Stipt om 4u 's ochtends staan Kristof en Leen bij ons op de oprit en vertrekken we richting Meiringen. Onderweg is het duidelijk drukker dan vorige jaren. Vooral in de buurt van de steden staan we een paar keer in een korte file. Onderweg depanneren we op een parking langs de autostrade nog een Turkse familie met een platte batterij, om uiteindelijk rond 14u in Meiringen te arriveren.

Zoals voorspeld, is het weer er zeer wisselvallig en valt er met regelmatige tussenpozen flink wat regen. Dit is het weer dat al meer dan een week aanhoudt (niet alleen in Zwitserland, maar in zowat heel Europa - alleen Italië en Spanje zijn die dans ontsprongen). En de voorspellingen zijn niet echt goed... We verwachten ons dus nu al aan een natte week met de tent. Hopelijk zullen er toch enkele goede dagen bij zijn, zodat we minstens een deeltje van de uitstappen kunnen doen die we vorige jaar omwille van het slechte weer hebben moeten laten schieten.

Onze tent staat na ongeveer een half uur opgesteld. We hadden ze enkele weken daarvoor thuis al eens opgezet (we waren dus geoefend), zodat we niet voor verrassingen stonden en we zeker waren dat er geen mankementen aan de tent waren. Kristof en Leen zetten hun tentje vlak naast ons op. Rond 17u hebben we allen reuzehonger en gaan we in Meiringen een pizza eten. Daarna drinken we nog iets buiten naast onze tent, maar het begint al snel opnieuw te regenen en we vluchten naar binnen. We genieten nu al van de nieuwe en ruimere tent die we gekocht hebben.

Door het vroege opstaan zijn we rond 20u uitgeteld en gaan we slapen ... hopend op een mooie dag morgen. Kristof en Leen zijn er alvast gerust in. Ze hebben goed weer besteld, zeggen ze.

Vandaag is het weer een heel stuk beter. We hadden gehoopt met Kristof en Leen via de Rothornbaan naar de Rothorn te gaan (met zicht op o.m. de Brienzersee) om dan bv. samen af te dalen naar een lager gelegen bergstationnetje, maar dat laat het weer nog niet toe. De Rothorn kunnen we vanaf onze tent zien en de top zit half in de wolken. De weersvoorspellingen zijn niet van die aard dat het weer zal verbeteren (in tegendeel). Daarom besluiten we een wandeling te maken naar een lager gelegen bestemming, m.n. de Reichenbachwaterval. Een gekende uitstap vanuit Meiringen. Het is immers zo dat Sherlock Holmes (vanzelfsprekend fictief) daar van de rotsen zou zijn geduwd. Daardoor is in Meiringen heel wat animatie gemaakt rond de figuur van Sherlock Holmes: met een eigen museum, hotels die ernaar vernoemd zijn e.d.

Annemie en Leen gaan met de wagen tot aan het treintje dat naar de waterval gaat. Zij zullen de trip naar boven met het treintje doen. Papa, Kristof, Jonas en Lisa gaan te voet naar boven om dan met z'n allen samen terug af te dalen naar Meiringen. Het hoogteverschil is ongeveer 300 m, dus dat is best te doen als inlooptochtje.

Het weer is wisselvallig, met tegelijkertijd soms regen en zon. Maar het weer valt al bij al reuze mee (alvast beter dan wat we gevreesd hadden) en het is een leuke uistap geworden. 's Middags eten we samen een soep in gasthaus 'Zwirgli'. Daarna beginnen we aan de afdaling. Na ongeveer een halfuurtje eten we de rest van onze pick-nick op aan een koeienstal. Op dat moment brandt de zon zelfs.

Rond 15u staan we terug in Meiringen. Mama, Leen en Jonas gaan met de wagen terug naar de camping. Papa, Kristof en Lisa gaan te voet verder. Onderweg hebben we opnieuw regen en de rest van de avond houdt het eigenlijk niet meer op.

's Avonds koken we zelf en eten we rösti en vidévulling in onze tent. We blijven er de rest van de avond gezellig zitten, waarbij vooral Jonas' mond maar niet stilstaat. Rond 9u30 gaan we slapen. Het is een fijne dag geworden.

Het heeft de hele nacht geregend en als we opstaan, is alles dichtgetrokken. In de sanitaire blok horen we Nederlanders die moedeloos vetrekken naar Italië. En een bejaard Belgisch koppel dat er reeds een week met hun caravan staat, is het weer ook beu en vetrekt naar Wallis. Hun zoon woont daar en zou hebben doorgebeld dat het daar de komende dagen beter zou worden dan in het Berner Oberland. Maar wij volharden en hopen dat we de komende week mistens een aantal mooie dagen hebben.

Maar vandaag moeten we noodgewongen naar iets anders uitkijken dan een bergwandeling. Eén van die 'slecht weer'-ideëen is een bezoek aan een van de waterkrachtcentrales in het Haslital. De KWO (KraftWerk Oberhasli) baat een hele reeks van indrukwekkende bouwwerken en installaties uit die goed zijn voor het genereren van elektriciteit voor 1 miljoen mensen. En er wordt nog steeds gewerkt aan de uitbreiding van de capaciteit.

Wij bezoeken de centrale 'Grimsel 1', aan het Sommerloch trefpunt tussen de Räterichsbodensee en Grimselsee. Aan de rondleiding is ook een bezoek gekoppeld aan een kristalgrot die tijdens de werken ontdekt is. We zijn blijkbaar niet de enigen die op een minder goede dag het idee hebben opgevat voor dit bezoek. Alles is reeds volzet tot 15u30. We besluiten ons hiervoor in te schrijven en gaan vervolgens nog een warme choco drinken in het restaurant helemaal boven op de Grimselpas. Er staat een ijzige wind, dus we lopen snel vanuit de wagen naar het restaurant en terug.

