Het is een jaarlijks ritueel geworden: om 3u30 gaat de wekker en om 4u zitten we in de wagen. Er staat ons een rit van om en bij de 1.000 km te wachten. Het is de eerste keer dat we niet met een monovolume rijden (maar met een Audi A4 break). Het was dus puzzelen en creatief zijn om alle bagage mee te krijgen. Mits goed stapelen, sta je ervan versteld wat je allemaal in een dakkoffer krijgt. We zijn er noodgedwongen wel van afgestapt om alle kleren in reistassen te stoppen. We hadden vooraf speciale zakken gekocht waarin de kleren vacuüm verpakt kunnen worden verpakt, wat plaatsbesparend is. Op die manier konden we probleemloos én al onze kleren, én de 3 zakken van de tent in onze koffer krijgen.

Na een triestige julimaand met flink wat regen, waren de laatste dagen voor ons vertrek schitterend. Tijdens de dag zien we het weer echter gaandeweg verslechteren. Als we Oostenrijk binnenrijden begint het te regenen en ter hoogte van Innsbruck krijgen we zelfs een zondvloed te verwerken. Hopelijk is het aan de andere kant van de bergen beter weer... en naarmate we de Brennerpas overrijden trekt het inderdaad opnieuw wat open.

Als we in Toblach aankomen, is het even zoeken naar de camping maar rond 16u30 slaan we (droog!) op plaats nr. 141 onze tent op. De reis is behoorlijk vermoeiend geweest en nadat we in het restaurant op de camping een lekkere pizza hebben gegeten (4 reuzenpizza's + drank voor 37 EUR, zeker niet duur dus), heeft iedereen zin om te gaan slapen. Mama en papa verkennen nog vlug het centrum van Toblach maar rond 21u liggen we uitgeput in onze slaapzakken.

Omdat ze vandaag (en morgen) mooi weer voorspellen (en het daarna enkele dagen zal regenen) besluiten we meteen maar één van de toeristische hoogtepunten te doen in de Toblach-regio, m.n. de tocht rond de "Drei Zinnen". Nadat we buiten hebben ontbeten (in shiften, want Jonas geraakt er moeilijk uit) en onze pick-nick hebben gemaakt, rijden we naar Rifugio Auronzo. Het laatste deel gaat via een tolweg (22 EUR). Daar start de rondweg, m.i. het meest drukke wandelpad van de hele Alpen. Voor de rust moet je deze wandeling niet direkt maken, maar het uitzicht maakt alles goed.

Het eerste deel van de wandeling loopt langs de minder spectaculaire achterkant van de "Drei Zinnen". Maar na Rifugio Lavaredo te zijn gepasseerd is het nog een korte klim en dan zien we voor het eerst het bekende aanzicht van de 3 dolomietenpieken. We stappen verder door naar Rifugio A. Locatelli (de Drei Zinnen hütte). Dit moet zowat de drukst bezochte hut zijn waar we ooit geweest zijn, maar de ligging van de hut is dan ook prachtig. We eten aan de hut onze pick-nick op en vervolgen onze weg. De volgende tussenstop is de Lange Alm hütte. Maar om daar te geraken moeten we eerst een pittige klim verwerken. We drinken eerst nog iets aan de hut en genieten van de laatste aanblik van de "Drei Zinnen". Maar eerlijk gezegd is het 360° panaroma de moeite waard. Te moeilijk om op een foto vast te leggen, daarom dat Jonas er een filmpje van maakt.

Kort erna staan we terug aan onze wagen. We rijden nog langs de Spar in Toblach voor eten. Koken doen we deze avond zelf o.m. op de gril die papa met nieuwjaar van Filip heeft gekregen. Het is ondertussen zo warm geworden dat we een zeiltje moeten spannen om voldoende schaduw te hebben. Ondertussen zijn zowat alle wolken verdwenen en gaan we een heldere (maar koude) nacht in. Morgen zou het weer nog beter moeten worden met temperaturen tot 30°C. Voldoende drank meenemen tijdens de wandeling zal dus de boodschap zijn. We besluiten morgen naar Rifugio Fonda Savio te gaan: een klein beetje meer klimmen dan vandaag maar ondertussen zijn we al wat ingelopen. Rond 21u30 liggen we in bed.

