Het wordt stilaan een gewoonte: om 3u30 gaat de wekker en om 4u rijden we de oprit af. Dit keer is onze eerste bestemming Täsch, vlakbij Zermatt. In Heist-op-den-Berg (en in België in het algemeen), is het weer de voorbije dagen schitterend geweest, eigenlijk zelfs iets te warm. De weersvoorspellingen voor Zwitserland zijn wat minder dan in België. Sommige internetsites voorspellen voor de periode dat we met de tent op vakantie zijn, zelfs hoofdzakelijk regen. Andere sites zijn wat gematigder, maar uitsluitend zonnige dagen zullen we wellicht niet hebben... En dat merken we al wanneer we het Rhônedal binnenrijden: daar vallen de eerste regendruppels van de dag en enkele tientallen minuten later zitten we in een stevige stortbui.

We passeren het Val d'Anniviers waar we op 10 juli zullen inrijden richting Zinal, maar nu rijden we nog even verder tot aan het Mattertal. Rond 15u15 komen we (na 2 files door ongevallen) aan op de camping in Täsch. Deze staat al vrij vol en aangezien we vooraf niet konden reserveren, zijn we blij met het plekje helemaal achteraan de camping met zicht op de besneeuwde bergtoppen achteraan het dal (van de 4.000'enders Zwillinge, Castor & Pollux en Breithorn). Kort nadat onze tent rechtop staat begint het alweer te regenen. We eten binnen in onze tent. Rond 9u gaan we slapen. Het is ondertussen gestopt met regenen en al wat gaan uitklaren. Hopelijk is het weer morgenvroeg OK en kunnen we erop uit voor een eerste inloopwandeling.

Iedereen heeft goed geslapen, maar het was wel fris vannacht. Morgen best een dekentje bijleggen. Van het riviertje (de Mattervispa) naast onze tent en van de 'shuttle'-trein tussen Täsch en het autovrije Zermatt, hebben we tijdens de nacht niet veel last gehad. Aan het einde van het dal steken de witte toppen af tegen een straalblauwe en wolkenloze hemel. Daarom besluiten we het er op te wagen om naar Gornergrat te gaan. Omdat we de pistolets die we de avond ervoor aan de receptie van de camping hadden besteld, pas tegen 8u mogen afhalen, zitten we pas rond 8u45 op het treintje richting Zermatt.

Recht tegenover het station van Zermatt, is de startplaats van de 'Gornergrat bahn'. We kunnen haast onmiddellijk instappen. Tegen dan heeft zich echter al een eerste wolkenpluim over de top van de matterhorn gelegd. Dit is de start van een steeds dikker wordend wolkendek. Vandaag zullen we de Matterhorn niet in volle glorie kunnen bewonderen.

Desalniettemin is de treinrit naar Gornergrat ronduit machtig. En ook al is de Matterhorm niet volledig zichtbaar, het panorama is er overweldigend. Net zoals op tal van andere unieke plekken in Europa, zijn er ook hier opvallend veel Japanners. Eén ervan spreekt ons aan op het treintje richting Gornergrat en overhandigt ons zijn persoonlijk kaartje voor als we op reis naar Japan komen. Dan wil hij graag voor ons de gids zijn.

Van Gornergrat wandelen we naar Riffelsee. Af en toe moeten we nog door een sneeuwveldje. Terwijl we de Riffelsee naderen, blijven we hopen dat de wolken rondom de Matterhorn even verdwijnen en we de imposante weerspiegeling ervan in het water kunnen zien, maar het is tevergeefse hoop. Niettemin zijn de Riffelse en de 2 andere naburige meertjes mooie plekjes om te vertoeven. Van Riffelsee dalen we verder naar Riffelberg. Daar genieten we op het terras van het bergstation nog even na voordat we via de 'Gornergrat bahn' terug sporen naar Zermatt. Als we daar aankomen, besluiten we nog eens even door het stadje te flanneren en te zien waar de kabelbanen zijn die we de komende dagen nodig hebben. Zermatt is zeer toeristisch. Je vindt er in feite maar 5 types aan activiteiten: hotels, restaurants, souvenierwinkels, sportwinkels en banken. Jonas en Lisa eten er een ijsje en voor een van de komende dagen hebben we er al een McDonalds 'gespot'.