Aangekomen aan het KWO-trefpunt, krijgen we eerst een rondleiding bij de turbines die de elektriciteit opwekken. Daarna rijden we met een busje de berg in. Het lijkt er wel een doolhof van tunnels in de buik van de bergen. Na ongeveer 1 kilometer gaan we te voet verder en komen we aan de kristalgrot. We hadden er ons allen iets anders bij voorgesteld (nl. dat we effectief in een grot zouden lopen), maar het blijft 'beperkt' tot een doorsnede die met ramen is afgezet. Desalniettemin zeer indrukwekkend. Het is als het ware een holte in de rots die aan de voet enkele meters breed is en versmalt naar het einde toe. Het geheel is ongeveer 20 m lang. Een deel is finaal vernietigd om er de tunnel door te kunnen graven. Van dat deel is een belangrijk stuk te zien in Hotel 'Grimsel Hospiz'.

Op de terugweg naar de camping, stoppen we in de 'Coop' in Meiringen: het wordt tomatensoep, pasta en pudding als dessert.

Na het eten besluiten Kristof en Leen hun tentje op te breken, het is op dat moment immers mooi opgedroogd en met het weer van de voorbije dagen is de kans groot dat het deze nacht weer regent en ze anders morgenvroeg nat moeten inpakken. Ze slapen die nacht bij ons in de tent. Mits wat kleine herschikkingen is hier meer dan voldoende plaats voor. Aan de luchtmatras van Kristof die al vanaf de eerste nacht beetje-bij-beetje afgaat, kunnen we niks doen. Gewoon nog eens goed bijpompen.

Vooraleer we echter gaan slapen zitten we nog gezellig samen in de tent met wat muziek en later die avond een episode van 'Falwty Towers' op de laptop. Kristof slaagt er nog in om zijn plooistoeltje af te breken, maar verder geen brokken. Rond 21u30 is het stil en liggen we met z'n allen in bed.

Rond 8u staan we op. Kristof had de dag ervoor van de 'Coop' spek en eitjes meegebracht. Dus we beginnen de dag met een stevig ontbijt.

Kristof en Leen maken meteen ook hun pick-nick voor onderweg. Zij rijden rond 10u opnieuw richting Heist-op-den-Berg. Leen SMS't nog dat aan de Brienzersee het zonnetje lekker schijnt. We besluiten daarom die richting uit te gaan. We waren immers op zoek naar een wandeling die niet te hoog gaat, omdat er nog steeds veel bewolking hangt. Mama haalt er een wandeling bij uit één van onze wandelboekjes. Deze gaat rond de Griessbachfälle die uitmondt in de Brienzersee.

Exact 15 jaar geleden hebben mama en papa met Intersoc hun eerste Zwitserlandreis gemaakt. Toen hebben we een boottocht gemaakt op de Brienzersee (van Interlaken naar Brienz en terug) en we herinnerden ons dat de boot heel specifiek even stopt bij de plek waar de Giessbach in de Brienzersee uitmondt. Een leuke plek dus om nog eens terug te zien.

We rijden met de wagen tot aan Engi. Van daar gaan we te voet verder. Eerst naar 'Grandhotel Giessbach' en van daar naar de oevers van de Brienzersee, met steeds wisselende zichten op de Giessbach. We komen bij de Brienzersee toe aan een aanmeerplaats voor de boten (Schiffländte Kursschiffe). Daar pick-nicken we. Daarna steken we de Giessbach opnieuw over en gaan we tot aan enkele uitzichtpunten boven het 'Grandhotel'. Van daar kunnen we ondermeer het stationnetje op de Rothorn zien. Het ligt volledig in de sneeuw en verdwijnt af en toe achter een wolk. Dus goed dat we het nog niet zo hoog gezocht hebben vandaag.

Als we terug afdalen naar Engi, komen we een slang tegen. Zowel Lisa als de slang schrikken zich een breuk. De slang is zo snel terug tussen de stenen verdwenen dat we er geen foto van hebben kunnen nemen, maar Lisa is danig van haar melk en moet al haar moed bij elkaar rapen om voorbij de plek te stappen waar de slang tussen de stenen verdwenen is.

Ook al is er vadaag aanhoudende bewolking geweest, toch hebben we quasi de hele tijd zon gehad. Een goede keuze dus om richting Brienzersee te gaan. Als we terug naar Meiringen rijden, zien we dat richting Grimsel de wolken heel wat lager hangen, dus daar zouden we een minder zonnige dag gehad hebben.

Als het weerbericht klopt, zou het morgen een heel zonnige dag moeten worden en kunnen we dus één van de geplande wandelingen maken (hopelijk richting Sidelhorn).

's Avonds gaan we iets eten. Spijtig voor Kristof - nu hij weg is - maar papa eet een braadworst (iets waar Kristof zo op verlekkerd stond), mama en Jonas een schnitsel met frietjes en Lisa knakworstjes met frietjes. Daarna kijken Jonas en Lisa nog een film van 'Harry Potter' in de tent en dan gaan we slapen.

Het heeft deze nacht hard geregend, maar als we opstaan, ziet het er naar uit dat het een mooie dag zal worden. Daarom besluiten we ons plan uit te voeren en te stappen naar de top van de Sidelhorn. De wandeling start bovenop de Grimselpas en op de top heb je een 360° panorama en een uitzicht op zowel de Grimselsee, als de Oberaarsee en respectievelijke bijbehorende gletsjers (de Unteraar- en Oberaargletsjer).

De bedoeling is om een luswandeling te maken: de eerste honderden meters volgen we de weg die leidt naar Berghaus Oberaar, maar dan slaan we linksaf om aan de klim te beginnen. Vanaf de Sidelhorn zouden we dan afdalen Triebtenseewli, om dan terug te keren naar de Grimselpas.

Maar al gauw komen we meer en meer sneeuwveldjes tegen. De regen van deze nacht en de voorbije dagen, heeft op deze hoogte dus tot sneeuw geleid. Dit maakt het stappen meteen een heel stuk complexer en bij momenten ook gevaarlijker. Tot aan de Husegghütte is het nog best te doen. Van daar heb je alvast een prachtig zicht op de omgeving. De Gelmersee (waar we vorig jaar zijn geweest), is ondertussen ook zichtbaar geworden. Ook de Furkapas, langs waar we in 2008 zijn gekomen (op weg naar Fiesch), is perfect te zien.

