Om 4u gaat de wekker. Omdat we de auto de dag ervoor al volledig hebben ingeladen, kunnen we snel vetrekken. Na nog wat koffie te hebben gemaakt voor onderweg, zetten we om 4u30 ons kersvers alarm op, sluiten de garagepoort en vertrekken.Onderweg hebben we vrij veel regen, maar af en toe ook droge perioden en zelfs momenten dat de zon wat moeite doet. Als we het Berner Oberland naderen, komen donkere regenwolken echter sterk opzetten... Bij het passeren van de Brienzersee krijgen we een voorproefje van wat ons de komende uren te wachten staat: zeer hevige regen.

Als we rond 14u, na een rit van 774 km, aankomen op camping Jungfrau, is het echt onmogelijk om onze tent op te zetten. De regen valt met bakken uit de lucht. We krijgen wel al een kampeerplaats toegewezen, maar we besluiten om nog even rustig in de auto te wachten tot het weer terug wat beter wordt. Rond 17u is het echter duidelijk dat het die dag niet meer zal stoppen met regenen en besluiten we in te gaan op het aanbod dat ze ons aan de receptie hebben gedaan: we nemen voor één nacht een kamer in een grote chalet die op de camping staat. De kamer is primitief, te vergelijken met een jeugdherberg, maar OK. We zijn bijzonder blij met deze warme en droge stek. Na het hoogst noodzakelijke te hebben uitgepakt, gaan we iets eten in de self service op de camping. In bed wordt er nog wat gelezen of gekleurd. Als we de lichten uitdoen hopen we dat tijdens de nacht de regen zal stoppen, zodat we de ochtend erop onze tent recht kunnen zetten.

(Op het nieuws horen we achteraf dat dit zeer uitzonderlijke regenval is die op verschillende plaatsen heeft gezorgd voor wateroverlast, afgesloten wegen, modderstromen e.a.)

Rond 7u staan we op... met nog steeds dezelfde intense regen. Aan de receptie hadden ze ons de avond ervoor al verteld dat we slechts één nacht in de kamer konden blijven. De dag erna was alles immers gereserveerd. Onze tent moet vandaag dus recht kunnen staan. De weersvoorspelling is dat de regen in intensiteit zal afnemen... en misschien zelfs zal stoppen later op de dag. We besluiten dus opnieuw te wachten met het rechtzetten van de tent. Om de tijd te vullen gaan we met de wagen de omgeving wat verkennen. Eerst naar Stechelberg, vervolgens naar Grindelwald. Daarna zetten we ons in de televisie- en leeszaal van de camping (waar het om de gekende reden vrij druk is: iedereen ontvlucht de regen). Vlak voor de middag is de intensiteit van de regen toch wat verminderd en we besluiten het er maar op te wagen. Jonas en Lisa blijven in de wagen zitten terwijl mama en papa in een recordtempo de tent rechtzetten. Daarna eten we er samen onze boterhammen en sandwiches in op.

Rond 14u houdt het, na 24u non-stop te hebben geregend, dan toch op. Voor een stevige wandeling is het echter nog veel te grijs. De bergen zijn nog gehuld in dikke pakken wolken. We besluiten met het treintje naar Wengen te gaan en gaan er eens langs het hotel (Palace Hotel) waar mama en papa 12 jaar daarvoor (het jaar na het huwelijk) met Intersoc op vakantie geweest zijn. Het hotel is ondertussen eigendom van 'Club Med' en wordt enkel nog gebruikt tijdens de wintersportvakantie. Het ligt er verlaten en wat onderkomen bij. Zonde dat zo'n mooi en schitterend gelegen hotel de grootste tijd van het jaar niet gebruikt wordt.

's Avonds luisteren we naar het weerbericht en zijn verheugd dat het systematisch beter zal worden. Na soep en pasta kruipen we rond 20u in onze slaapzakken. De jongens bij de jongens, de meisjes bij de meisjes.