Via de shuttletrein keren we terug naat Täsch. Ondertussen is zowat de helft van de campingbezoekers vertrokken en kunnen we onszelf wat meer plaats toeëigenen. We eten buiten, maar moeten daarna wel de tent in om te ontsnappen aan de regen. Die blijft het grootste deel van de avond en nacht in alle hevigheid naar beneden vallen, af en toe voorzien van een donderslag. Rond 9u kruipen we in onze slaapzak. Als het weer morgen meezit gaan we naar de Gandegghutte en Schwarzsee.

Het heeft nog tot in de vroege uurtjes geregend. Als we opstaan, is het dan ook nog stevig bewolkt, maar hier en daar breekt toch al wat blauwe lucht door. Het weer zal dus wel meevallen vandaag. Snel nog even bellen naar oma, want het is haar verjaardag vandaag. Ook in België blijkt het de voorbije nacht stevig geregend te hebben. Tegen dat we hebben ontbeten, de pick-nick hebben gemaakt en alle rugzakken hebben ingepakt, is het vrij zonnig geworden en besluiten we een ticket te kopen voor de kabellift naar Trockener Steg.

Vanuit Trockener Steg is het een korte klim naar de Gandegghutte. Er ligt echter nog heel wat sneeuw (er wordt zelfs nog geskied tot vlak aan de voet van onze wandeling) op het wandelpad en af en toe is het even zoeken naar de juiste weg. De gandegg hut is op een schitterende plek gelegen met uitzicht op o.m. de Gornergletsjer, de kleine Matterhorn, Breithorn, en zelfs de Monte Rosa. In de verte zien we Gornergrat, waar we gisteren zijn geweest. Van de Gandegghutte gaan we via dezelfde weg terug naar Trockener Steg. We stappen dan onmiddellijk door en volgen het met rood-wit-gemarkeerde pad dat langs een reeks van kleine watertjes loopt en ons via de Furggletsjer aan de voet van de Matterhorn, tot aan Hirli brengt. Onderweg moeten we nog regelmatig door sneeuwvelden, wat het stappen een stuk moeilijker en vermoeiender maakt. Als we aan de Furggletsjer zijn aangekomen, kunnen we zien hoe stijl het pad is naar de Hornlihutte en hoe het is voorzien van ijzeren trappen om de moeilijkkste stukken te overbruggen (deze wandeling zullen we maar van ons lijstje schrappen...).

Aan de voet van de Furggletsjer komen we in een met stenen en grote rotsblokken bezaaid landschap. Na een korte klim komen uit het dal dat door de gletsjer is uitgesleten, komen we in Hirli. Van daar is het nog een 20-tal minuutjes stappen naar Schwarzsee. Daar nemen we de kabelbaan naar Zermatt.

Omdat het toch ongeveer etenstijd is, besluiten we langs McDonalds te passeren. Dat hebben we wel verdiend na deze wandeling. Op zich was ze niet heel erg lang, maar de sneeuwvelden en ruwe rotspartijen hebben het wel knap lastig gemaakt, zeker als je beentjes nog niet zo heel groot zijn, zoals bij Lisa en Jonas.

Op de camping aangekomen, nemen we allen een verkwikkende douche en smeren we wat 'after sun'-crème, want buiten Jonas zijn we allemaal een beetje verbrand (ondanks het veelvuldig insmeren onderweg). Daarnaast lijkt mama een verkoudheid te hebben opgelopen. Hopelijk wordt het niet erger. Zoals steeds gaan we rond 9u slapen.

Vandaag is het weer wat minder: veel bewolking en voor de namiddag wordt regen voorspeld. De volgende dagen zou het terug beter moeten worden. Daarom besluiten we een 'rsutdag' in te lassen en beperken we ons tot een korte wandeling rond Täsch. Nog voor de middag zijn we terug aan onze tent. Omdat het vrij winderig is en het niet aangenaam is om zo buiten te eten, besluiten we het zeiltje te spannen dat we hadden gekocht als zonnescherm. Als het dan later die dag begint te regenen, gebruiken we het ook als regenscherm en hoeven we niet onmiddellijk in de tent te vluchten.