Een heldere maar koude nacht. Het belooft een schitterende dag te worden. Tijdens ons ontbijt (buiten natuurlijk) is er geen wolkje te zien: een prachtige straalblauwe hemel. Nadat we onze pick-nick hebben gemaakt, rijden we tot aan de parking die is voorzien voor de wandeling naar Rifugio Fonda Savio. Deze parking ligt op de weg naar Rifugio Auronzo, vlak voor Lago d'Antorne.

Het eerste deel van de wandeling gaat in de schaduw door de bossen. Op het einde van dat deel smeren we ons goed in met zonnecrème, want de rest van de wandeling is onbeschut en vol in de zon die reeds hevig brandt. Op het ogenblik dat we uit de bossen komen, is de hut al te zien. De rest van de wandeling gaat rustig stijgend omhoog langs de linkerkant van het dal. Jonas zet er vanaf dan stevig de pas in en zal 15 min eerder dan de rest bij de hut aankomen. De hut is schitterend gelegen: terugkijkend van waar we komen, kijken we op de Cristallo-groep, maar klimmen we nog een tiental meter hoger, dan zijn ook de "Drei Zinnen" te zien.

We eten onze pick-nick aan de hut en gaan dan via dezelfde weg terug. Jonas zet er opnieuw flink de pas in. De eerste tientallen meters aan de hut zijn vrij steil (als hulp zijn enkele touwen voorzien). Op het moment dat mama, papa en Lisa dat stukje aan het afdalen zijn (Jonas is dan al lang weg) horen we een Italiaan achter ons enkele keren iets roepen. Wanneer mama zich omdraait, houdt de man het horloge van Jonas in de lucht. Als papa antwoordt: "It's the watch of our son.", zegt de man: "Ah, bambino!". Gelukkig had die man het horloge zien liggen.

Rond 14u staan we terug aan de auto. Omdat we voor 15u met de auto niet op de camping mogen, besluiten we onderweg nog even te stoppen voor een drankje en een dessert in hotel "Dreizinnenblick". Ze blijken alleen maar apfelstrudel te hebben... dat wordt het dus. Papa's koffie is op het moment dat die op het tafel komt nog voor de helft in het kopje. De andere helft ligt in het bordje. Voor bediening geven we een 2 op 10, voor kwaliteit een 5 op 10. Hier stoppen we dus geen tweede keer. Na nog een ommetje langs de Spar in Toblach, zijn we rond 15u30 opnieuw aan de tent. Het is bloedheet en we hebben nergens schaduw. We spannen dus opnieuw ons zeiltje en nemen dan één voor één een verkwikkende douche. Rond 18u gaan we naar restaurant Samyr op de camping. Net zoals vorige keer zijn we zeer snel bediend, was het zeer lekker en absoluut niet duur. Het dessert (cake) en koffie nemen we aan de tent.

Vandaag is de eerste dag van enkele dagen waarbij (hevige) regen en onweer voorspeld worden. De ochtend kondigt zich nog mooi aan, maar tegen de middag zou de eerste regen vallen. Daarom besluiten we er een korte trip van te maken. We wandelen rond het Lago di Braies (of in het Duits: Pragser Wildsee). Dat ligt bij aanvang nog mooi in de zon te blinken. Halverwege doet papa nog een deel van de klim naar Rifugio Biella, maar keert langs diezelfde weg terug zodat we samen rond 12u aan de wagen staan.

Amper 10 minuten later vallen de eerste regendruppels. De talrijke wandelaars die papa tijdens de afdaling naar Lago di Braies is tegengekomen en die de intentie hadden naar Rifugio Biella te gaan, zullen gegarandeerd doorweekt toekomen. De rest van de dag wordt een afwisseling van lichte en zware regenbuien, af en toe aangevuld met een donderslag. We hebben m.a.w. het mooiste van de dag meegepikt. De rest van de dag luieren we wat in de tent, lezen een boek. Na het avondeten kijken we naar de laatste Harry Potterfilm.

Perfect zoals voorspeld heeft het tijdens de nacht en vroege ochtend geregend en geonweerd. We hebben dus geen grootse wandelplannen. Na het ontbijt (dat we toch buiten kunnen nemen) besluiten we de korte wandeling rond de Toblacher See te maken en dan even door te rijden om Cortina d'Ampezzo eens te verkennen.