Rond 7u staan we op. De eerste stukjes blauwe lucht zijn te zien en de overweldigende natuurpracht rondom de camping begint zich stilaan prijs te geven. Na het ontbijt maken we onze picknick en besluiten met de trein en de kabellift naar Männlichen te gaan om van daaruit de wandeling naar Kleine Scheidegg te maken. Groot is onze verbazing als we bij het kopen van onze ticketjes vernemen dat de wandelweg naar Kleine Scheidegg is afgesloten omwille van 'sneeuw tot kniehoogte'. We besluiten toch een retour te nemen naar en van Männlichen ... een uniek zicht midden in de zomer. De zware regenval van de dag ervoor heeft boven de 2.000 meter gezorgd voor een flink pak sneeuw.

Op een bankje (in de zon!) nemen we al een eerste hap van onze picknick. Naast ons zit een jong Japans koppeltje origami-figuurtjes te vouwen. Lisa en Jonas krijgen elk een vogeltje. Als we vragen waar ze vandaag komen, blijkt dit tot onze verbazing uit België te zijn. De jongen werkt voor Toyota en is daarvoor tot het einde van dit jaar in België. Ze wonen in Brussel. Het toeval wil dat we hen de dag erna opnieuw tijdens de wandeling zullen tegenkomen.

Vlak voor de middag keren we terug maar stappen af in Wengen. We doen een gemakkelijke wandeling naar Staubachbänckli. Dit is de plek waar je een mooi zicht hebt op de Staubach-waterval (vlakbij de camping waar we logeren) en het Lauterbrunnendal. Bovendien is het de plek waar mama en papa exact op hun eerste huwelijksverjaardag ook naartoe zijn gegaan en op de typische rode banken, die er in rijtjes achter elkaar staan, een replica hebben gemaakt van een foto uit hun huwelijksalbum (m.n. een close-up foto van een schoen van papa en een schoen van mama, wat daar toen 2 bergschoenen waren). Een verhaal dat Jonas en Lisa boeiend genoeg vonden om die plek eens te zien. Daar aangekomen, eten we de rest van onze picknick op en keren we aan een rustig tempo terug naar de camping.

Omdat het nog vroeg in de namiddag is als we terug aan onze tent zijn, vragen Jonas en Lisa om eens via de trapjes tot achter de Staubach-waterval te gaan. Net als papa, Jonas en Lisa op het punt staan om hiernaartoe te stappen, is er een telefoon van Tim. Tim, Katrien, Charlotte en Hannelore zijn ook op de camping gearriveerd. Ze hebben enkele dagen gelogeerd bij de papa van Katrien, die voor zijn werk een huis heeft in Schaffhausen, maar ze zijn iets vroeger dan verwacht naar ons doorgereden. Er is nog plaats vlak naast onze tent en we zetten onze 'oude' tent (die we eerder aan Tim en Katrien hadden uitgeleend) samen recht. Charlotte en Hannelore hebben het snel naar hun zin. We eten samen buiten en spreken af om de dag erna samen op stap te gaan. De bestemming: met de kabellift naar First om dan de wandeling te maken naar de Bachalpsee en terug.

We liggen met z'n allen rond 20u in de slaapzakken. 's Nachts worden we af en toe gewekt door Australische en Nieuw-Zeelandse jongeren. Ze worden met bussen voor 1 overnachting aan en afgevoerd. Een tussenstop in een rondreis door Europa. Het is duidelijk dat de natuurpracht aan hen voorbijgaat...

We ontbijten men z'n allen samen. Rond 9u rijden we elk met de wagen naar Grindelwald. De kabellift naar First kent 3 etappes. Het zijn kleine gondels voor maximum 6 personen. Wij stappen eerst in. In de gondel achter ons zitten Tim, Katrien, Charlotte en Hannelore. Voor Katrien blijkt het, omwille van toch flink wat hoogtevrees, een hele opgave te zijn. Na ongeveer 1.000 meter te hebben gestegen, stappen we uit te First. De omgeving is nog half gehuld in de mist.

Bij de start van de wandeling ontmoeten we tot onze verbazing opnieuw het Japanse koppel dat we de dag ervoor op Männlichen hebben leren kennen. Wat een toeval.

Al na enkele honderden meters stappen blijkt hoeveel last Katrien wel heeft van haar hoogtevrees. Op het ogenblik dat we het eerste echte dieptezicht passeren, besluiten ze terug te keren. Ze zullen bij de tussenhalte van de kabelbaan afstappen om een deel van de afdaling te voet te doen en daarna nog eens langs de Brienzersee te passeren. Als we hen 's avonds terugzien, hebben ze er een schitterende dag van gemaakt.

