maar korte klim naar de top. Van daar heb je een prachtig zicht op de verschillende Lochs in de omgeving (ondermeer het mooie Loch Katrine). Tijdens de afdaling begint het wat te regenen ... het is nog niet drassig genoeg moeten ze daarboven gedacht hebben :-) Rustig dalen om niet uit te schuiven is de boodschap. We geraken zonder 'natte broeken' terug aan de mobilhome, maar de wandelschoenen hebben het zwaar te verduren gehad. Meermaals zijn we in een pap van modder tot aan de enkels weggezakt.

We eten boterhammen in de mobilhome, doen een kort dutje en rijden dan verder richting Loch Lomond (waar de wandeling van morgen gepland staat). We doen wat inkopen in de supermarkt in Balloch en checken daarna in voor één nacht in het 'Lomond Woods Holidy Park'. Een zeer verzorgde camping, waar het heerlijk douchen is. Het zonnetje schijnt nog volop en we kunnen even buiten zitten, maar de wind maakt het net iets te koud om aangenaam te zijn. Buiten eten zit er dus niet in. Voor morgen wordt iets minder goed weer voorspeld, ook al eindigen we de dag met een haast wolkeloze hemel. We zien wel wat er op ons afkomt...

De voorbije nacht heeft het aanhoudend geregend. Ik moest op een bepaald moment denken aan een fragment uit de film 'Forrest Gump' waarin hij vertelt over de verschillende soorten regen tijdens z'n periode in de Vietnam-oorlog. Ook deze nacht hadden we alle soorten regen die het dak van de mobilhome bespeelde tot een variërend hoorspel. Van zachte en speelse regen over dikke, vette druppels tot harder en nog hardere regen die inbeukte op de mobilhome en met liters tegelijk naar beneden kwam. Een voorbode voor de rest van de dag? Bij het schrijven van dit verslagje ken ik het antwoord op die vraag en het is spijtig genoeg 'ja'. Het weer heeft zich vandaag van de meest wispelturige kant laten zien, met ettelijke zware regenbuien.

Vandaag staat een wandeling in Luss aan Loch Lomond op het programma. Het doel is de top van Beinn Dubh. Een tocht van ongeveer 11 km, maar omwille van de harde regen en wind, keren we al na een uurtje doornat op onze stappen terug. We hebben op dat moment wel een mooi zicht gehad op Loch Lomond (in oppervlakte het grootste Loch van Schotland) en de talrijke eilandjes die zich in het meer bevinden.

We lopen nog eens door Luss en rijden dan verder richting Oban. Iets voorbij de luchthaven van Oban checken we voor één nacht in op het 'North Ledaig Caravan Park'. Opnieuw een heel verzorgde camping die langgerekt langs het water ligt. De 'warden' rijdt ons voor naar onze plaats. We krijgen een prachtige plek met zicht op zee (de Ardmuchnish Bay). Mooi zicht maar te koud om buiten te zitten. Bovendien blijft het met tussenpozen regenen. De komende 2 dagen staan er geen wandelingen op het programma en zal de regen wat minder roet in het eten kunnen gooien, maar desalniettemin hopen we op wat meer zomers weer.

Het blijft bewolkt, maar de zon is terug wat meer van de partij. Vanop onze overnachtingsplaats op het 'North Ledaig Caravan Park' (in de buurt van Oban). kunnen we nu veel beter het Isle of Mull zien. We lopen nog even over het strand (dat vlak voor onze overnachtingsplaats ligt), vooraleer we vertrekken.

Vandaag staat er geen wandeling op het programma. Wel een 'roadtrip' die ons finaal brengt tot aan het bekende Eilean Donan Castle. Maar voor we daar aankomen passeren we ondermeer Stalker Castle (aan Loch Linnhe), het Glenfinnan monument (aan Loch Shiel), de Ben Nevis (op dat moment zwaar in de mist) en mooie uitzichten over Loch Garry en Loch Loyne. Jonas maakt een aantal 'roadmovie'-tjes van de weg in het Glen Shiel (tussen Invergarry en Dornie).

De trip eindigt in Dornie op het 'Ardelve Caravan & Camping Park'. Een iets minder luxueuze plek dan de vorige dagen, maar zeker niet minder mooi gelegen zo vlak aan Loch Alsh en Loch Duich met zicht op het Eilean Donan Castle.