Op het moment dat we naar Cortina rijden, worden de hemelsluizen eens goed opengezet en dat zal zo zijn voor de eerstkomende uren (met korte droge tussenpauzes). Onze verkenning van Cortina is dan ook van korte duur. Evenwel niet alleen vanwege het regenweer, maar ook omdat het niet echt een gezellige indruk maakt. Het stadje is net iets te groot, met één grote winkelstraat (met heel wat winkels voor "the happy few"). We hadden stiekem gehoopt er vb. een Mc Donalds aan te treffen, maar er was niets van die strekking te vinden. Dus eten we er onze pick-nick op. De rest van de namiddag brengen we opnieuw in alle rust door. In de late namiddag trekt het opnieuw een beetje open. Hopelijk de voorbode van beter weer de komende dagen. Na het avondeten bij Samyr, een koffietje, een boek, nintendo, zit onze dag er op.

Er zijn van deze dag een aantal foto's genomen, maar papa heeft iets over het hoofd gezien bij het copiëren van de foto's van het foto-apparaat naar de PC, waardoor deze verloren zijn gegaan... Maar op zich waren het toch maar foto's van een druilerige dag, dus zo erg is het niet.

Het heeft deze nacht opnieuw stevig geregend en geonweerd. Ons zeiltje dat we eerder hadden gespannen tegen de zon is deze nachts deels losgekomen. Mama en papa moesten dus uit de slaapzak om het in de regen te herstellen. Het was dus geen rustige nacht (en dat zullen we voelen tijdens de wandeling later op de dag). Wanneer we opstaan hangen de wolken laag maar hier en daar zien we wat blauwe lucht. De weersvoorspelling is een mengeling van zon en wolken, maar ook een hoge kans op neerslag. Net te mooi om de hele dag binnen te zitten, maar dan weer net niet goed genoeg voor een lange of te hoge wandeling.

We besluiten daarom met de auto naar Plätzwiese te rijden (tolweg waar per dag en voor 10u maximum 100 wagens naar boven mogen vanwege het beperkt aantal parkeerplaatsen). Daar start onze wandeling naar de Strudelkopf, een vrij eenvoudige wandeling van ongeveer 10 km en 500 m hoogteverschil. Het blijft de hele tocht eerder grijs en de bergtoppen zitten in de wolken. Als we op de Strudelkopf aankomen doet de zon moeite en lijkt er wat beweging in de wolken te komen. Na wat geduldig wachten worden zelfs de "Drei Zinnen" zichtbaar. Boven op de Strudelkopf staat een kruis waaraan een kastje is bevestigd waarin o.m. een stempel zit. Jonas en Lisa stempelen elk een steen af als "bewijs" dat ze de top gehaald hebben. Lisa vraagt meteen of we nog wandelingen gaan doen waar er stempels zijn... We picknicken op de Strudelkopf en gaan dan opnieuw via de Dürrensteinhütte naar Plätzwiese.

Vlak aan de parking is er een chalet waar je iets kan eten en drinken. Op het moment dat we ons onder het overstekend dak neerzetten voor een stukje taart (mama, papa en Jonas) en een fruityoghurt (Lisa) begint het te regenen en het zal die dag niet meer ophouden. Het blijft met bakken uit de lucht vallen en ook het onweer lijkt maar niet uit het Pustertal weg te geraken. Wanneer papa in de voortent spagetti zit te maken, lijkt een bliksem zo dichtbij dat het even een oranje gloed geeft. Op het moment dat we gaan slapen, stopt het met regenen. Volgens het weerbericht dat op de camping uithangt wordt het morgen beter weer en zou het ook de volgende dagen mooi blijven.

Omdat we niet zeker zijn dat het weer "ten goede" zal keren, besluiten we de avond voordien geen al te lange lange wandeling te plannen, iets langer in bed te blijven en daarna in Sexten de kabelbaan te nemen naar Helm. Daar start onze wandeling naar de Sillianer hütte. De route balanceert op de grens tussen Italië en Oostenrijk. Omdat we laat aan de wandeling zijn begonnen picknicken we halverwege waar ook een korte klim (150 m) naar "Mont Helm" kan gemaakt worden. Terwijl mama, Jonas en Lisa de pistolets opeten en van het uitzicht genieten, gaat papa snel op en af naar "Mont Helm". Van daaruit heb je een knap 360°-uitzicht op zowel Oostenrijk als Italië (Sextener Dolomiten). Daarna gaat het verder naar de Sillianer hütte die net op Oostenrijks grondgebied staat. Je kan er letterlijk met de ene voet in Oostenrijk en de andere in Italië wandelen.