Wij stappen verder richting Bachalpsee. Een 10-tal minuten later zitten we stevig in de mist, maar we hopen dat dit, met de toch wel stevig aanwezige zon, van korte duur zal zijn. Dit is slechts gedeeltelijk zo. De bachalpsee (ook nog stevig in de sneeuw door het mindere weer van de dagen ervoor) ligt er bij momenten heel mooi bij, maar het bekende zicht over het meer met in de achtergrond de bergtoppen, is er die dag niet bij. Niettemin was dit, na het tegenvallende weer van de dagen ervoor, een mooie wandeldag.

De temperatuur is ondertussen ook terug wat genormaliseerd en 's avonds kunnen we rustig buiten wat blijven nakletsen. Tim en Katrien besluiten niet langer op de camping te blijven. Door de hoogtevrees van Katrien zit bergwandelen er niet in. Die namiddag hebben ze aan de Brienzersee een jeugdherberg gezien die hun enorm aansprak. Dat wordt hun volgende bestemming.

Opnieuw staan we rond 7u op. Ditmaal onder een stralende blauwe hemel. Geen enkel wolkje te bespeuren. Na het ontbijt starten Tim en Katrien met het opbreken van hun tent. We nemen afscheid. Wij zullen een nieuwe poging doen voor de wandeling van Männlichen naar Kleine Scheidegg.

Aangekomen op Männlichen blijkt de sneeuw van 2 dagen ervoor ondertussen volledig te zijn weggesmolten. Op deze hoogte zijn er echter nog flink wat wolken en verhullen een aantal toppen zich nog in de mist. Maar niettemin worden we vandaag getrakteerd op prachtige zichten op Eiger, Monch en Jungfrau. We zien in de schittering van de zon zelfs het weerstation bovenop Jungfraujoch staan. Met wat inzoomen is het zelfs op foto herkenbaar.

In Kleine Scheidegg nemen we onze picknick. Papa stapt daarna verder naar de Eigergletsjer en neemt ongeveer anderhalf uur later te Wengerenalp het treintje terug naar Lauterbrunnen. Mama, Jonas en Lisa stappen al op te Kleine Scheidegg. Ze zijn rond 15u terug op de camping (na nog een ijsje te hebben gegeten en een 'pin' te hebben gekocht voor Jonas en Lisa als herinnering aan Lauterbrunnen). Papa is een klein uurtje later terug.

Na het avondeten begint het te regenen (met wat gedonder erbij), maar dit keer zitten we lekker droog en gezellig in onze tent. Hopelijk stopt de regen op tijd. Morgenvroeg moeten we onze tent immers opbreken (en dat doen we liefst droog natuurlijk), want tegen 16u worden we verwacht in hotel Stahlbad te St.-Moritz.

Opnieuw een mooie dag. We hebben dus geluk en kunnen de tent droog inpakken. Omdat het even duurt voordat de zon hoog genoeg staat om in het Lauterbrunnendal te kunnen schijnen om zo de dauwdruppels op de tent te laten opdrogen, besluiten we na het ontbijt nog een korte wandeling te maken richting Stechelberg. Onderweg zien we plots iemand van de hoge rotswand in vrije val naar beneden springen, om pas enkele tientallen meters boven de grond de parachute open te trekken. Een tweede, derde en vierde springer volgen. Best akelig om te zien...

Rond 10u30 zijn we terug op de camping. De tent is mooi opgedroogd zodat we alles kunnen afbreken en inpakken. We eten nog vlug een pistolet en rond 12u vertrekken we voor een rit van 4u naar St.-Moritz. Van het schitterende weer in Lauterbrunen blijft een een 4-tal uur later op de Julierpas niet veel meer over: regen, mist en slechts 8°C zijn ons deel. We gaan er ons niet druk om maken. Het is wat het is.Het vooruitzicht op 10 dagen hotelbediening maakt alles goed.