Het avondeten is rösti met goulash en een chocoladecake als dessert. Kort daarna vluchten we voor de regen en de kou toch in de tent om wat te lezen en een spelletje te spelen voor we gaan slapen. We hopen op beter weer voor morgen.

De hele nacht door, tot rond 7u 's ochtends, is het blijven regenen. We staan dan ook wat later op dan gewoonlijk in de veronderstelling dat er door het regenweer toch geen dagwandeling inzit. Als de zon rond 8u30 het dal in schijnt, lijken de wolken echter te smelten als sneeuw voor de zon en besluiten we onze oorspronkelijke plannen aan te houden.

Via het ondergrondse treintje gaan we vanuit Zermatt naar Sunnegga. Daar nemen we de kabellift tot Blauhert. Daar start onze wandeling. Op weg naar Berghaus Flue komen we langs de Stellisee. Onderweg hebben we continu zicht op de Matterhorn, die in tegenstelling tot de voorbije dagen, alle wolken van zich heeft afgeschud. Vanuit Berghaus Flue gaat het richting Grindjesee. Op een bepaald ogenblik gaat de weg over de morene van de Findelgletsjer. Een mooi pad ... tot het plots ophoudt en een hele hap van de weg in de dieperik is weggeschoven. Gelukkig moeten we niet ver teruggaan voor een alternatieve route.

Na de Grindjesee gaat het richting Isee, vlakbij Sunnegga. Daar nemen we het ondergrondse treintje terug richting Zermatt. Het weer heeft er een prachtige wandeling van gemaakt. Dit hadden we niet verwacht toen we die ochtend om 7u de regen nog op onze tent hoorden vallen.

Opnieuw een zonnige dag en meteen onze laatste wandeldag van ons verblijf in Täsch. Morgen rijden we naar Zinal voor het tweede deel van onze vakantie. We besluiten vandaag naar de Täschhutte te stappen. De wandeling begint te Ottavan (Täschalp), wat we via een bij momenten heel smal weggetje met de wagen bereiken. Van daaruit gaat het ongeveer 500 meter continu omhoog naar de hut. We doen er een kleine 2 uur over, wat gezien de frequente korte pauzes voor Lisa en Jonas, behoorlijk is gestapt. Op het terras van de hut drinken we iets en eten er onze pick-nick op. Vanop het terras heb je een mooi zicht op o.m. de Rimpfischhorn en Allalinhorn. Ongeveer gelijktijdig met ons komt ook een jong koppeltje toe dat duidelijk die nacht in de hut is blijven slapen en die in de voormiddag al een gletsjertoch en wellicht de beklimming van één van de toppen hebben ondernomen. Om hun rugzakken zo licht mogelijk te maken voor de terugweg, bieden ze ons een deel van hun koekjes aan.

Rond 13u vertrekken we terug. Het gaat via dezelfde weg terug naar Ottavan, waar we ongeveer één uur later staan (ondanks de pijn die mama aan haar enkel heeft gekregen tijdens het afdalen).

We staan op met prachtig weer. De tent is zelfs niet nat van de ochtenddauw en we kunnen onmiddellijk inpakken. Rond 11u vetrekken we. Om tot in Zinal te geraken, moeten we eigenlijk gewoon het Mattertal uitrijden een stukje Rhônedal doen en het eerstvolgende dal (het Val d'Anniviers) terug inrijden. In vogelvlucht stelt het eigenlijk niks voor maar door de hoogteverschillen (eerste een kleine 1.000 meter dalen om dit daarna terug te stijgen) doen we er anderhalf uur over. Onderweg stoppen we even voor onze pick-nick. Rond 14u komen we aan het hotel 'Les Diablons' te Zinal en we kunnen haast onmiddellijk op onze kamer. Het is een andere kamer dan vorig jaar, maar wel opnieuw met een krakende vloer. We horen later dat het hotel de komende 2 zomers zal gesloten zijn voor restauratiewerken, iets wat echt wel eens nodig is.