We keren terug langs dezelfde weg.

Onderweg hebben we lange tijd uitzicht op het Fischleintal/Val Fiscalina. Daar zullen we later nog een wandeling maken die ons tot bij de Zsigimoni hütte brengt.

Aan het bergstation staat een prachtig restaurant waar we iets drinken en een ijsje eten. Rond 16u zijn we terug op de camping. Lisa gaat nog even zwemmen en daarna gaat het opnieuw richting Samyr voor het avondeten.

Het wordt opnieuw een zonnige dag vandaag en we besluiten richting "Cinque Torri" te gaan (ongeveer 10 km voorbij Cortina d'Ampezzo). Het idee is om een rondweg te doen langs de Rifugio's Cinque Torri en Averau (en eventueel de extra klim naar Rifugio Nuvolau). Er zijn 2 mogelijkheden om aan deze rondweg te beginnen: ofwel vanaf Passo Biau (waar voldoende parkeerruimte is), ofwel met de stoeltjeslift van Rifugio Bai de Dones naar Rifugio Scoiattoli. Omdat Jonas en Lisa heel graag eens met een stoeltjeslift willen gaan (de voorbije jaren zijn we alleen nog maar met grote bakken naar omhoog gegaan), wordt het de laatste optie. Voor papa is dit ook meteen de 'stoeltjeslift-doop'.

Al heel snel bereiken we Rifugio Cinque Torri. Mama heeft op dat moment vrij veel pijn aan de knie en ziet de geplande rondwandeling niet zitten. We besluiten daarom om ons op te splitsen: mama en Jonas beperken zich tot de wandeling naar Rifugio Averau en terug (naar Scoiattoli). Papa en Lisa doen de rondweg.

Het eerste deel gaat grotendeels in de schaduw van Rifugio Cinque Torri naar Passo Biau. Het tweede deel gaat in de zon naar Rifugio Averau. Het laatste klimmetje zweten we ons kapot door de brandende zon. Als we aan Averau aankomen zien we Rifugio Nuvolau heel duidelijk liggen (ongeveer 150 m boven Averau), maar Lisa ziet dit extra klimmetje niet meer zitten. We besluiten het hierbij te houden en dalen af naar Rifugio Scoiattoli, waar mama en Jonas op ons wachten. Tijdens de afdaling passeren we nog een openlucht mis. Mama en Jonas weten ons te vertellen dat eerder een hele groep zingende gelovigen (ze dachten aan Jehova-getuigen) met de liftjes naar boven zijn gekomen. Tussen Rifugio Scoiattoli en Averauis het bijzonder druk. Een drukte die je niet hebt op de rest van de rondwandeling.

Op de terugrit passeren we in Toblach nog langs de Spar voor wat inkopen. Het wordt vanavond gegrilde biefstuk met gebakken pattatjes, toaat en komkommer. Een lekker eigen bereid maal na een schitterende dag.

Vandaag wordt opnieuw een zonnige dag voorspeld (daarna zou het 3 dagen lang regenachtig zijn). We besluiten onze verst geplande wandeling te maken. Hiervoor moeten we naar Passo Falzarego rijden, wat nog iets verder is dan onze wandeling aan de Cinque Torri. We rijden er 1 uur op vanaf Toblach.

Via een korte, maar steile kabellift gaan we naar Rifugio Lagazuoi. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op o.m. Cinque Toori en het gebied waar we de dag hiervoor gewandeld hebben.

In de omgeving van Rifugio Lagazuoi zijn nog heel wat restanten terug te vinden van de eerste wereldoorlog. Naarmate we afdalen richting Val Travenanzes, passeren we regelmatig gangen die zijn uitgehouwen in e rotsen en van waaruit schietgaten zijn gemaakt die moesten toelaten om controle te houden op de omgeving. Deze harde, historische realiteit staat in schril contrast met de ruwe natuurpracht van dit deel van de Dolomieten.

We wandelen een stukje in het Val Travenanzes, maar slaan uiteindelijk rechts af en dalen (via route 402) terug naar Passo Falzarego. Ook hier komen we nog oorlogsrestanten tegen (o.m. een ruine van een hospitaal). Na nog wat klimmen en dalen komen we uiteindelijk aan het dalstation van de lift, waar onze wagen geparkeerd staat.