We besluiten verder door te wandelen tot aan het punt waarop we het te riskant vinden en dan langs dezelfde weg terug te keren. Dat we de Sidelhorn zullen kunnen bereiken, is op dat moment voor ons reeds uitgesloten. We bereiken wel het punt waarop de Unteraargletsjer zichtbaar is (met op de achtergrond ondermeer de Lauteraarhorn en Schreckhorn). Richting Wallis is zelfs de Matterhorn te zien. Ondertussen zijn we op een hoogte van 2.550m aanbeland, maar komen we op een punt waar handen en voeten nodig zijn om verder te kunnen én dat net op een plek waar nog een dikke laag sneeuw ligt. We keren daarom terug.

Omdat we daardoor nog vroeg op de dag weer beneden staan, twijfelen we er nog een stukje wandeling aan toe te voegen. Ofwel te voet naar Berghaus Oberaar (maar dat is dan minstens 2u heen en terug) ofwel vanaf de Totensee richting Wallis. Op de kaart staat dat er een uitzichtspunt moet zijn over het Rhônedal.

Omdat Jonas en Lisa geen zin meer hebben in dit extra tochtje, blijven ze samen met mama op de Grimlselpas en gaan ze er dammen maken in de riviertjes die in de Totensee uitmonden. Papa stapt alleen verder en volgt de 'via Sbrinz'. Al snel wordt een glimp zichtbaar van de Rhônegletsjer (aan de Furkapas) en na een klein half uurtje bereikt papa het uitzichtspunt over het Rhônedal. Het is duidelijk dat het in Wallis alvast geen beter weer is dan in het Berger Oberland. Op de terugweg steekt plots een snijdende ijswind op. Wanneer papa terug aan de auto is, is hij helemaal verkleumd. Op dat moment hebben we het beste weer van de dag achter de rug en trekt het stilaan terug dicht.

Op de terugweg naar de camping, stoppen we nog aan de 'Coop' voor wat inkopen voor het avondeten.

Jonas en Lisa kijken naar een volgende film van 'Harry Potter'.

Spijtig dat we de Sidelhorn niet bereikt hebben, maar het is desalniettemin een mooie wandeldag geworden. Als het morgen terug zo'n dag wordt, gaan we richting Brienz en de Rothorn.

Witte wolken, hier en daar blauwe lucht... dat betekent pick-nick maken en op naar Brienz. Om 9u40 vertrekt het stoomtreintje naar de Rothorn.

Om het hoogteverschil van ongeveer 1.800m te overbruggen, heeft het treintje bijna een uur nodig. Dat geeft de kans om volop van de omgeving te genieten. Met schokjes (het 'tsjoeke-tsjoek'-effect van het stoomtreintje is echt fysiek voelbaar) gaan we eerst naar het tussenstation Planalp (ongeveer halverwege de klim), om vervolgens te stijgen tot het bergstation.

Gaandeweg heb je een steeds wijdser zicht op de Brienzersee en de bergen rondom. Vanaf het bergstation zien we zelfs hier en daar tussen de wolken een stukje van de Jungfrau, Eiger en Monch.

Vanaf het bergstation (2.244m) dalen we te voet af naar het tussenstation Planalp (1.341m). Op zich een vrij eenvoudig pad, maar het wordt ook actief gebruikt door de koeien, waardoor het soms zeer modderig is en bezaaid ligt met koeievlaaien. Dus opletten waar we stappen!

De tandradspoorweg is nooit ver uit het zicht, zodat we af en toe een treintje puffend de berg op en af zien rijden. Als we halverwege onze afdaling bij Oberstafel de spoorweg moeten oversteken, passeren er net 2 treintjes.

Na een tijdje beginnen we de lange afdaling wel te voelen in de knieën en voeten. We zijn dan ook blij als we in Planalp de trein kunnen opstappen en de volgende 900m van de afdaling niet meer te voet moeten afleggen (en weten dat Jan en Ann enkele jaren geleden de volle 1.800m afgedaald zijn - dit is een aanslag op de knieën).

Als we in Planalp aankomen rollen de eerste wolken reeds over de kam van de Rothorn. We hebben er dus goed aan gedaan zo vroeg te vetrekken. We hebben het beste deel van de dag gehad voor onze wandeling.

Opnieuw heeft het deze nacht geregend. Omdat de weersvoorspelling voor vandaag weinig positief beloofde, blijven we wat langer in bed liggen. Als we rond 8u30 opstaan, is onze verbazing dan ook groot dat het heel hard is opengetrokken en er mooi weer vanuit Brienz onze richting uitkomt. Daarom besluiten we er alsnog een wandeldag van te maken.

We gaan naar de Steinsee en de Steingletsjer, vlakbij de Sustenpas.

We zetten onze wagen op de voorziene parking en volgen het 'gletscherpfad', een luswandeling van ongeveer 4km. Al na enkele honderden meters komen we aan de Steinsee, met zicht op de erin uitmondende Steingletsjer. Ook de Steilimigletsjer is van hieruit reeds zichtbaar. We wandelen een klein stukje naar de gletsjertong. Lisa maakt er twee kleine steenmannen bij. Daarna stijgen we terug naar de autoweg (te betalen privéweg) die leidt naar de Steilimigletsjer.

Nadat we onze pick-nick hebben gegeten, stappen we verder. Ondertussen komt de bewolking steeds nadrukkelijker opzetten. Het beste van de dag hebben we ondertussen gehad.

We slaan na enkele honderden meters rechtsaf en stijgen licht. Dit brengt ons naar een plak waar we van het ene kleine meertje naar het andere wandelen. Een zeer mooie en aangename plek om te vertoeven. Op de achtergrond blijven de besneeuwde toppen van o.m. de Sustenhorn, Gwächtenhorn en Tierberg, steeds zichtbaar.

Daarna dalen we terug richting de parking. In het hotel-restaurant dat er vlakbij is gelegen, eten we nog een stukje taart en daarna rijden we via de Sustenpas terug naar de camping in Meiringen. Onderweg zien we dat de weg nat is. Het heeft er dus geregend. Daar zijn we dus gelukkig aan ontsnapt tijdens onze wandeling. Maar later die dag krijgen we er nog ons deel van. Gelukkig zitten we tegen dan droog in de tent.

Die avond krijgen we nog een mysterieuze SMS van Filip: "Wat ruist er door het struikgewas...?". Het bleek een ontsnapte kip te zijn. Filip heeft dan voor ons nog eens naar het weerberict voor de komende dagen gekenen en het doorgeSMS't: blijvend hoge kans op regen, vooral 's avonds en 's nachts. Een beetje zoals de voorbije dagen dus.