Jonas en Lisa gaan naar de clubs, respectievelijk bij de "teenys" en de "maxi's". Mama en papa trekken er samen op uit. Met de wagen rijden we tot achter aan het Lac de Moiry. Daar start onze wandeling naar cabane de Moiry. Zoals bij sommige van de wandelingen van de voorbije dagen, zijn het opnieuw de nog niet gesmolten sneeuwzondes die de wandeling wat lastiger maken. Vooral wanneer het bergop gaat, is stappen in de sneeuw met gewone bergschoenen niet steeds even evident en zowel papa als mama schuiven op een bepaalde stijle zone onderuit. Gelukkig was het sneeuwpadje wat uitgegraven zodat we niet de helling afgleden. Los daarvan is de weg naar cabane de Moiry best te doen en heb je constant een mooi en variërend zicht op de Moiry-gletsjer.

Aan de cabane zelf werd toe wij er kwamen, volop bijgebouwd (werken die de zomer ervoor al gestart waren). Het was er dan ook vrij lawaaierig door een draaiende generator. Daarom zijn we wat verdere doorgestapt tot enkele tientallen meters achter de cabane. Daar eten we onze pick-nick op. Op dat moment begint er wat lichte sneeuw te vallen en komen er donkerdere wolken opzetten. Daarom besluiten we vrij snel terug te keren. Drie uur na ons vertrek staan we terug aan onze wagen. Omdat het nog zo vroeg op de namiddag is, besluiten we op onze terugrit naar Zinal, nog even in Grimentz te stoppen. We bezoeken er het oudste gedeelte van het dorpje dat volledig verkeersvrij (zelfs voor fietsers) is gemaakt. Echt mooi en authentiek.

Na het avondeten kijken we nog naar de jongleerkunsten van de avondanimatie die voor de rest van het verblijf in het hotel elke avond van 19-20u het beste van zichzelf zal geven. Voor we terug naar onze kamer gaan, schrijven we Lisa nog in voor de dagwandeling naar de Petit Mountet-hut, waar ze morgen met de maxi's naartoe gaat.

Omdat het weer vorig jaar niet echt meezat toen papa de wandeling naar cabane d'Arpitetta maakte samen met het hotel, stap hij er dit jaar nog eens in z'n eentje naartoe.

De wandeling begint in Zinal in zuidelijke richting langs de linkeroever van La Navisence. Je kan ook de rechteroever volgen om dan via Pas de Chasseur te klimmen maar dit is ten stelligste af te raden. Het pad is daar door smeltwater uitgesleten en je hebt de kettingen die er zijn aangebracht echt wel nodig waardoor je alle aandacht nodig hebt om zonder kleerscheuren hogerop te geraken in plaats van je wandeling rustig te genieten. Ik neem dus de linkeroever. Het eerste deel is gelijk aan de wandeling naar de grote en kleine Mountet hutten. Het is wat eentonig en de weg stijgt slechts langzaam. Dit verandert als enkele kilometers verder het riviertje oversteekt. Mis je de brug dan kom je aan de cabane du Petit Mountet uit. Eenmaal over het bruggetje splitst de weg zich. Rechts ga je naar cabane du Grand Mountet, maar ik vervolg de weg links en duik daarmee de bossen in. Het is nu een echt bergpad en de zichten zijn vanwege de bomen en struiken eerder beperkt. Het pad is 's morgens ook redelijk vochtig. Dit is wellicht het slechtste stuk uit de wandeling, maar ook daar komt een eind aan. Daarna bereik je het Lac d'Arpitetta. Het meertje is zo mooi gelegen dat het de moeite loont om hier geruime tijd te blijven zitten en te genieten van het wondermooie panorama. Je hebt hier zowel een prachtig zicht op de Weisshorn en de Glacier de Moming als op de Dent Blanche. Alleen al tot hier komen loont de moeite. Ik vervolg evenwel het pad naar de hut dat langs de helling zachtjes stijgt. Vanaf het meertje is het nog ongeveer 500 meter klimmen maar dit gaat redelijk langzaam over een lange afstand en onderweg wordt je beloont met wondermooi zichten op de rotsige, besneeuwde vierduizenders en hun gletsjers. Het is pas in de laatste honderd meter dat je de hut ziet liggen. In tegenstelling tot vorig jaar, is de hut zichtbaar en niet in de mist gehuld.