Na een douche op de camping, gaat het vanavond richting Samyr. Het is ook een eetavond op de camping zelf, maar die valt stevig in het water: rond 20u start een stevige regenbui (incl. onweer) die nog niet is gestopt wanneer we gaan slapen. Als de weersvoorspelling klopt, is dit de voorbode voor het weer van de eerstkomende dagen.

Qua weer is het een mindere dag vandaag: vrij bewolkt en doorheen de dag geeft men kans op regen. We besluiten het daarom vandaag rustiger te houden. In de voormiddag blijven we op de camping. Na het middageten rijden we tot in Innichen (de plek waar tot voor enkele dagen Elise van de zwemclub van Lisa met haar ouders - Mireille en Patrick - verbleven). Daar kopen we ticketjes voor de kabel- en de rodelbaan (de 'Fun Bob'): met de stoeltjeslift naar boven en met de 'Fun Bob' terug naar beneden.

Jonas en Lisa vinden het reuze en willen wel nog een keer, maar dan zullen ze wel eerst de 300 m naar boven te voet moeten doen. Hiervoor telkens een ticketje kopen voor de stoeltjeslift, is net iets te duur (was 42 EUR voor ons samen).

Na het 'funbobben' maken we een wandeling door Innichen. Het oudste stadsgedeelte is best gezellig. Vooral de oude kerk en het kleurrijke kerkhof errond is een bezoekje waard. We eten in Innichen nog een ijsje en keren dan terug naar de camping in Toblach. Vanavond koken we zelf: een biefstukje op de grill met gebakken pattatjes en groenten. Daarna bezondigen we ons voor de 2-de maal deze dag aan een zoetigheidje. het is immers de 2-de dag van het eetfestijn dat op de camping georganiseerd wordt. We halen 4 stukken taart (2 met vruchten, sachertaart en schwartzwaldertaart). We eten het in onze tent op met op de achtergrond een jodelende accordionist die het beste van zichzelf geeft op het feest. Even later begint het (net als gisteren) te regenen. Maar dat kan de accordionist niet deren. Hij doet dapper door, zelfs als wij al in onze slaapzak liggen.

Het weer is nog niet 'top', maar wel te goed om binnen te blijven. Na het ontbijt rijden we naar de parking waar de jeeps vertrekken naar Rifugio Bossi. We kopen een enkel ticketje. We zullen dus te voet terug komen, maar hopen met de rit naar boven tijd te kopen om de regen voor te blijven. De rit met de jeep naar boven is een avontuur op zich. We zitten achteraan op de bankjes die bankjes die in de rijrichting gemonteerd zijn. We kunnen ons dus best maar goed vasthouden om niet aan naar de andere kant te vliegen. Er wordt immers met stevige snelheid over de smalle en hobbelige grintwegjes naar boven gereden. Dat het daarbij soms rakelings langs een steile afgrond gaat kan de bestuurder niet deren. De hele rit wordt uitgedaan met één hand aan het stuur. Wellicht hebben ze dit al zo vaak gedaan dat ze elk bochtje uit hun hoofd kennen.

Van Rifugio Bossi naar Monte Piana is slecht een kleine klim. De tocht leidt ons langs de restanten van de eerste wereldoorlog. Toen waren de Dolomieten nog Oostenrijks grondgebied. Maar de Italianen hebben er land gewonnen op de Oostenrijkers en de Hongaren en toen WO I was afgelopen is Zuid-Tirol als oorlogsschuld door Oostenrijk afgedragen aan Italië. Bovenop Monte Piana zijn talrijke loopgraven de stille getuigen van deze gruwelijke periode. Het panorama vanaf Monte Piana is indrukwekkend (met o.m. zicht op de Drei Zinnen), maar vandaag zit heel wat van die pracht verhuld achter een mistig gordijn. Misschien wel passend bij dit oorlogslandschap.

De afdaling gaat deels over een geasfalteerde weg die door een of ander natuurfenomeen zwaar is toegetakeld. Te voet is deze weg nog te doen, maar op bepaalde plaatsen zijn er verzakkingen van wel een halve meter, waardoor deze weg zelfs voor de jeeps niet meer bruikbaar is (en ze dus een andere grintpad zijn moeten beginnen gebruiken). Tijdens de afdaling hebben we een duidelijk zicht op de Cristallo-groep. Als we aan de wagen zijn aangekomen, rijden we nog eens op verkenning naar Misurina en Passo Tres Croci als verkenning voor een eventuele wandeling die we aan de voet van de Cristallo-groep zouden kunnen maken.