Na het eten kijken Jonas en Lisa opnieuw naar een vervolg van 'Harry Potter'. Mama en papa lezen een boek en rond 220u gaat het licht uit.

Het heeft deze nacht opnieuw zwaar geregend. In tegenstelling tot de vorige dagen, trekt het niet open en blijft de bewolking zeer laag hangen. Het nodigt m.a.w. niet uit tot een bergwandeling. Daarom maken we er een rustige dag van.

Tegen de middag wordt het weer toch wat beter en besluiten we een bezoek te brengen aan Ballenberg - zeg maar het 'Bokrijk van Zwitserland'. Het ligt op amper 15 minuten rijden van de camping, dus een ideale bestemming om onze namiddag toch nog enigzinds actief in te vullen.

Een wandeling door het domein van Ballenberg, loodst je door enkele honderden jaren geschiedenis van de verschillende kantons van Zwitserland. De gebouwen werden op hun orgininele bouwplaats zorgvuldig afgebroken en exact terug opgebouwd in Ballenberg. Men oefent er tevens nog heel wat oude ambachten uit. Spectaculair is ondermeer de houtzagerij die werkt o.b.v. een watermolen en waar gedemonstreerd wordt hoe vroeger - louter o.b.v. de kracht van een riviertje - boomstammen netjes in planken werden gezaagd.

Om 17u sluit het domein de deuren. We moeten ons uiteindelijk nog haasten om op tijd rond te geraken. Bij de laatste huizen rest er geen tijd meer om nog uitgebreid binnen te gaan. Stipt op 17u staan we terug aan de uitgang. Het was een uitstap die zeker de moeite waard was.

Vanavond gaan we nog eens uit eten. We hadden al eerder in de hoofdstraat van Meiringen (Hauptstrasse) een pizzeria gezien waar we nog wel eens wilden binnen springen. Dat doen we dus vanavond. De pizza's zijn er zeer lekker. Alleen mag het voor Jonas voortaan een 'large' zijn.

Onze laatste wandeldag in Meiringen. Het is zeer mistig als we opstaan. Volgens het weerbericht zou de zon er moeten doorkomen, maar daar is bitter weinig van te merken. Na het ontbijt twijfelen we nog even, maar uiteindelijk beslissen we toch onze stapuitrusting en pick-nick klaar te maken om naar de Bachlitalhut te stappen.

De wandeling begint aan de stuwdam van de Räterichsbodensee. Als we daar met de wagen aankomen, hebben we via de Grimselpas al wat gestegen en zijn we in de mist aanbeland. Opnieuw twijfelen we of we de wandeling wel zullen aanvatten. We wachten nog even af in de wagen. Als we na een half uurtje merken dat de wolken toch wat optrekken, besluiten we aan de tocht te beginnen. We wandelen de stuwdam over en beginnen aan de klim. Het is dan bijna 11u.

Vaak zien we maar een paar tientallen meters van het pad voor en boven ons. De bewolking lijkt zich aan het tempo waaraan we klimmen, terug te trekken. Na verloop van tijd dringt de zon af en toe door de wolken, maar het blijven kortstondige opflakkeringen.

Na ongeveer 1,5u klimmen, komen we aan het 'Bachlital', een uitgesterkt dal, zo vlak als een biljarttafel (van ongeveer 1.000 op 300 m). Achteraan het dal gaat het terug bergop en zien we de hut reeds staan. Dat is dus de richting die we uitmoeten. Het officiële pad loopt op de flank van het dal, maar deze tijd van het jaar kunnen we dwars over het dal lopen. De ondergrond lijkt wat op vochtig en aangestampt zeezand, maar dan hier en daar bijkomend bezaaid met steenpuin.

Een aantal keren moeten we zoeken om een riviertje over te steken. Achteraan het dal komen we terug op het officiële pad en is het nog een korte klim naar de hut. In de hut is het bijzonder rustig. Weinigen hebben vandaag de trip naar de hut aangevat. Onderweg zijn we we wel onze buren van op de camping tegen gekomen (mensen uit Biel - Zwitserland, die met hun gezin een theatergezelschap vormen). Zij waren de dag ervoor naar de hut gegaan en hadden er overnacht. Ze waren die ochtend (toen zat de hut blijkbaar in de zon en boven de wolken) naar de Bachligletsjer gegaan.

Aan de hut staat er een vrij ijzige wind. Daarom drinken we binnen iets, bestellen soep en eten een deel van onze pick-nick. De huttenbewaardster vertelt ons dat als de bewolking het toelaat, om 14u een helicopter zal komen om voorraad af te leveren. Maar daar wachten we niet op. Om 13u45 beginnen we aan de terugweg. Papa doet nog een heel kort klimmetje naar een klein meertje om er nog enkele foto's te nemen. Maar tegen dat iedereen terug is afgedaald tot het Bachlital, zijn we weer samen.

Vanaf daar is het dezelfde weg terug zoals we gekomen zijn. Alleen zien we nu een stuk meer dan enkele uren daarvoor. De zon doet moeite en hier en daar is een stukje blauwe lucht te zien, maar echt opentrekken doet het niet meer. Desalniettemin was het een wandeling die die moeite waard is. Vanzelfsprrkend had het mooier geweest als we de bergen rondom de hut in volle glorie hadden kunnen zien, maar aan de andere kant was het zeker geen dag om binnen in de tent te zitten. Daarvoor is het weer finaal nog te mooi geworden.

's Avonds koken we zelf in de tent en pakken we al een en ander in, want morgen vetrekken we naar het Intersoc-hotel in Wengen. Hopelijk kunnen we de tent morgenvroeg droog inpakken.

Oef, het heeft deze nacht en ochtend niet geregend, dus we kunnen droog inpakken. Na het ontbijt beginnen we er aan. Het meeste werk hebben we finaal met het proper maken van het grondzeil: door de regen was er een plas onder het grondzeil ontstaan, met een bijbehorend onaangenaam geurtje. Wat een geluk dat we onze nieuwe tent bij hadden (volledig waterdichte vloer die aangeritst wordt aan de eigenlijke tent). Met onze vorige tent hadden we finaal zeker natte voeten gekregen.