Ik pick-nick voor het terrasmuurtje van de hut, daar zit ik uit de wind. Ongeveer een half uurtje later keer ik langs dezelfde weg terug. Tijdens de afdaling krijg ik lichte pijn in de linkerknie en stap ik wat trager en voorzichtiger. Rond 15u30 (d.i. ongeveer 7u na vertrek) kom ik terug aan in het hotel. De zichten tijdens de wandeling waren alvast een heel stuk beter dan vorig jaar, maar de blauwe hemel is er bij de start van de wandeling was, is gaandeweg wel verdwenen. Niettemin was het een mooie wandeldag.

In de namiddag zijn mama en Jonas nog naar Belvédère geweest, het uitzichtspunt vlak boven Zinal. Lisa is met de club naar cabane du Petit Mountet geweest. Een knappe prestatie.

Vandaag organiseert het hotel (net als vorig jaar) een familiedag met BBQ op Sorebois. Omdat we vorig jaar reeds de wandeling naar Corne de Sorebois gemaakt hebben(bij schitterend weer), besluiten we dit jaar een rustige dag in te lassen en nemen we de lift van en naar Sorebois om er te gaan barbecueën. Morgen zullen Jonas en Lisa tijdens hun '2-daagse' te voet naar Sorebois komen en er overnachten.

Vandaag vertrekken Jonas en Lisa voor een 2-daagse tocht naar Sorebois. De teeny's en de maxi's volgen wel elk een andere weg (de teeny's nemen een iets langere weg via Mottec).

Mama en papa gaan met een door het hotel geörganiseerde excusie mee naar het Rhône-dal om er vanuit Sierre te wandelen naar Salgesh door de wijgaarden en te eindigen bij een kleine locale wijnbouwer voor een proeverij. We kopen er 2 flessen apperitiefwijn.

Omdat het weer vandaag niet echt super is, beperken mama en papa zich tot 2 korte wandelingen om en rond Zinal ('s ochtens gaan we in zuidelijke richting, 's namiddags wandelen we langs de bergflanken tot aan Mottec en terug). We zijn op tijd terug om Jonas en Lisa te zien terugkomen van hun 2-daagse. In de voormiddag zijn ze van Sorebois nog naar de corne de Sorebois gegaan om van daaruit dan de volle afdaling te doen naar Zinal. Echt knap. In totaal hebben ze 1.200 meter gestegen en gedaald (waarbij ze de afdaling in één ruk hebben gedaan!).

Papa gaat vandaag mee met de dagtoch die door het hotel georganiseerd is. De opkomst is klein, want naast de gids zijn er maar 5 stappers die komen opdagen. Met de bus gaat het van Zinal naar Grimentz en dan door tot aan Barage de Moiry (bovenaan het stuwmeer). Daar start de wandeling. We steken het stuwmeer via de dam over. Via Basset de Lona, gaat het richting Lac de Lona. Kort voor het Lac de Lona komen we we aan een ander meertje. Daar nemen we het eerste deel van onze pick-nick. Via pas de Lona gaat het dan verder naar cabane des Becs de Bosson, waar we de rest van onze pick-nick opeten. Vanop het terras van de cabane heb je een schitterend vergezicht, zowel op Val d'Herens en Val d'Anniviers en de bergtoppen errond.

Col des Becs de Bosson laten we links liggen. We vervolgen onze weg via het skigebied van Grimentz. Bij aanvang is dit nog een interessant pad (andermaal met een aantal sneeuwvelden die we moeten oversteken), maar naarmate we verder afdalen, komen we in het echte skigebied en ontsieren de vele liften het landschap. De toch eindigt bij het bergstation Bendolla, waar we de lift terugnemen naar Grimentz en vervolgens de bus opstappen naar Zinal.

Jonas en Lisa gaan vandaag naar de club. Mama en papa trekken er ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspelling toch samen op uit. Ons eerste doel is het Lac d'Arpitetta. Mama is hier immers nog niet geweest. Van daaruit zullen we zien of we verder doorstappen naar Roc de la Vache.