Na het avondeten zit de zon zo prachtig mooi op het Eilean Donan Castle dat papa en Jonas besluiten al eens tot daar te stappen ... en het wordt een heuse 'Eilean Donan'-fotospecial :-)

Wat een wisselvallig weer blijft het toch! Als we opstaan is er wel veel bewolking, maar niks dreigends. Amper een klein uurtje later valt het water met bakken uit de lucht. Gelukkig zijn we nog niet op stap en zitten we nog droog in de mobilhome. De buitenactiviteiten voor vandaag zijn beperkt: een bezoek aan Eilean Donan (te voet vanaf de camping waar we hebben overnacht), dan verder naar Isle of Skye met een bezoek aan Portree om vervolgens te overnachten in de buurt van de 'Old Man of Storr', onze wandelbestemming van morgen.

Tijdens onze wandeling heen en terug naar Eilean Donan blijft het droog en zelfs relatief zonnig. Maar amper enkele minuten nadat we terug zijn, is er opnieuw een zware regenbui (van het type waar je liefst niet in zit tijdens een wandeling, want dan ben je doorweekt). We eten nog boterhammen in de mobilhome en vertrekken dan richting Skye, met onderweg een mix van regen en zon. Net als gisteren maken we wat filmpjes van deze 'roadtrip' en stoppen we af en toe voor enkele foto's ondermeer van Broadford Bay en Loch Ainort (waarvan op het internet sprake is dat er recent nog walvissen in gezien zijn).

In Portree blijven we wat langer plakken ... niet in het minst omdat Jonas er 'lekker dingen geroken heeft' en er zijn buikje eerst wil rond eten vooraleer we verder trekken. We eten pizza Bij Lincontro. Best wel lekker! Als we daarna naar de geplande camping voor deze nacht doorrijden (een camping gelegen tussen Portree en de 'Old Man of Storr'), zien we het plaatje op straat hangen dat deze is volzet. Tegenslag, want er zijn op dit punt niet veel alternatieven. We rijden dan maar verder door en zetten ons op een parking iets voorbij de 'Storr'. De parking ligt vlak aan Lealt Falls met zicht op Isle of Rona. Jonas en papa gaan nog even buiten voor enkele foto's van de nabijgelegen baai en waterval.

Hopelijk is het weer morgen fatsoenlijk genoeg om de tocht naar de 'Storr' te maken. Duimen maar.

Ongelooflijk maar waar: ongeacht de mindere weersvoorspelling is de hemel straalblauw als we rond 6u vanuit bed even naar buiten piepen! Hier moeten we van profiteren. We staan tegen 7u op en rijden meteen door naar de parking langs de weg aan 'Old Man of Storr'. Dit is amper enkele minuten van waar we overnacht hebben. Het is er nog zeer rustig. We ontbijten er in de mobilhome, maken onze picknick en een klein uurtje laten zijn we op weg. Evenwel zonder Jonas. Hij heeft last in de buik ... als gevolg van de pizza waar hij gisteren zo naar verlangde (daar lag finaal toch iets te veel bacon op, blijkt nu). Hij besluit daarom wat op bed te gaan liggen.

Het eerste deel van de wandeling brengt ons tot aan de markante rotszuil van de 'Old Man of Storr'. De volgende fase van de wandeling loopt verder langs en over de rotsflank met rechtst een mooi zicht op zee. Het doel is na een tijdje links af te draaien en dan gestaagd verder te stijgen tot boven op de 'Storr' (het hoogste punt van deze wandeling). Maar op het punt waar we links moeten afdraaien stopt het pad plots en is het vanaf dan puur op GPS lopen. Er komen ondertussen wolken opzetten en Annemie ziet het niet zitten om zonder zichtbaar pad dat deel van de wandeling te doen, wetende dat het wel eens zou kunnen dicht trekken. Terechte bezorgdheid. Daarom besluiten we terug te keren zoals we gekomen waren, waarbij we aan de 'Old Man of Storr' een iets ander pad kiezen om af te dalen. Pas dan beseffen we hoe populair deze wandeling wel is. Tot dan toen waren we niemand tegen gekomen, maar op het stuk dat we nu beginnen afdalen, zien we plots een vorm van massatoerisme op ons afkomen. Gelukkige dat we zo vroeg gestart waren. Vooreerst omdat we daardoor deze drukte vermeden hebben, maar anderzijds ook omdat het mooiste weer nu wel voorbij lijkt te zijn.