Papa is ondertussen bij Monika - de eigenares van de camping - gaan betalen (ongeveer 450 Zwitserse frank voor 9 overnachtingen) en rond 11u30 zijn we vetrekkensklaar. Als we de balans moeten opmaken van het 'tent-gedeelte' van onze vakantie, dan slaat die toch positief door. Het begin was zeer nat (en zeer spijtig voor Kristof en Leen dan ze toen net bij waren: 2 dagen reizen om 2 dagen in de regen te zitten), maar daarna zijn we eigenlijk elke dag op stap kunnen gaan.

Rond 12u eten we onze pick-nick op een parking naast de Brienzersee en rond 13u30 staan we in het station van Lauterbrunnen. Blijkbaar als een van de eersten van deze Intersoc-lichting, want de contactpersoon staat er nog niet. Finaal kunnen we wel met het treintje van 14u naar Wengen (Wengen is reeds mooi versierd voor de Zwitserse natioanel feestdag op 1 augustus) en om 15 mogen we op onze kamer.

I.t.t. vorig jaar hebben we geen kamer met balkon, maar logeren we in het bijgebouwd deel 'Edelweis'. Een ietwat kleinere kamer, maar laat ons hopen dat we er niet veel moeten op vertoeven en we we met veel goed weer op stap kunnen gaan. De komende dagen wordt alvast vrij zonnig weer voorspeld. Reden genoeg om onmiddellijk een pick-nick voor morgenvroeg te reserveren en een Jungfraubahnenpas te kopen. Deze pas laat toe om zowat alle treintjes en kabelliften te nemen voor een periode van 8 dagen. We hebben 2 passen nodig (elk 230 Zwitserse frank). Jonas en Lisa reizen gratis mee (wat ze zo al deden met hun Junior-kaart).

Rond 22u liggen we in bed.

Vanaf 7u30 kunnen we gaan ontbijten. We maken onze pick-nick en rond 8u30 stappen we het hotel buiten. We gaan richting Grutschalp vandaag. Van daaruit stappen we te voet naar Mürren: een mooie panoramawandeling met een quasi constant zicht op de Eigen, Monch en Jungfrau.

De regen van de voorbije dagen heeft alles vochtig gemaakt en de verdamping zorgt de eerste uren van de dag voor een ietwat vertroebeld zicht op de bergen, maar later op de dag gaat dit over en hebben we een duidelijker zicht op het prachtige landschap rondom ons.

Als we met de kabelbaan bovenkomen te Grutschalp, volgen we het pad richting Almendhubel. Eerst is het enkele honderden meters stijgen (voornamelijk door een bos), maar daarna is het pad hoofdzakelijk vlak. Een eenvoudig en gemoedelijk traject. Halverwege eten we onze pick-nick. Vanop het bankje waar we zitten, kijken we door de wolkensluiers heen recht op het Jungfraumassief. In de verte links zien we Wengen liggen. Rechts onder ons (maar nog niet zichtbaar) moet Mürren zich bevinden.

Aangekomen op Almendhubel dalen we via Blumental af naar Mürren. Net als Wengen is Mürren een autovrij dorp. We waren er vorig jaar al eens naartoe geweest, maar toen met zeer mistig en regenachtig weer. Vandaag hebben we de volle pracht van het dorp en haar ligging kunnen zien.

In Mürren nemen we het treintje terug naar Grutschalp (en van daar achtereenvolgens de kabellift naar Lauterbrunnen en het treintje naar Wengen - onze Jungfraubanenpas komt dus al goed van pas). Als we in Wengen zijn aangekomen, gaan mama en Lisa kaartjes kopen om te versturen naar familie en vrienden. Papa en Jonas nemen nog eens de lift naar Männlichen, maar het zicht op de toppen is ondertussen, door sterk opkomende bewolking, verdwenen. Maar niettemin blijft het zonnig en genieten we op het terras van het hotel nog van een pannekoek en een koffie.

Vandaag wordt een zonnige dag. Omdat mama graag de Bachalpsee eens bij mooi weer wil zien, besluiten we die richting uit te gaan. In 2007 zijn we voor het eerste samen naar First en de Bachalpsee gegaan (toen voor een deel van de wandeling samen met Tim, Katrien, Charlotte en Hannelore), maar het was toen zeer mistig en besneewd. Daarom dat mama er nog eens heen wil. Papa is er vorig jaar bij mooi weer gepaseerd toen hij van Schynige Platte naar First is gestapt.

De start van de dag is de langste trein-en-kabelbaanreis van deze vakantie. Eerst gaat het met het treintje van Wengen naar Kleine Scheidegg. Daar stappen we over op het treintje naar Grindewald. In Grindelwald is het dan een 10-tal minuten stappen naar de kabelbaan die in 3 etappes naar First gaat. Hier doen we maar liefst 2 uur over! Maar de reis is op zich al een belevenis met constant mooie panaorama's.

Als we in First boven komen, start de 'autostrade' naar de bachalpsee. Het is ongeloofelijk hoeveel mensen op zo'n mooie dag de (ongeveer 40 minuten durende) wandeling doen naar de Bachalpsee. Dit is niet het rustige bergwandelen dat we gewoon zijn. Desalniettemin is het een mooi doel. Als we er aan komen, is de lucht niet helemaal meer wolkenvrij, maar het zicht van de Bachalpsee met daarachter de witte toppen van ondermeer de Lauteraarhorn en Schreckhorn (toppen die we ook - maar dan van de andere zijde - hebben gezien top onze tocht naar de Husegghütte), blijft adembenemend mooi.

We eten onze pick-nick aan de Bachalpsee en stappen dan verder richting Busalp. Dit kan op 2 manieren, maar omdat papa vorig jaar het pad dat richting Faulhorn gaat, reeds gedaan heeft, nemen we de andere optie en stappen we tussen de 2 meren door en gaan we via de voorkant de Reeti-top (de kant van Grindelwald). De achterkant (richting Faulhorn) ontneemt een tijdje de zichten op het Jungfraumassief, maar langs de voorkant blijf je het panorama onveminderd hebben. En het gaat nooit vervelen, want achter elk bochtje of een helling komt toch weer een iets ander zicht te voorschijn.