's Avonds gaan we bij Samyr eten. Op dat moment is zich op e camping een bandje aan het installeren voor een optreden later die avond. Ze brengen uitsluitend covers van Michael Jackson. Als wij al in onze slaaapzakken liggen, geven zij het beste van zichzelf.

Het weer lijkt beter te zijn dan wat op het infobord van de camping staat aangegeven. Na het ontbijt en het klaarmaken van onze pick-nick, rijden we met de wagen naar Misurina, waar we parkeren en vervolgens de bus nemen naar Passo Tres Croci. Van daar moeten we ongeveer 500 m terug langs de weg om aan het beginpunt van onze wandling te komen (route 222): langs de flanken van de Cristallo-groep terug naar Misurina.

Het eerste deel gaat door bos, maar als we boven de boomgrens geklommen zijn, hebben we een mooi vergezicht. De bergen in de richting van Cortina d'Ampezzo blijven wat in de mist gehuld, maar de achterzijde van de "Drei Zinnen" ligt de hele wandeling mooi in de zon. De wandeling wordt op een aantal plaatsen stevig verstoord door steenlawines die het pad volledig hebben weggeveegd. Op de eerste plaats die we zo tegenkomen is het pad in allerheil wel wat hersteld, maar gelukkig moeten we naar boven en niet naar beneden dit pad af. Tot 2 maal toe hebben de steenlawines echter een gapende geul achter gelaten en is het pad echt helemaal weggeveegd en niet hersteld. Geen stressloze onderneming.

Net op het punt dat de wandeling afsplitst en route 222 over de bergkam gaat, de Cristallo-groep in, is er zo'n gapende geul door een steenlawine geslagen. Zowel het pad van route 222 als het pad naar beneden, is volledig verdwenen. We zien hoe een koppel dat voor ons liep de weg naar boven met handen en voeten moet zoeken om een wand van grint. Voor ons het signaal om toch te opteren voor de weg naar beneden (route 224), ook al is hier ook geen pad meer te bespeuren. Stapje-voor stapje schuiven we naar beneden tot we weer op het oorspronkelijke wandelpad zijn aanbeland. Wat in de wandelgids (Rother) omschreven staat als een wandeling die perfect met kinderen kan gemaakt worden, is door de talrijke steenlawines omgetoverd in een bij momenten gevaarlijk en technisch pad. Mogelijk zitten de aardbevingen van tijdens het voorjaar hier voor iets tussen. Spijtig dat we niet over de bergkam zijn kunnen gaan, want dat had wellicht het mooiste deel van de wandeling geweest. Maar het was gewoonweg te gevaarlijk voor ons geworden.

Na nog iets te hebben gedronken aan het meer van Misurina, staan we om 15u terug an onze tent. Het is op dat moment bijzonder warm en we rusten in de schaduw wat uit. Het is een zeer zachte avond (zonder regen - wat we bijna nog niet hebben voorgehad deze vakantie). Na nog wat spelletjes Uno en Yatzee, kruipen we in onze slaapzak.

Na de toch wel bij momenten hachelijke wandeling van gisteren, kiezen Jonas en Lisa resoluut voor een rustige dag en opteren ze nog een keer te gaan 'fun bobben' in Innichen. Voorwaarden is wel dat we dan te voet naar boven gaan (als we met z'n allen met de lift naar boven gaan en dan met de rodelbaan terug naar beneden komen, kost dit samen 42 EUR - goed voor één keer, maar de tweede keer is het dus te voet naar boven). Maar dat nemen Jonas en Lisa er graag bij. Van in Innichen naar de Haunold hütte (waar de rondelbaan start), is het ongeveer 300 m klimmen. We komen rond de middag boven aan en eten in de schaduw van de hut onze pick-nick op. Daarna gaan we in de hut (trouwens een schitterende berghut van binnen!) nog een dessertje eten. Nou ja, dessertJE: Jonas en Lisa kiezen elke een tiramisu waar een heel gezin kan van eten. Mama en papa opteren voor een frambozentaartje.