Doordat we niet naar de 'Storr' zelf zijn gegaan, staan we rond 11u (een stuk vroeger dan gepland) terug aan de mobilhome. We eten er onze picknick op en rijden dan verder met als doel de camping te Staffin. Onderweg stoppen we voor enkele foto's van 'Kilt rock': het bekende zicht van de waterval en de basalt rotsen langs de kust van Skye.

Iets na de middag staan we op de camping. Na de koffie en een stukje taart (het is per slot van rekening zondag :-)), wagen we ons nog aan een wandeling 'to the beach...'. Op de camping staat er immers een pijltje naar het strand. Een korte wandeling naar de nabijgelegen kust, denken we, maar we doen voor de veiligheid wel onze wandelschoenen aan ... behalve Jonas ... die ziet het nut er niet van in als we naar het strand gaan. Maar al snel zakt hij in het zompige gras weg en moet hij met natte voeten terugkeren om wandelschoenen te gaan halen . Het wandelingetje 'to the beach' (en terug) duurt als snel 2u en 'the beach' blijkt geen zandstrand te zijn (zoals we in gedachten hadden), maar een rotsstrand overspoeld door algen en wier die de Schotse kust zo typeren. Maar desalniettemin een mooie wandeling waarbij we Staffin Bay hebben leren kennen. Tof dat we dit hebben gedaan en niet zomaar aan de mobilhome zijn blijven zitten.

Als we terug op de camping aankomen, kunnen we nog even buiten zitten, al worden de wolken steeds dreigender. Buiten eten zit er dus andermaal niet in (zal het er deze vakantie nog van komen?). Later op de avond wordt het behoorlijk koud en winderig. Er zijn op de camping ondertussen verschillende kleinere trekkerstentjes bij gekomen. Die mensen zitten zwaar ingeduffeld buiten hun potje te koken. Zijn wij blij dat we hier gezellig en warm binnen zitten.

Het heeft deze nacht licht, maar aanhoudend, geregend. Het is grijs en dichtgetrokken weer. Niet onmiddellijk uitnodigend om vroeg op te staan voor een wandeling. Vandaag staat de 'Quiraing', vlakbij Staffin, op het programma. We loeren het nog even uit of we er wel aan zullen beginnen ... maar als het plots stopt met regenen en het zonnetje wat moeite begint te doen, beslissen we om ons toch aan het oorspronkelijke plan te houden. Een kwartiertje later staan we, na 2 scherpe haarspeldbochten, op de parking waar de wandeling start. We maken een picknick, duffelen ons goed in tegen de kou en de wind (het is op dat moment nog geen 13°C en de wind die over dit plateau blaast, doet het nog kouder aanvoelen) en gaan op stap.

De Quiraing staat voor een wild gegroefd bizar rotslandschap aan het noordelijk einde van Skye. Vooral de 'Table' is beroemd: een horizontale groene vlakte te midden van loodrechte, zwarte basaltrotsen. De prachtige zichten reiken tot aan de zee (o.m. Staffin Bay is te zien). Zelfs met het dichtgetrokken wolkendek is het uitzicht machtig.

Ongeveer halverwege de tocht - in het rotslabyrint van de Quiraing - zitten we even uit de wind en eten we onze picknick op. Daarna stijgen we tot het hoogste punt van de wandeling met magnifieke vergezichten. Spijtig dat het weer niet toelaat om hier in het gras te gaan liggen en met zicht op de Quiraing en de zee even weg te dommelen:-). Iets na de middag staan we terug aan de mobilhome en rijden we verder richting Dunvegan.

Onderweg passeren we ondermeer Uig waar we in de baai net een ferry zin vertrekken naar Isle of Lewis. Aan Loch Dunvegan checken we in op de 'Kinloch campsite'. Het is opnieuw te koud geworden om buiten te zitten. Alles trekt opnieuw dicht en regen dient zich (voor de verandering) aan. We laten het niet aan ons hartje komen. Al meermaals hebben we tijdens deze vakantie tegen elkaar gezegd dat we van geluk mogen spreken dat we onder deze weersomstandigheden met de mobilhome op weg zijn (en niet met een tent, maar ook bv. B&B's lijken ons op zo'n momenten minder aangenaam).