Na een tijdje komen we aan een punt met een aantal grillige rotsformaties en spleten met opnieuw een panoramisch zicht op grindelwald. Kort daarna komen we aan de Fernandeshitta, dit is het hoogste punt van de dag. Vanaf daar gaat het systematisch omlaag richting Busalp. Eerst door een eerder woest landschap met grote rotsblokken, later door een meer gemoedelijk landschap van alpenweiden.

Als we Busalp in zicht krijgen, zien we er de gele Grindelwaldbussen al staan. Als we er arriveren hebben we echter nog ruim de tijd om iets te drinken (het onbetaalbare uitzicht krijgen we er gratis bij).

Uiteindelijk beginnen we aan onze 2 uur durende trip terug naar het hotel in Wengen. Eerst met de bus tot in Grindelwald en vervolgens met het tandradtreintje naar Kleine Scheidegg en vervolgens naar Wengen. We komen net op tijd aan voor het avondmaal.

Vandaag wordt opnieuw schitterend weer voorspeld. Daarom hebben we beslist om naar de Schilthorn te gaan om vervolgens vanuit Birg (het tussenstation naar de Schilthorn) een wandeling te starten naar Mürren.

Het zicht dat je vanaf 'Piz Gloria' (het ronddraaidend restaurant bovenop de Schilthorn) hebt, is vanzelfsprekend schitterend, maar anderzijds is het een zeer toeristisch reilen en zeilen. Het restaurant dankt zijn naam aan de James Bond-film 'On Her Majesty's Secret Service' die daar in 1968 & 1969 werd opgenomen. Als wederdienst voor het gebruik van het gebouw, financierde de filmmaatschappij onder meer de inrichting en het helikopterplatform. Pas toen de opnames achter de rug waren, en de filmploeg in alle rust gebruik hadden kunnen maken van het gebouw, werd het restaurant opengesteld voor publiek. Aangezien het gebouw nog geen officiële naam had, is de naam 'Piz Gloria' aangehouden, bedacht door James Bond-auteur Ian Fleming. Tot vandaag de dag dankt Piz Gloria haar populariteit aan James Bond. Naast het nuttigen van een maaltijd, biedt het draairestaurant een adembenemend uitzicht. Vanaf 2.970m hoogte zijn ondermeer de bergen Titlis, Jungfrau, Mönch en Eiger te bewonderen.

Na een tijdje keren we met de kabelbaan terug naar Birg. Ondertussen kijken we vanuit de gondel naar de wandelpaden die van daaruit richting Mürren gaan. Omdat we zien dat het pad dat via Grauseewli loopt op een bepaald moment over een nogal steil rotsplateau loopt, besluiten we het pad te kiezen via de Schilthornhütte.

Voor ongeveer 500m volgen we vanuit Birg het pad dat richting de Schilthorntop gaat, maar wij slaan rechts af door het kale dal van de Mürrenbach. Omdat er waarschuwingsborden van vallende stenen staan, kunnen we het pad niet volgen dat op hoogte blijft tot aan de Schilhornhütte. We moeten dus een beetje dalen tot aan de Mürrenbach om vervolgens opnieuw wat te stijgen tot aan de hut.

Vanaf de hut kan je zowel de top van de Schilthorn (met 'Piz Gloria') zien als het Jungfraumassief. Mooi gelegen. We blijven er een tijdje pick-nicken. Vervolgens dalen we verder af richting Mürren (nog 1u45 stappen). Al vrij snel komen we voor bij een opvallenden met gras begroeide top, de Muttlerenhorn. Van daar begint een vrij snedige afdaling. Vrij snel wordt duidelijk dat deze afdaling in de winter als skipiste of voor skiwedstrijden gebruikt wordt, want regelmatig hangen er in bochten hoge netten om skiërs die uit de bocht gaan op te vangen en te redden van een doodssmak.

We voelen allen het dalen heel goed in onze knieën en aan onze tenen. We zijn dus blij als we Almendhubel bereiken. Hier zijn we ook gepasseerd op onze wandeling van Grutschalp naar Mürren. Deze keer nemen we echter niet de weg via Blumental, maar gaan we links van Almendhubel richting Mürren.

In Mürren aangekomen nemen we opnieuw het treintje naar Grutschalp. Jonas en Lisa mogen vlak naast de bestuurder zitten. Ze maken van daaruit een kort filmpje van de treinrit van Mürren naar Grutschalp.

Het weer voor vandaag belooft niet veel goeds. Vanaf de middag wordt er flink wat regen voorspeld. Daarom plannen we geen grote uitstap. Papa zal in z'n eentje de Eigertrail doen. Mama, Jonas en Lisa gaan mee met de door het hotel georganiseerde wandeling van Männlichen naar Kleine Scheidegg. Een wandeling die we in 2007 - toen met heel mooi weer - ook gedaan hebben.

Papa vertrekt heel vroeg. Eerst met het traintje naar Kleine Scheidegg, daarna mee op de trein naar Jungfraujoch tot aan de eerst tussenstop (station 'Eigergletsjer'):

"Het is gek dat met dit mistige en regenachtige weer de trein naar Jungfraujoch toch nog afgeladen vol zit. Aan de Eigergletsjer is het al volledig dichtgetrokken, dus men zal ook niks zien vanuit het station aan de Eigerwand, laat staan op Jungfraujoch zelf. Het overgrote deel zijn Aziatische toeristen die wellicht vandaag op hun voorgeprogrameerde Europareis een bezoek aan Jungfraujoch op de agenda hebben staan. Spijtig dat ze voor zo'n duur tiket niks van dat schitterende landschap te zien zullen krijgen. De Eigertrail begint aan het station 'Eigergletsjer' en daalt systematisch af naar naar Alpiglen. Het pad is nergens moeilijk, maar door de mist valt er niet zo heel veel te zien. Bij momenten zijn enkel de eerste paar meters voor je te zien. Het is ongeveer nog een half uur te gaan als het begint te regen. Kort erna komen er enkele donderslagen bij die indrukwekkend weergalmen tegen de Eigerwand boven me. Ik zet er vaart in, maar ben net te laat. Plots valt het met dikke druppels als bakken uit de lucht. Ik schuil nog even onder enkele dennebomen, maar met het onweer boven me, lijkt me dat geen slim idee en besluit ik toch door te stappen. De paden zijn in een mum van tijd herschappen in kleine moderriviertjes. Na 10 minuten kom ik behoorlijk nat toe aan het station van Alpiglen. M'n broek is helemaal doorweekt, waardoor er ook water via m'n kousen in m'n schoenen is gelopen. M'n broek droogt snel, maar de schoenen zullen de dag nadien nog vochtig aanvoelen."