Daarna gaan we met de 'Fun Bob' naar beneden. Eerst Jonas, want vorige keer is gebleken dat hij het snelst gaat. Hij zal beneden foto's nemen van de volgers. Als eerstvolgende Lisa, dan papa en mama als laatste. We weten ondertussen dat je halverwege gefotagrafeerd wordt en dat daar ook je snelheid wordt opgemeten. Dat kan je dan beneden op een scherm zien en aflezen. We proberen op dat punt dus zo snel mogelijk te gaan. Jonas haalt 36 km/u, papa 38 km/u, Lisa en mama beide 34 km/u. We zijn dus aan elkaar gewaagd.

Als we terug arriveren aan onze tent, doen we het rustig aan. In de late namiddag gaan papa en Lisa nog voor de laatste keer naar de Spar in Toblach (vanavond koken we zelf) en vouwt mama al wat kleren op zodat alles terug netjes in de koffer krijgen voor de terugweg.

Na het eten kunnen we nog vrij lang buiten zitten. Het is veruit de zachtste (en droogste) avond van onze vakantie.

Er wordt een mooie dag voorspeld. Als wandeling twijfelen we tussen Croda da Lago (net voorbij Cortina d'Ampezzo) en de Zsigimondi hut. Het wordt het laatste, omdat dit toch een heel stuk dichterbij is. En aangezien we vanavond al een en ander willen ingepakt hebben voor de terugweg, is het meegenomen dat we na de wandeling snel terug op de camping kunnen zijn.

De wandeling start in het Val Fiscalina. In Moos (naast Sexten) kan een weg ingeslagen worden die helemaal achteraan eindigt op een betaalparking aan de Fischleinboden hütte. Daar start de wandeling. Het eerste deel gaat via een heel breed pad tot aan Rifugio al Fondovalle. Als we 's ochtends aan deze hut passeren is het er zeer rustig, maar als we in de namiddag op de terugweg opnieuw langs deze hut komen, lijkt het wel op een pretpark. Heel wat Italianen zien het blijkbaar als een daguitstap om van de parking tot daar te komen en dan in de weiden rond de Rifugio te zonnen en te spelen.

Het vervolg naar de Zsigimondi hut verloopt over een goed onderhouden pad. Via een zig-zag wordt eerst aan hoogte gewonnen. Daarna loopt het een tijd langs de bergwand verder het dal in om op het einde een laatste klim in te zetten naar de hut. Boven is het vrij kil omdat de toppen in de wolken zijn blijven hangen en er haast geen zon aan de hut geraakt. Tijdens onze pick-nick aan de hut zien we heel wat bezwete mensen naar boven komen. Verschillende van hen stappen door naar Rigugio Locatelli. Dat is voor ons vandaag te ver (al zou het een mooie rondwandeling zijn, waarbij dan via het Sassovecchio dal terug naar ons startpunt zou gewandeld kunnen worden - maar maakt de wandeling toch wel dubbel zo lang).

Na onze pick-nick keren we langs dezelfde weg terug. Rond 14u45 staan we terug aan onze wagen. We rijden nog eens via Toblach op zoek naar een geschikt soevenier voor Filip (die thuis voor de dieren en de gazon gezorgd heeft). We denken aan een T-shirt met daarop bv. de Drei Zinnen, maar kunnen niks in die zin vinden. Het zullen dus de traditionele Toblerone-repen worden.

Na een douche gaan we voor de laatste keer eten bij Samyr. Daarna ruimen we al zoveel mogelijk op. Morgen staan we om 6u op. Er wordt droog weer voorspeld, dus we hopen onze tent snel ingepakt te krijgen.

's Nachts valt er een klein beetje regen, maar als we om 6u opstaan, is hier niks meer van te merken en is onze tent volkomen droog. Gelukkig! Rond 8u30 checken we uit op de camping en beginnen we aan onze terugreis. We kiezen voor een iets andere weg dan tijdens de heenreis, in de hoop op minder wegenwerken in Duitsland te botsen. Na de Brennerpas, gaan we langs de Fern pas. Hier gaat het haast stapvoets... geen goed voorteken dus. Later blijkt dat de andere weg op evenveel wegenwerken in Duitsland botst dan tijdens de heenreis. Zonder overdrijven komen we tussen de 20 en 30 werken tegen waar steeds moet vertraagd worden naar 50 km/u op versmalde rijvakken. Duitsland lijkt wel één grote bouwwerf. Zou daat het succes van hun economische voorsprong in Europa zitten? Door al deze vertragingen doen we net zoals bij de heenreis ongeveer 13u op een rit van 1.000 km.