De nacht lijkt een herhaling van gisteren: licht aanhoudende regen met grijze en laaghangende wolken wanneer we opstaan. De zon doet evenwel moeite en dat voel je onmiddellijk aan de temperaturen (al spreken we over niet meer dan 15°C, maar daar zijn na de voorbije dagen alvast blij mee :-)). Na het ontbijt rijden we - zo'n 5 min verder - naar Dunvegan castle. Het bezoek binnenin het kasteel is eerlijk gezegd een tegenvaller. Weinig te zien en totaal niet verzorgd (net als de tuinen errond). Maar het boottochtje naar de zeehondenkolonie op Loch Dunvegan, maakt veel goed. Het kasteel moet je van op een afstand bekijken en dan valt het nog mee, maar van dichtbij is het echt vervallen. Op de brochures die ze er hebben, staat het kasteel in de namiddagzon fel te blinken boven het water en lijkt het een prachtig onderhouden gebouw ... maar de realiteit is toch wel anders.

Het middagmaal nemen we nog in de mobilhome alvorens we verder rijden. Wanneer we er vertrekken en net op de weg zijn, raken we met de spiegel een tegenliggende mobilhome. Als we wat verder stoppen is de balans dat de spiegel nog heel is en het knipperlicht nog perfect werkt, maar het kunststof gedeelte toch gebarsten is. Aan de ene kant geluk dat we de rechterspiegel niet kwijt zijn (want dat had echt problemen gegeven om veilig verder te rijden), maar aan de andere kant is het toch een domper op de dag. En 'een ongeluk komt nooit alleen', zegt het speekwoord: later die dag glijdt papa onderuit op een natte houten trap en bezeert hij arm en rug.

De namiddag is opnieuw een 'roadtrip'. Een rit met veel regen en dus beperkt zicht op de omgeving. Spijtig, want we passeren enkele mooie stukjes natuur, zoals 'The Cuillins' op Skye. Onderweg stoppen we wel voor enkele foto's van ondermeer Loch Bracadale, de bekende oude brug van Sligachan met daarachter de in mist gehulde Cuillins, Loch Carron en Loch Kishorn (waar papa zijn uitschuiver maakt).

Het einddoel van de rit van vandaag is de parking bovenop Bealoch-na-Ba (waar we dan zouden overnachten om de ochtend erna van daaruit een wandeling te doen). Als we echter na een lange gedeelte 'single track' aan Tornepress de weg naar Bealoch-na-Ba willen inslaan, waarschuwt een groot bord dat deze route niet geschikt is voor lange campers en wagens met caravans, noch voor onervaren chauffeurs. Tot die laatste groep gaan we ons niet rekenen, maar anderzijds willen we het risico niet lopen dat we op een bepaald punt niet meer verdere kunnen met de mobilhome. We hakken vrij snel de knoop door dat we dit deel van de planning annuleren en onmiddellijk doorrijden naar de volgende tussenstop van deze vakantie. Dat is Shieldaig aan Loch Torridon. Daar parkeren we langs de weg naar het dorp, vlak aan het Loch. Jonas en Lisa wandelen eens tot aan het dorp dat langgerekt langs Loch Torridon ligt, maar vinden niet echt iets waar ze voor een avondmaal naar willen terugkeren. We maken ons avondeten dus zelf. Ondertussen is het weer merkelijk verbeterd en na het avondeten liggen de witte huisjes van Shieldaig nog even te blinken in de zon. We kunnen voor het eerste deze vakantie een zonsondergang fotograferen. 's Avonds kijken we naar een film van James Bond en fantaseren we over een jacht dat midden in het Loch is verankerd. Het kan immers zo uit een Bond-film komen. Later die avond zien we vanuit het dorp een kleine rubberboot met 2 inzittenden naar het jacht varen. Wellicht zijn zij wel iets gaan eten of drinken in Shieldaig ... Dat is ook een manier van reizen natuurlijk: met je jacht de verschillende Loch's aandoen.

Als de zon achter de horizon is verdwenen, hopen we dat dit een voorbode is voor mooi weer morgen.

De hoop op goed weer is ijdel gebleken. Andermaal staan we op met een grijs en dicht wolkendek. De mooie zonsondergang van gisterenavond was dan toch geen aanloop naar beter weer. Regen en korte droge perioden wisselen elkaar af. De temperatuur schommelt tussen de 11 en 13°C. Echt vrolijk wordt je hier niet van. Desalniettemin besluiten we toch om de geplande wandeling naar Beinn Damh te maken. We rijden van onze overnachtingsplaats in Shieldaig naar de parkeerplaats van de 'Torridon Inn', een 10-tal minuutje's daar vandaan. We rijden langs het Upper Loch Torridon (waar we stoppen voor enkele foto's).