Mama, Jonas en Lisa vergaat het al niet veel beter:

"Als we met de kabellift boven op Männlichen aankomen, zien we ... niks. De wolken hangen zeer laag: geen bergtoppen, geen Lauterbrunnendal of Grindelwald te zien. Terwijl we richting Kleine Scheidegg stappen, lijken de wolken toch een beetje op te trekken en kunnen ze hier en daar toch iets van het landschap zien. Maar ... dan voelt Jonas een eerste druppel. Nog voor de regenjasjes goed en wel kunnen aangetrokken worden, gaat ook hier de hemelsluis open. Ook donderslagen en hagel ontbreken niet. Binnen de kortste keren is iedereen drijfnat want een schuilplaats is nergens te bespeuren. Bij aankomst in Kleine Scheidegg, staat het water letterlijk tot in de schoenen. Zonder het te hebben gepland, stapt papa net op dezelfde trein als degene waar wij al op zitten. We sporen samen terug naar Wengen. Op het treintje zitten heel wat 'waterkiekens'. Er zijn er zelfs bij die nog niet eens een regenjas, paraplu of trui bij hadden en dus van kop tot teen doorweekt zijn."

We zijn op tijd terug in het hotel om te douchen en andere kleren aan te doen voor dat het middagbuffet open gaat. Na het middageten maken we er een relaxte namiddag van in het hotel zelf.

Na het rotweer van gisteren, wordt het vandaag opnieuw een mooie dag. Papa wil de wandeling van vorig jaar naar Obersteinberg nog eens overdoen (vorig jaar zat het weer niet volledig mee, waardoor heel wat van de pracht van deze wandeling verloren was gegaan). Het is een wandeling van ongeveer 12 km en 1.000 stijgen, waardoor mama, Jonas en Lisa opteren voor een andere trip. Ze besluiten om de Eigertrail die papa de dag ervoor heeft gedaan, met hun drietjes over te doen.

Papa neemt in Lauterbrunnen de bus naar 'Stechelberg hotel', de laatste stop helemaal achteraan het Lauterbrunnendal. Daar start de wandeling naar Obersteinberg:

"Na ongeveer 45 min kom ik aan Berghaus Trachsellauenen. Ongeveer 10 min daarna kom ik aan een splitsing. Zowel de linkse als rechts weg leiden naar Obersteinberg. Vorig jaar ben ik rechts gegaan. Ik besluit deze keer links te gaan. Dit pad loop een hele poos parallel met de Weisse Lütchine. Op een bepaald ogenblik kom ik aan een open plek waar enkele hutten staan en waar het pad over de Weisse Lütchine gaat. Ik besef dat ik ergens een afslag moet gemist hebben, want dit pad gaat leidt naar de Oberhornsee. Even kriebelt het om dit pad te blijven volgen, maar omdat ik vrees in tijdproblemen te geraken en ik dit pad vooraf niet bestudeerd heb (wat ik toch belangrijk vind als ik alleen stap), keer ik op m'n stappen terug. Een kwartiertje later zit ik op het goede pad voor de laatste honderden hoogtemeters naar Berghotel Obersteinberg. Gaandeweg is er wat meer bewolking komen opzetten, maar in tegenstelling tot vorig jaar, zijn de toppen van o.m. de Tschingelhorn en Breithorn, zichtbaar. Dit is een unieke plek. Ik pick-nick op een bank langs de weg van het berghotel naar de Oberhornsee. Daarna begin ik aan de terugweg zoals ik deze vorig jaar heb afgelegd. Als ik in Stechelberg aankom, voel ik het wandelen (en dan vooornamelijk het dalen) van de voorbije dagen toch wel stilaan doorwegen."

Mama, Jonas en Lisa nemen het treintje tot aan de Eigergletsjer. Daar start de Eigertrail:

"We lopen langs de indrukwekkende 'North face', soms in de wolken, dan weer even in de zon. Onderweg zien we zelfs de raampjes in de noordwand waar vorig jaar even door naar buiten gekeken hebben toen het treintje op weg naar Jungfraujoch daar stopte. Het pad voert ons over verschillende watervalletjes: voor Lisa niet gemakkelijk om haar voeten droog te houden ... en voor mama tijd om een toilet op te zoeken. We genieten van onze pick-nick op enkele grote rotsblokken vlakbij een grote waterval en dalen daarna af naar Alpiglen. Het is nog vroeg op de middag als we met het treintje op Kleine Scheidegg toekomen. En daar ruiken de vers gebakken ijshoorntjes toch zo lekker...! En het ijs smaakt heerlijk! Daar moeten we een foto van maken om papa straks te laten watertanden. Terug in Wengen kunnen we nog een beetje genieten van het zonnetje en de poes op het terras."

De dagtocht van het hotel gaat vandaag naar de Rotstockhütte. Die hut staat op papa zijn 'lijstje', dus hij gaat mee. Mama, Jonas en Lisa gaat met de Jungfraubahnenpas naar Harder Kulm.