We lopen voor de zoveelste maal langs La Navisence tot we achteraan het dal op het punt komen waar je verder kan stappen naar Cabane du Petit Mountet, Cabane du Grand Mountet of Cabane d'Arpitetta. We steken de brug over en volgen de pijlen naar Cabane d'Arpitetta. Op dat moment begint het te regenen. We hadden dit verwacht want gaandeweg waren de wolken achter ons steeds lager komen te hangen. Als we kort daarna aan de klim in het bos beginnen, barst er ook een onweer los. We besluiten terug te keren. Na ongeveer 15 min komen we op het brede pad dat langs La Navisence terug naar Zinal loopt, aan de rechterkant een huisje tegen. Daar schuilen we voor de regen. Als de regen na een 20-tal minuten ophoudt, trekt het weer wonderwel terug open en komt de zon hier en daar door de wolken. Daarom keren we toch op onze stappen terug richting Lac d'Arpitetta. Door ons oponthoud en het feit dat we een deel van de weg 2 keer hebben moeten doen, komen we pas rond de middag aan het Lac aan. Daar nemen we onze pick-nick.

Aanvangelijk is het er nog vrij betrokken en zien we slechts flarden van de omgeving, maar het weer trekt meer en meer open en daarom besluiten we alsnog ons oorspronkelijk idee af te maken en naar Roc de la Vache te stappen. Vanaf het Lac d'Arpitetta is dit een klim van ongeveer 300 m, dus 1 uur stappen. Daar aangekomen, heb je niet alleen een mooi zicht op Zinal en Mottec, maar heb je ook een 360°-zicht op de bergtoppen: van Bishorn, over de Weishorn, tot de Zinalrothorn en de Besso.

Van hieruit is het nu ongeveer 1.000 m dalen. Vrij snel passeren we het punt waar je verder kan doorstijgen naar Cabane de Tracuit (van daaruit nog ongeveer 800 m omhoog). Als alles volgens plan verloopt, gaat papa morgen met de door het hotel georganiseerde dagtocht mee naar Cabane de Tracuit. Nu dalen we verder door. Een stevige daling, eerlijk gezegd. Er zit geen enkel vlak stuk tussen. Tijdens de afdaling hebben we een mooi zicht op het zigzaggende pad aan de overkant van het dal dat Jonas en Lisa hebben genomen tijdens hun 2-daagse naar Sorebois.

Rond 16u komen we terug aan in het hotel. Ondanks de druilerige start, is het finaal toch nog een mooie wandeldag geworden. Later op de dag wordt het terug minder goed en valt er nog stevig wat regen.

Het heeft nog de hele nacht doorgeregend. Dit heeft gezorgd voor een stevige laag sneeuw vanaf ongeveer 2.000 m hoogte. Alle door het hotel geplande wandelingen (zowel voor de volwassenen als de geplande uitstap met een hotdog pick-nick voor de clubs) worden geannuleerd. Geen Cabande de Tracuit dus voor papa.

Jonas en Lisa gaan naar de club die in de namiddag met de kabellift naar Sorebois zullen gaan om er in de sneeuw te spelen. Mama en papa besluiten samen hetzelfde te doen en de vakantie in Zinal in die zin rustig af te sluiten: met de kabellift gaan we naar Sorebois en we komen te voet terug via Singline. Ter hoogte van het bergstation van Sorebois (2.438 m) is er die nacht 12 cm sneeuw gevallen. Het weer bijft de hele dag vrij gesloten en onderweg sneeuwt het bij momenten nog.

Het zit er weer eens op. Na te hebben ontbeten, vertrekken we rond 7u naar huis. Die dag is er een alpenrit van de Ronde van Frankrijk in Zwitserland, met aankomst in Verviers, op zich niet zo heel ver van Zinal. Als we te Sierre de weg in het Rhônedal oprijden, passeren we ongeveer 15 min later de afslag naar Verviers, maar er is nog niks te zien. In het algemeen is het op de weg die dag trouwens bijzonder rustig. Zo rustig dat we na 10 uur (dus rond 17u) thuis aankomen.