Aan de 'Torridon Inn' zetten we ons naast de wagens van een groep gepensioneerde Schotten die ook Beinn Damh op de planning hebben staan. Onderweg passeren we elkaar enkele keren. Niemand anders lijkt de moed te hebben gevat om met dit weer aan de wandeling te beginnen. Een tocht die bij zonnig weer machtig moet zijn, maar die nu toch veel van de glorie verliest. Als we na een klim van een kleine 600m bovenop de heuvelrug staan die een eerste zicht geeft op Loch Damh en Upper Loch Torridon, is het weer zo slecht dat we de Loch's haast niet zien en we beslissen om af te zien van het oorspronkelijke plan om nog verder door te stijgen tot de top van Beinn Damh. Op dat moment komt de groep Schotten ook boven aan en verontschuldigen ze zich uitgebreid voor 'this horrible Scottisch weather'. Lisa en papa blijven boven nog even wachten in de hoop dat het toch wat meer open trekt en de Loch's beter zichtbaar worden (wat een tiental minuten laten toch wat meer het geval is). Mama en Jonas (die in korte broek behoorlijk verkleumd is) gaan al naar beneden. Mama zal bij één van de modderige zones een onzachte uitschuiver maken.

Als we met z'n allen terug aan de mobilhome zijn, gaan we nog iets drinken en eten in de 'Torridon Inn'. Er is free wifi en meteen dus een gelegenheid om wat mails 'binnen te halen' en berichten te verzenden. Daarna rijden we door naar Gairloch. Onderweg zijn er heel wat 'single track roads' (wat best wel aangenaam rijden is) ondermeer door het Glen Torridon en langs Loch Maree.

We overnachten op de 'Gairloch campsite'. Het is er bitterkoud en we krijgen er enkele zware regenbuien gepresenteerd. Van de Schotten die we op weg naar Beinn Damh zijn tegengekomen, weten we dat het morgen beter zou moeten worden. Laat ons hopen, want een klein beetje zon zou ons ondertussen wel deugd doen.

Wanneer we op de 'campsite' in Gairloch vertrekken, lijkt het erop dat we vandaag toch wel wat zon gaan zien. En naarmate de dag vordert, blijk dat ook zo te zijn en komt de zon er in de latere namiddag echt in vol ornaat door! Stel je voor :-).

Vandaag is het opnieuw een 'roadtrip'-dag met als eindbestemming Ullapool. We stoppen voor enkele foto's aan Loch Ewe. Daarna nemen we ruim de tijd aan het mooie Gruinard Bay, waar we na het middageten in de mobilhome een strandwandeling maken (... alleen de temperatuur zit nog niet echt mee). Vervolgens gaat het via Little Loch Broom naar het vissersdorp Ullapool, prachtig gelegen aan Loch Broom. We checken in op het 'Broomfield Holiday Park'. 's Avonds gaan we lekker eten in 'The ARCH Inn' waar we van het open wifi-netwerk dankbaar gebruik maken om het weer van de komende dagen te bestuderen. Op basis daarvan besluiten we een extra dag in Ullapool te blijven. Morgen wordt immers een regendag voorspeld en de geplande wandeling rond Stac Pollaidh heeft dan geen zin. Dan nemen we liever een extra dagje rust in dit mooie vissersdorp.

Onze eerste ochtend in Ullapool. We nemen rustig de tijd om op te staan en te ontbijten. Het weer lijkt toch iets beter mee te vallen dan wat we gisterenavond o.b.v. de geraadpeelgde weersites hadden vermoed. Papa maakt daarom in de voormiddag toch een wandeling op de hellingen boven Ullapool. Er valt soms lichte regen en het is winderig en koud, maar het valt best te doen. Na 1,5 week Schots regenweer, zijn we gemakkelijk tevreden, he :-). Het is best een leuke wandeling met zicht op Loc Broom en de zee. Op het hoogste punt is ook Loch Achall te zien.

De rest van de dag brengen we door zoals het een rustdag betaamt: met wat lezen, muziek beluisteren, een dutje, ...