Papa gaat eerst met het treintje en de kabelbaan naar Mürren. Daar start de wandeling naar de Rotstockhütte:

"Eerst dalen we af tot aan Gimmelwald. Beneden in het dal ligt Stechelberg, het startpunt van de wandeling naar Obersteinberg van de dag ervoor. We wandelen tot aan de Schiltbachfälle, waar we langs achter door kunnen wandelen. Vervolgens gaat het nog even bergop door de bossen, maar enige tijd later komen we aan een alp met enkele huizen. Hier nemen we onze pick-nick. We zitten nu op de bekende 'via Alpina' (meer info vind je op www.via-alpina.org) en zullen deze blijven volgen tot aan de Rotstockhütte zelf. Na de pick-nick wacht een zeer snedige klim, maar daarna is het zo goed als vlak tot aan de hut. Het weer is gaandeweg meer en meer beginnen dicht trekken en net als we aan de hut aankomen, begint het te regenen. We tanken wat suikers bij in de hut en eten de rest van de pick-nick op, om kort daarna aan de terugtocht te beginnen. Op dat moment is de regen grotendeels over. We nemen hetzelfde pad als langs waar we gekomen waren, maar na ongeveer 1,5 km nemen we het pad dat naar links afbuigt. Op dat moment lopen we een een dichte mist. Op het ogenbik dat we aan het zogenaamde 'uitzichtspunt' Brünli aankomen (het punt op de graat tussen het Schilttal en Wassenegg), zien we zo goed als niks, althans niks van het panorama rondom ons. Op het moment dat we aan de afdaling naar het Schilttal beginnen, worden de hemelsluizen nog eens open gezet. Normaal hadden we boven ons Birg moeten zien liggen (waar we 3 dagen daarvoor geweest zijn bij onze wandeling naar de Schilthornhütte), maar we zien op dat moment amper enkele tientallen meters van het modderige pad. Op het moment dat we de Schiltbach over steken, mindert de regen en kunnen we wat meer ontspannen richting Mürren stappen. Daar nemen we het treintje naar Grutschalp om vervolgens via de kabellift naar Lauterbrunnen en het treintje naar Wengen, naar het hotel terug te keren."

Mama, Jonas en Lisa gaan met het treintje tot in Interlaken-Ost:

"Vanaf het station van Interlaken-Ost is het ongeveer 5 min stappen tot aan de Harder Kulm bahn. Het treintje (een funiculair) wordt aan een kabel steil omhoog getrokken. Daarboven hebben we vanop het terras van het bekende restaurant een mooi zicht op de Brienzersee en de Thunersee met ertussenin Interlaken. Ook zien we het Lauterbrunnental met helemaal achteraan de besneeuwde bergtoppen. Aan het restaurant start de Harder Kulm rundgang: een wandeling van een klein uurtje door de bossen. We passeren heel wat bankjes onderweg. Ideaal voor onze pick-nick. Terug in Interlaken nemen we nog een kijkje in het wildpark, waar Lisa enkele steenbokken laat poseren voor een foto. Als we rond half 3 op de trein richting Lauterbrunnen zitten, begint het weer serieus te regenen. Hopelijk houdt papa het droog..."

Als we de weersvoorspelling mogen geloven, wordt vandaag nog een redelijk zonnige dag, maar zal het morgen (onze laatste vakantiedag hier) zeer regenachtig zijn. Dit is dus onze laatste kans om er samen nog eens op uit te trekken. We besluiten de wandling die mama en papa vorig jaar hebben gadaan naar de Lobhornhütte (maar die toen naarmate de dag vorderde steeds meer in het water us gevallen), nog eens over te doen. Om de heenweg korter te maken, besluiten we via Isenfluh te gaan. Aan het station van Lauterbrunnen nemen we de bus naar Isenfluh. Daar vertrekt een privékabelbaantje naar boven. Er zit een man achter een klein loketje (in een soort van tuinhuis). Als blijk dat je er niet met een VISA-kaart kan betalen slaan we er een aantal luide vloeken. We zien onze daguitstap bijna in elkaar vallen. Maar als mama en papa alles bij elkaar leggen wat nog aan Zwitsers geld in hun portefeuilles zit, blijkt dat we er toch wel komen. We stappen mee in de lift die voor maximaal 8 personen bestemd is. Er gaat geen verwtoordelijke mee omhoog. Dus we krijgen wat instructies hoe we de knoppen moeten bedienen om de deur te openen als we boven zijn. Als we boven zijn uitgestapt, vergeten de mensen na ons de deur terug te sluiten, maar dat is buiten het mannetje beneden aan z'n loket gerekend ... hij ziet blijkbaar alles en plots weergalmt door een microfoon het vriendelijke verzoek om de deur te sluiten.

Als we aan de eigenlijke wandeling beginnen, zijn er wel wat wolken komen opzetten, maar lopen we toch lekker in de zon. Van hieruit is het ongeveer 1,5 u stappen naar de Lobhornhütte. Ieder op eigen tempo stijgen we door het bos. Als we uit het bos komen, zien we de hut boven ons reeds liggen. Ter hoogte van Suls slaan we rechts af en ongeveer 1 km later staan we aan de hut. Dit keer mer heel wat beter weer dan vorig jaar. Van aan de hut heb je een mooi zicht op Schynige Platte langs links en het Jungfraumassief langs rechts (met daartussen het Lütschental en Grindelwald). Achter osn ligt 'Elvis' ... euh de Lobbhorn (maar als je deze met wat verbeelding en vanuit de juiste hoek bekijkt is het net een gezicht met een grote verkuif).

Als we terug afdalen, wandelt papa nog langs het Sulsseewli. We nemen onze pick-nick aan de Sulsbach. Omdat het nog vroeg op de dag is en het weer blijft meezitten, besluiten we niet meer Isenfluh te gaan (ook al hebben we een retourtiketje), maar nemen we de weg langs waar we vorig jaar zijn gekomen. Dit pad leidt naar Grutschalp. Het eerste deel van dat pad valt echter geweldig tegen: door de hevige regenbuien van de voorbije dagen, is het zandpad een modderpad geworden, en omdat we het in dalende richting nemen, is het continu opletten om niet uit te schuiven. We zijn blij als we aan de Sousbach aankomen. Van hieruit is het pad een heel stuk beter begaanbaar. Het grootste deel stappen we nu door het bos. Onderweg doen we onze regenjasjes aan voor wat een kortstondige regenbui bleek te zijn en als we in Grutschalp aankomen is het zonnetje uitgebreid van de partij. We rusten nog even uit op de bank vooraleer we in de lift richting Lauterbrunnen stappen.

Zoals voorspeld is het vandaag een regendag. We besluiten op deze laatste vakantiedag geen grote uitstap meer te maken maar het rustig aan te doen. We pakken al wat in en brengen dit naar de wagen die geparkeerd staat in Lauterbrunnen (zodat we de ochtend daarop minder moeten versleuren). Papa maakt nog een korte wandeling in Wengen zelf tussen 2 buien door.