Bij het inchecken blijkt dat we 2 aparte kamers hebben (met zicht op Piz Nair). Net als in de tent besluiten we dat de "meisjes bij de meisjes en de jongens bij de jongens" zullen slapen. Tegen dat onze bagage is uitgepakt, is het tijd om te gaan eten. Aan tafel zitten we samen met een gezin uit Roeselare (Kris, Sophie en de tweeling Jens en Amber, die even oud zijn als Lisa). Na het eten gaan we Jonas en Lisa inschrijven in respectievelijk de club van de maxi's en de mini's. De mini's zullen de hele vakantie knutselen en spelen rond het thema 'Indianen'. Mama en papa besluiten zich in te schrijven voor de dagtocht van de dag erna. Het hoogteverschil van de tocht is slechts 650m, dus laat ons dit maar eens als inlooptocht proberen. Hopelijk valt het weer morgen niet te veel tegen, want de voorspelling is niet echt super. Na een verwelkomingsdrankje in de bar, gaan we rond 9u naar bed.

Na het ontbijt gaan Jonas en Lisa voor de eerste maal naar de club. In de voormiddag staat een kennismaking op het programma. In de namiddag staan actieve buitenactiviteiten op het programma. Mama en papa gaan mee met de dagtocht die via het hotel georganiseerd is.

Vandaag hadden we zo'n typisch voorbeeld van hoe snel het weer in de bergen kan omslaan. De dag startte met dikke mist en stevige regen. Zo hard zelfs dat de start van de wandeling waarvoor mama en papa zich hadden ingeschreven, met een uur werd uitgesteld. Tegen 10u is de regen gestopt en vertrekken we voor een tocht naar Muott 'Otta en Val Fex. Op ongeveer 1 uur tijd is het weer van grijs en nat, gekeerd naar relatief zonnig. Het is een mooie wandeldag.

Als we rond 17u30 Jonas en Lisa in de club gaan oppikken, zijn ze net terug: Jonas van een fotozoektocht rond het meer, Lisa van de speeltuin. In het clublokaal van de maxi's hangt een groot "wist je dat..."-bord, waarop staat dat Jonas die middag 6 bananen en 1 kiwi als dessert heeft gegeten ... Lisa heeft het op dit vlak zonder twijfel heel wat bescheidener gehouden.

Na het avondeten gaan we samen naar clown Coco zien (dit wordt trouwens een dagelijks ritueel). Daarna gaan we moe en voldaan naar onze kamer. Mama ligt na de eerste stapdag het eerst in bed, maar kort daarna liggen we met z'n allen, na een toffe dag, lekker te slapen.

Vandaag doen we elk iets anders: Jonas en Lisa gaan respectievelijk naar de maxi- en mini-club. Mama gaat met de dagwandeling mee naar Lej da Bitabergh & Lej da Cavloc (nabij Maloja). Papa gaat mee met de dagtocht naar Lej Suvretta (tussen Piz Nair en Piz Julier).

Het weer zit vandaag geweldig mee.

Vandaag gaan we samen op stap. Omdat de weersvoorspelling niet echt super is, besluiten we niet echt hoog te gaan en kiezen we voor een wandeling in het Roseg-dal.

Tegen de middag (na 2u stappen) komen we aan aan hotel Roseg, met een prachtig zicht op o.m. Piz Bernina. Het is bewolkt en winderig, maar we kiezen een plekje uit de wind waar het toch leuk picknicken is. Na het eten kopen we Jonas en Lisa nog een ijsje in hotel Roseg en beginnen we aan de terugweg. We zetten er stevig de pas in, want achter ons worden de wolken donkergrijs. Er hangt regen in de lucht.

Vanuit Pontresina (waar we met de bus naartoe zijn gegaan) tot aan hotel Roseg, is het 7 km stappen. Heen en terug dus 14 km... en Jonas en Lisa hebben dit dapper uitgewandeld. Op het einde hebben we de moed er wat moeten inhouden met het zingen van liedjes, maar ze hebben dit beide knap gedaan.

We zijn net terug op tijd aan het hotel. Op de parking voelen we de eerste regendruppels al en kort daarna is het stevig aan het regenen.

Een zeer druilerige dag vandaag. Jonas en Lisa gaan de hele dag naar de club. Mama en papa gaan met de dagwandeling mee. Er wordt met de bus naar Maloja gereden, om dan via de "Via Engiadina" terug te wandelen naar St.-Moritz.