Omdat het ons gisteren zo hard is bevallen, gaan we terug eten in 'The ARCH Inn'. Andermaal heel lekker! 's Avonds maken we nog een prachtige zondondergang mee. De horizon lijkt wel in brand te staan. Kort erna is het echter opnieuw dichtgetrokken, dus het was geen voorbode voor een zonnige periode, maar slechts een korte opflakkering van het wispelturige weer.

Onze tweede ochtend op het 'Broomfield Holiday Park' in Ullapool. Vandaag staat de wandeling naar Stac Pollaidh op het programma. Een vrij korte tocht (minder dan 5 km). Volgens de weersvoorspellingen zal het vanaf 15u zonnig worden. We besluiten hierop te 'gokken' om pas dan (omwille van de beperkte lengte) aan de wandeling te beginnen. We maken er dus een rustige dag van. Rond de middag vertrekken we in Ullapool. De rit naar de parking waar de wandeling start is niet lang. Daar eten we in de mobilhome terwijl we wandelaars zien komen en gaan, allen deftig nat. Het regent immers behoorlijk hard met droge tussenpozen die niet langer dan enkele tientallen minuten duren. Maar als het iets voor 15u ophoudt met regenen en de zon tevoorschijn komt, geloven we in de correctheid van de weersvoorspelling en zien we onze kans schoon om aan de wandeling te beginnen.

Stac Pollaidh tekent zich bij de start van onze tocht prachtig af tegen een straalblauwe hemel … maar het mag niet zijn: nog voor we de top hebben bereikt, heeft een donker wolkendek ons al ingehaald en valt er opnieuw regen. De vergezichten zijn spijtig genoeg gehuld in een mist van regen. Maar plots kantelt het weer in amper enkele minuten en laat het zonnetje ons genieten van een machtig uitzicht. Het plaatje is helemaal af wanneer een regenboog met een nooit geziene helderheid tevoorschijn komt terwijl we erop staan te zien. Magisch. De wisselvalligheid van het weer mag dan iets zijn om op te vloeken, maar als je iets dergelijks in de plaats krijgt, is het meer dan de moeite waard om op een wandeling enkele keren nat te worden, niet? Omwille van de dreiging voor meer regen, gaan we niet tot bovenop de Stac. Van waar we nu staan hebben we reeds een mooi zicht op de omgeving.

Wanneer we aan de afdaling starten, komen andermaal donkere wolken opzetten. We zullen de mobilhome uiteindelijk drijfnat bereiken, maar we hebben er wel machtige uitzichten voor in ruil gekregen. Een wandeling die meer dan de moeite waard is. En als we hier ooit nog eens in de buurt zouden zijn bij zonnig weer, is een tochtje tot bovenop de Stac nu al geboekt!

Na de wandeling rijden we door naar 'Knockan Crag' (ongeveer een half uurtje verder), waar we parkeren op een prachtig gelegen plek iets boven de baan met zicht op enkele meren en de omliggende heuvels. Het is de uitvalsbasis voor de wandeling van morgen.

Vandaag wordt een mooie dag voorspeld. De nacht deed echter anders vermoeden. Het heeft onophoudend en zeer hard geregend. Maar als we opstaan, is het open getrokken en niet veel later is het zonnetje van de partij. Super! We hebben vandaag een tocht naar Cul Mor op de planning staan. Voor we aan de echte beklimming kunnen beginnen, staat ons eerst een wandeling te wachten door het zompige grasland. We hebben tijdens een zomervakantie nog nooit zoveel modder te verwerken gekregen als hier in Schotland. En te weten dat toen we uit België vertrokken er op dat moment een verbod werd uitgevaardigd om nog afvaarten te doen op de Ardense riviertjes omdat door de aanhoudende droogte het waterpeil historisch laag stond. Hier in Schotland hebben alvast niks gemerkt van droogteproblemen :-).

Als we aan de voet van de Cul Mor staan, worden we andermaal beloond met magistrale zichten op het natuurreservaat van Inverpolly. Voor het eerste deze vakantie kunnen we in het zonnetje picknicken. En met zo'n mooi zicht. Echt super! De klim naar de top van Cul Mor is op het einde best lastig. Op handen en voeten is het klimmen over de rotsblokken, maar opnieuw met de nodige beloning voor de geleverde inspanningen. Van hieruit zien we naast de oceaan ook Stac Pollaidh, waar we gisteren waren. De terugtocht loopt langs dezelfde weg.

Rond 15u staan we terug aan de mobilhome. Perfect op tijd voor het chocoladetaartje dat we nog in de koelkast hebben staan. Dan rijden we verder en maken 'een bocht naar beneden toe'. D.w.z. dat we het meest noordelijke punt van deze reis bereikt hebben.

We overnachten op een camping in Lairg. Het stelt hier niet veel voor, maar het is niet meer dan een tussenstop om morgen verder te rijden richting Loch Ness, met onderweg nog een bezoek aan Dunrobin Castle.

Onze eerste activiteit van de dag is een bezoek aan Dunrobin Castle. Daarna rijden we door richting Loc Ness. Onderweg passeren we de distilleerderij van Glenmorganie. Het uitgelezen moment om een whiskystokerij eens van binnen te zien. We zijn geen kenners, maar blijkbaar hebben we er toch een bekend merk uitgepikt, want ze produceren zo'n 6 miljoen liter whisky per jaar (van minimaal 10 jaar oud)! Na de rondgang en een proeverij, hoort er natuurlijk ook een aankoop bij. We kiezen voor de whisky die na de standaard rijping van 10 jaar op bourbon vaten, nog eens 2 jaar in portovaten heeft gelegen.

Aan Loch Ness overnachten we op de camping in Fort August.

Op de planning stond vandaag nog een laatste wandeling boven Loch Ness, maar het weer valt dermate tegen, dat we daar van afzien. We volgen dan maar het 'massa-toerisme' en bezoeken Urquhart Castle in Drumnadrochit (de verplichte stop aan Loch Ness).

Daarna rijden we verder in zuidelijke richting (m.a.w. stilaan richting thuis). We passen daarbij Glencoe. Spijtig genoeg op een moment dat het echt hondenweer is (het regent en waait zo hard dat we even aan de kant gaan en wachten tot het mindert). Maar ondanks de regen hebben we onmiddellijk de reactie dat we bij een volgend bezoek aan Schotland hier zeker eens expliciet moeten halt houden voor een tocht.

We eindigen de dag in Balloch aan Loch Lomond en checken opnieuw in in het 'Lomond Woods Holiday Park', waar we bij de start van deze vakantie ook hebben overnacht.

Nu we thuis hebben geroken, is er in het bijzonder bij Jonas geen houden meer aan. We hebben een flexi-ticket voor onze overtocht van Doover naar Calais, wat wil zeggen dat we 4 uur speling hebben op ons reservatie uur (zijnde 12u lokale tijd morgen 6 augustus). Jonas dringt er op aan dat we mikken om reeds om 8 uur op de ferry te staan, zodat hij sneller in Heist-op-den-Berg en dus sneller bij Ellen kan zijn :-).

We rijden daarom vandaag al iets verder door dan origineel gepland en het is al behoorlijk donker als we ons 's avonds op een parking langs de snelweg een plaats zoeken.

Het is nog een uurtje rijden naar Doover. We zijn net te laat voor de overtocht van 9u, maar tegen 10u staan we op de ferry om 1,5u later in Calais aan te komen. Daar worden we keihard met de trieste feiten geconfronteerd van de vluchtelingenstroom die West-Europa momenteel overspoelt vanuit o.m. Syrië. De ferryhaven van Calais lijkt wel een legerkamp met al die prikkeldraad. En als we langs het tentenkamp rijden dat de vluchtelingen er zelf hebben opgetrokken, komt de ellende echt wel dicht bij. Hoe gaat dit opgelost geraken?

Rond 16u zijn we thuis van een natte vakentie, die ons echter meer dan voldoende prachtige momenten en uitzichten heeft geleverd, om er meer dan een positief gevoel aan over te houden. Papa zou volgende jaar zo terug gaan ... maar dat stuit wel op een veto van de kinderen. Ze 'eisen' volgende keer een zonne-vakantie op. Wat niet wegneemt dat de hoop en wens er is om snel eens naar Schotland terug te komen (vanzelfsprekend liefst met iets zonniger en warmer weer), want hier zijn nog zoveel mooie dingen te doen in de ongerepte natuur van de Highlands. Daarnaast hebben de Yorkshire Dales tijdens onze heen- en terugreis onze interesse gewekt. Ook de moeite waard voor een wandelvakantie. En zo wordt onze 'bucket travel list' opnieuw een stukje langer :-).