De "Via Engiadina" is de historische wandelweg die de dorpen met elkaar verbond. De weg loopt systematisch enkele honderden meters boven de meren en is dus een mooie panorama-weg... indien de regen en de mist ons echter niet zoveel parten zouden spelen. De regen en een aanhoudend onweer doen ons, aangekomen in het historisch dorpje Grevasalvas, samen besluiten om terug naar beneden te gaan en de eerstvolgende bus naar het hotel te nemen.

Na regen komt zonneschijn... Deze dag belooft nog de beste te worden van de rest van ons verblijft. De weersvoorspellingen voor de dagen erna zijn niet echt goed te noemen. Vandaag is m.a.w. onze enige kans om samen naar Diavollezza te gaan. We nemen de lift in een dichte mist, maar enkele minuten daarna zitten we, met het wolkendek onder ons, volop in de zon.

Het wolkentapijt onder ons levert een mooi beeld op. Boven aangekomen start papa onmiddellijk aan de wandeling naar Munt Pers. Het is een relatief rotsig pad, maar met een mooi zicht op zowel de Pers als de Morteratsch gletsjer. De top (Munt Pers) is zeer spectaculair gelegen, maar blijft constant in de wolken hangen, zodat het 360°-panorama in de mistsluiers blijft steken. Niettemin geeft het een goed gevoel om even op dit punt te vertoeven en de picknick op te eten.

Ondertussen doen mama, Jonas en Lisa een wandling naar Sass Queder. Als papa terug is, nemen we samen de lift terug naar beneden. Omdat het nog vroeg in de namiddag is, besluiten we nog door te rijden naar Furtschellas (de lift er naartoe is immers gratis via een Aximo-pakket dat we eerder in het hotel hadden gekocht). Boven is er in het bergstation net als vorig jaar een tentoonstelling en verkoop van mineralen en gesteenten. We doen nog een korte wandeling en in het bergstation eten we, omwille van de 12-de huwelijksverjaardag van mama en papa een taartje of ijsje.

Er wordt een regendag voorspeld. Joans en Lisa gaan daarom de hele dag naar de club. Mama en papa gaan er, met een picknick in de rugzak, samen op uit. Omwille van de verwachte regen, gaan we niet te hoog. We doen een wandeling om en rond de verschillende meren.

Het is pas op het einde van de dag dat we een stevige regenbui over ons heen krijgen. Maar al bij al hebben we nog een mooie wandeldag gehad.

Vandaag zou papa normaal de gletsjerafdaling vanuit Diavolezza over de Pers gletsjer en de Morteratsch gletsjer hebben gedaan, maar het weer gooit roet in het eten. Omwille van gevaar op onweer, wordt de gletsjerafdaling afgelast.

Dan maar de plannen bijsturen. Papa zal met een in het hotel gehuurde mountainbike tot aan hotel Roseg rijden (het hotel waar we samen enkele dag daarvoor vanuit Pontresina naartoegestapt waren). Van daaruit gaat de tocht te voet verder tot aan Lej da Vadret (het gletsjermeer waar het smeltwater van de Roseg gletsjer in terechtkomt). De wandeling valt mee, maar de fietstocht is een echte uitputtingsslag. Op de terugtocht is het bovendien stevig beginnen te regenen. Papa komt aan als een heuse modderduivel en is doorweekt tot op z'n ondergoed. Dan maar even met kleren en al de douche in.

Mama, Jonas en Lisa hebben het die dag rustig gehouden.

Dit is de laatste echte vakantiedag in het hotel. Mama, Jonas en Lisa gaan er samen een rustige dag van maken en zullen wat gaan winkelen in het dorp.

Papa gaat nog eens mee op dagtocht. Het gaat richting Piz Mezdi. De wandeling start onmiddellijk achter het hotel. Het is een non-stop klim van 1.200 m. Het weer is bij de start nog behoorlijk, maar gaandeweg gaat een lichte motregen over op regen en uiteindelijk sneeuw. Als we de top bereiken is er toch een 5-tal cm sneeuw gevallen. Hoe het panorama er op de Piz Mezdi moet uitzien blijft een mysterie, want door de sneeuw en het dichte wolkendek, zag je amper enkele tientallen meter ver. Niettemin een ervaring...

's Avonds is het het afscheidsoptreden van de clubs, samen met clown Coco. Lisa doet met de mini's mee aan het optreden.